Τον τελευταίο μήνα κάτι έχει πιάσει την μικρή μου. Δε μπορεί να συγκεντρωθεί με τίποτα, χαζεύει, αργοπορεί, παρατάει όλα της τα πράγματα όπου να’ ναι και δε θυμάται ποτέ να τα μαζέψει… Και δεν ήταν έτσι πέρισυ.
Με τα μαθήματα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να της πάρει και 2 ώρες να κάνει την αντιγραφή της. Δοκιμάσαμε τα πάντα: αν τα κάνεις γρήγορα θα πας να παίξεις με τη φίλη σου, θα κάνουμε κάτι μαζί, θα κάνεις κάτι που θέλεις και διάφορα άλλα. Η δωροδοκία δεν πιάνει. Επίσης δε γίνεται να είσαι όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι της. Και πιστεύω πως δεν είναι και σωστό. Πρέπει να μάθει να διαβάζει μόνη της. Αυτό που κάναμε στο τέλος και έπιασε είναι να έχει χρονόμετρο. Της είπα, έχεις μισή ώρα να τελειώσεις την αντιγραφή σου. Μετά σταματάς και πας αδιάβαστη. Αυτό βέβαια σε συνεννόηση με τη δασκάλα της, ώστε να την μαλώσει και να έχει ένα κίνητρο να μην το ξανακάνει. Έτσι βάζει το χρονόμετρο σε αντίστροφη μέτρηση και ξέρει πόσος χρόνος της έχει απομείνει. Και δούλεψε.
Να πω εδώ ως παρένθεση πως δε δουλεύουν σε όλα τα παιδιά τα ίδια πράγματα. Εάν το κάναμε αυτό στον Γιώργο και έφτανε η στιγμή που θα του έλεγα, οκ σταμάτα τώρα και τα υπόλοιπα δεν θα τα κάνεις, ο Γιώργος απλώς θα έβαζε τα κλάματα γιατί θα αισθανόταν πολύ άσχημα να πάει αδιάβαστος, δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, θα γινόμασταν όλοι χάλια και στο τέλος θα καταλήγαμε να διαβάσει τα υπόλοιπα μες τη νύχτα (ή να ξυπνήσει από τις 6 για να τα κάνει). Με τον Γιώργο είχε δουλέψει το χρονόμετρο, αλλά μόνο ως κίνητρο να τα κάνει γρήγορα, δηλαδή του τύπου “έλα να δούμε πόση ώρα θα σου πάρει”, χωρίς τις συνέπειες. Σε μια φίλη της Ιωάννας δουλεύει το “κάντα γρήγορα και θα πας σε όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες που θέλεις”.
Έτσι τώρα η Ιωάννα τελειώνει μέσα σε ένα λογικό χρόνο τα μαθήματά της. Βέβαια θέλει να είναι κάποιος στο δωμάτιο μαζί της να της ρίχνει που και που μια ματιά και να έχει οπωσδήποτε το χρονόμετρο γιατί αλλιώς είναι ικανή να φτάσει 8 το βράδυ και να μην έχει τελειώσει. Συνεχίζει να είναι κουραστικό για μας αυτό (γιατί θέλει έλεγχο συνεχώς και χρειάζεται συχνά να επέμβουμε), αλλά βέβαια καμία σχέση με αυτό που ήταν στην αρχή.
