Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

1. Τρώμε μεσημεριανό. Έχουμε για συνοδεία γαυράκι ξυδάτο που είναι από τα αγαπημένα της φαγητά. Παίρνει τον γαύρο από το μπολ με το πιρούνι και μετά τον τρώει με το χέρι. Οπότε της λέει ο Κωνσταντίνος:

• Ιωάννα μου, έχεις πιρουνάκι, μην τρως με τα χέρια
• Μα μπαμπά, εάν τον φάω με το πιρούνι δε θα μπορώ μετά να γλείψω τα δάχτυλά μου και να πάρω όλη τη γεύση και τη νοστιμιά!!!

2. Τρώνε τα παιδιά πρωινό και τα ρωτάω τι θέλουν για δεκατιανό στο σχολείο. Ο Γιώργος απαντάει, η Ιωάννα όχι. Την ξαναρωτάω και δεν παίρνω απάντηση. Οπότε τη ρωτάω και τρίτη φορά:

• Ιωάννα μου θέλεις να μου πεις ΤΙ θα πάρεις για δεκατιανό;
• Μήλο! (με ύφος σα να μου έλεγε, μα καλά, δεν ακούς, αφού στο έχω ήδη πει)

Εγώ αποφασίζω να μη σχολιάσω το ύφος της και μετά από μισό λεπτό μου λέει:

• Μάλλον δε φτάνει που μόνο το σκέφτηκα ε;

3. Μιλάμε για το πρώτο μάθημα καράτε που πήγαν χτες. Η Ιωάννα λοιπόν μου λέει:

• Πάνε και πολλά παιδιά από το σχολείο μας. Είναι και ένας από την τετάρτη με τον οποίο προβλέπω πως θα γίνει χαμός!
• Τι εννοείς χαμός;
• Θα πλακωθούμε!
• Ποιός θα πλακωθεί;
• Εγώ με αυτόν!
• Γιατί καλέ;
• Γιατί πέρισυ είχε πει τον Γιώργο μια παλιοκουβέντα, που όμως δε τη θυμάμαι τώρα!

Μα είναι τόσο ευκολο να φανταστώ την Ιωάννα με κοτσίδια και την στολή του καράτε να πλακώνει τους αντιπάλους της…