Δεν είναι η πρώτη φορά, καθόμαστε σε ένα καφέ σε τουριστικό μέρος, και οι σερβιτόροι δεν μιλάν ελληνικά. Στην αρχή εγώ δεν μίλησα αγγλικά. Έιχα κακιώσει και έδωσα την παραγγελία στα ελληνικά (ρισκάροντας να μην πάρω αυτό που ήθελα: παραλίγο να μας φέρει δύο κρέπες σοκολάτα για τα παιδιά αντί για κρύα σοκολάτα που ζητήσαμε. Στην επαλήθευση το πιάσαμε). Η Στέλλα, αφού είδε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβει η κοπέλα τί ήθελε στην κρέπα της (δεν καταλάβαινε τα μανιτάρια και το καλαμπόκι) άρχισε να μιλάει στα αγγλικά.
Και εγώ άρχισα να σκέφτομαι: Από την μία είμαι στην ελλάδα, βγαίνω σε καφέ και περιμένω να μου μιλήσουν ελληνικά. Από την άλλη, η κοπέλα έχει έρθει να δουλέψει, και γιατί θα έπρεπε η γλώσσα να της το απαγορέψει? Έχω τόσους φίλους στο Άμστερνταμ, οι οποίοι δεν μιλάνε ολλανδικά, αλλά δουλεύουν χωρίς πρόβλημα (και όχι μόνο στην Greenpeace αλλά σε πολλές εταιρείες, και σε καφετέριες). Γιατί εμένα μου βγήκε αυτός ο εθνικισμός?
Στο τέλος αποφάσισα ότι ήταν κολοπαιδιά εκ μέρους μου. Άφησα φιλοδώρημα και μάλλον την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο αρνητικός.
Ρόδος – Αύγουστος – κέντρο – φανάρια: Μου χτυπάνε το παράθυρο μία παρέα 10 ιταλοί με μηχανάκια και ρωτάνε: Scusa, da dove andiammo per trovare le discoteche? Perche nella citta vecchia non c’e niente!!
Δηλαδή συγνώμη… Έχουν περάσει πλέον των 75 ετών από τη λήξη της Ιταλοκρατίας. Δεν θα έπρεπε να καταλάβουν τουλάχιστον ότι δεν είναι υποχρεωμένοι οι Έλληνες να μιλάνε Ιταλικά;;
Το παραπάνω περιστατικό τον Αύγουστο είναι μόνιμη κατάσταση στα νησιά. Οι Ιταλοί δεν έχουν υπ’ όψη για πύργο της Βαβέλ και multiculture!
Είπα να σας το πω γιατί μου φαίνεται πολύ γελοίο.