Το άλλο θέμα είναι με το μάζεμα. Μπαίνει στο σπίτι και παρατάει την τσάντα της μες τη μέση στο σαλόνι. Είναι ικανή να περάσει από πάνω της 3 φορές και απλώς να πηδήξει αντί να την μαζέψει! Θα μπει να κάνει μπάνιο και θα παρατήσει τα ρούχα της εκεί για πάντα. Αφήνει βιβλία, τετράδια, μολύβια παντού. Και της λες “Ιωάννα μου, έχεις αφήσει την τσάντα σου μες τη μέση. Μάζεψέ τη σε παρακαλώ”. Θα πάει τρέχοντας, θα την πάρει και θα την αφήσει σε μια άκρη για να τη μαζέψει αργότερα! Και φυσικά δε θα τη μαζέψει ποτέ. Μπορεί να της ζητήσεις να μαζέψει ένα βιβλίο 5 φορές. Δεν είναι πως δε σε ακούει ή πως δε θέλει να το κάνει. Αλλά μέσα στα 5 δευτερόλεπτα που μεσολαβούν από την ώρα που το είπες μέχρι την ώρα που θα φτάσει στο βιβλίο, το έχει απλώς ξεχάσει και κάνει κάτι άλλο! Θα μπει στο μπάνιο και θα αφήσει το φως αναμμένο, ενώ τα έχουμε πει δέκα χιλιάδες φορές. Και λοιπά και λοιπά.
Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε. Μετά τις 5.326 φορές που το έχεις πει με καλό τρόπο, τα παίρνεις και αρχίζεις τις φωνές, όσο και αν θέλεις να είσαι συγκρατημένος. Μετά λες, οκ, θα τα αφήσω μες τη μέση και κάποια στιγμή θα τα δει ή θα τα αναζητήσει ή θα την ενοχλήσουν εκεί που είναι και θα τα τακτοποιήσει. Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει ποτέ και φτάνεις να έχεις κοντέψει να φας τα μούτρα σου στην ίδια τσάντα 10 φορές και δεν μπορείς άλλο. Είτε με το καλό, είτε με το κακό, καταντάς εσύ με τα νεύρα κουρελιασμένα να αναρωτιέσαι τι κάνεις στραβά ως μάνα.
Και να μην πω για τη γενικότερη αργοπορία. Μπορεί να κάνει 1 μιση ώρα να φάει ένα σάντουιτς. Θα το φάει ψιχουλάκι ψιχουλάκι! Το πρωί θέλει 45 λεπτά για να μπορέσει να φάει πρωινό και να ετοιμαστεί και αυτό επειδή την πιέζουμε να κάνει γρήγορα. Σαλιγκάρι να ήταν, πιο γρήγορα θα έκανε τις δουλειές!
Θα έλεγα πως είναι ερωτευμένο το κορίτσι μου και του έχουν πάρει τα μυαλά οι άντρες, αλλά το αρνείται κατηγορηματικά με όποιον τρόπο (πλάγιο, διπλωματικό, φιλικό, πειραχτικό κλπ κλπ) έχω δοκιμάσει να την ρωτήσω. Τα αγόρια στο σχολείο της είναι χάληδες λέει!
Με λίγα λόγια, έχω απελπιστεί. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε όλο αυτό και το μόνο που μου έχει μείνει είναι η ελπίδα πως θα μεγαλώσει και θα στρώσει (ο Γιώργος πχ έχει αλλάξει πολύ μέσα σε 2 χρόνια) ή πως θα μεγαλώσει και θα φύγει από το σπίτι 😛 Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία είπαμε.
XAXAXAXA, poor guys… το μυαλό της τρέχει πιστεύω πιο γρήγορα από την ροή του χρόνου στον υπόλοιπο κόσμο, οπότε όταν φτάνει στο task, εκείνη είναι απλά αλλού!!! Να της φτιάξετε ένα avatar να είναι στο δωμάτιο μαζί της όταν διαβάζει… Ή εκείνο το Time-turner που λέγαμε?
;-ΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα….τι μου θυμιζουν ολα αυταααα…τι μου θυμιζουν??????…ενα μονο θα σου πω…θα κανεις υπομονη και να ευχεσαι να βρει μια καλη πεθερα να την σπιτωσει αλλιως δεν γλυτωνεις με τπτ!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχα :P:P:P
Καλά μου αδέρφια, καταλαβαίνω ότι η καθημερινοτητά σας γίνεται κουραστική με τα δύο ανήψια μου να αναταράζουν την αταξία του σπιτιού σας, ωστόσο σαν υπερανώμαλα αντιδραστικός που είμαι, σε κάθε έκφανση οργανωτικότητας, συνήθειας και ρουτίνας, (χάρη στον Ελληνικό ΣτρΑτο που έχω μπλέξει), θα χειροκροτήσω την μικρή μου ανηψία, θα της πώ ενα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα ακόμα μεγαλύτερο ΕΥΓΕ!
Για σας προβλέπεται ένα μόνο πραματάκι:Ακόμα περισσότερη ΥΠΟΜΟΝΗ. Σε δέκα χρονάκια δεν θα την έχετε πλέον στο σπίτι, οπότε όλα τότε θα είναι όπως τα θέλετε, οργανωμένα, τακτικά και ήρεμα. (Αχ πως θα σας λείπει η αταξία της).
Η συμβουλη του άπειρου θείου είναι: όταν βρίσκεται την τσαντούλα και ότι άλλο παρατημένο και ανοργάνωτο, κάντε ένα κόπο παραπάνω (‘ένα’..λέμε τώρα) και κάντε αυτό που θα έπρεπε το μικρό σας ανθρωπάκι να κάνει.
Δώστε τόπο στη οργή και την γονική επιθυμία για την τελειότητα του τέκνου σας. Είναι ωράια να είμαστε χύμα ρε.
Σας ευχαριστώ που ακούτε τη φωνή του τρίτου και άκυρου τύπου που δε χορεύει το χορό της αναθρεψης των υπερδιαβόλων σας!
Σας φιλώ και τους τέσσερους.
Τι να σου πω βρε Στέλλα.
Ετσι ήταν και ενα κοριτσάκι που πρόσεχα/μεγάλωνα..ψιχουλο ψιχουλο έτρωγε..παραταγε τα πραγματα της..
Εγώ αυτο με το χρονομετρο δεν το σκέφτηκα ( οι γονεις της ηταν οι σπιτονοικοκύρηδες μου κ μιας κ δεν ήξεραν ελληνικα την διαβαζα εγώ ) και άλλοτε ήμουν απο πάνω της συνέχεια μεχρι να τελειωσουμε και άλλοτε απλα τα’παιρνα και της έλεγα…απλώς φευγω.Αν δεν διαβάσεις δεν ερχεσαι στο δωματιό μου να ξέρεις ( που ειχα τον υπολογιστή μου ) εκλαιγε οδυρόταν..τελικα το πήρε αποφαση και διαβαζε γρήγορα..Τώρα παει αυτό το κοριτσι Γ’ γυμνασιου κ οταν της τα θυμίζω αυτά χαμογελάει..ειναι πολυ επιμελής και ταχτική και τώρα φωνάζει αυτή στην ακαταστατη οπως λέει αδερφή της ( που ειναι σαν την Ιωαννούλα σου ) και λεει εγώ δεν ξεχνάω πια..Απλά κανεις υπομονή..θα μεγαλώσει και θα ωριμάσει!
Ειχα καιρο να μπώ στο μπλόγκ σου, παω να διαβάσω τα υπολοιπα νέα σου! Φιλιά!
Έχω μια μικρή υποψία (αν και ο Κωνσταντίνος δεν συμφωνεί) πως ίσως όλη αυτή η συμπεριφορά να οφείλεται σε υποσυνείδητη ζήλια λόγω έξτρα προσοχής που δίνουμε αυτό τον καιρό στον Γιώργο (λόγω προγράμματος για τη δυσλεξία).
Εάν συμβαίνει αυτό, τότε ίσως και η πρόταση του θείου Εβρου ( 🙂 ) να είναι καλή, ώστε να μη δίνουμε σημασία.
Μπορεί να είναι και απλή φάση που περνάει.
Ο Γιώργος που πέρασε από αυτό το στάδιο, το έχει ξεπεράσει αρκετά.
Θα δειξει. Απλώς είναι άλλο ένα πράγμα από αυτά που δοκιμάζει την υπομονή και τα νεύρα σου ως γονιό. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε 🙂
Να της πάρετε τσάντα όπως ήταν το Luggage, να την ακολουθεί παντού, και να αυτομαζεύεται… Ομοίως και παπούτσια…
;-ΡΡΡΡΡ