Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Φτάσαμε λοιπόν στο Λονδίνο!
Το ταξίδι πήρε κάπως περισσότερο από όσο είχαμε συνειδητοποιήσει πως θα πάρει. Ήμασταν 13 ώρες στο δρόμο (ή στον… αέρα) !
Ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα στις 11.30 το πρωί. Μια που ήμασταν άνευ αυτοκινήτου ήρθε ταξί και μας πήρε. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο κατά τις 2.30. Εκεί, αφού δώσαμε βαλίτσες, κάναμε τις βόλτες μας και φάγαμε και ξανακάναμε τις βόλτες μας, μέχρι να φτάσει 4.40 η ώρα που έπρεπε να μπούμε στην πύλη.

Όσον αφορά το φαγητό, ΜΗΝ φάτε θα έλεγα στο Food Village (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Το φαγητό ήταν απαίσιο και πανάκριβο. Η πίτσα που πήραμε ήταν λαδερή και ψωμένια, οι πατάτες φυσικά προτηγανισμένες, παρατηγανισμένες και αίσχος και η σαλάτα τους πολυκαιρισμένη. Τη σαλάτα ειδικά δε την αγγίξαμε. Απλώς δεν τρωγώταν…

Λοιπόν μπήκαμε στο αεροπλάνο, φύγαμε στην ώρα μας, το ταξίδι ήταν καλό, αλλά είχαμε καθυστέρηση στην προσγείωση. Και φυσικά ήμασταν σχεδόν οι τελευταίοι που πήραμε τις βαλίτσες μας… Ο Joe που μας φιλοξενεί μας περίμενε στο αεροδρόμιο και πήραμε το τρένο για να φτάσουμε σπίτι του. Μια αλλαγή τρένου και 20 λεπτά περπάτημα μετά, φτάσαμε στο σπίτι. Η ώρα είχε πάει ήδη 10.30, δηλαδή 12.30 ώρα Ελλάδας!

Όμως πρέπει να πω πως είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά μας. 13 ώρες ταξίδι και δεν είχαμε καμία γκρίνια, κανέναν τσακωμό (μια υποψία μόνο λίγο πριν προσγειωθούμε) και καμία δυσκολία. Πέρασαν τις ώρες ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας τα βιβλία τους. Ακόμα και όταν φτάσαμε στο τέρμα του τρένου και είχαμε περπάτημα, 12 το βράδυ, κουρασμένα όσο δεν πάει άλλο, δεν γκρίνιαξαν για το περπάτημα. Ο Γιωργάκος λιγάκι είπε πως δεν αντέχει, αλλά μόλις βγήκαμε έξω και είδε τα διπλά κόκκινα λεοφωρεία και όλα τα τούβλινα, ολόιδια σπίτια, ξέχασε τα πάντα! Και όταν μπήκαμε στο σπίτι κόντεψε να πάθει παράκρουση, γιατί το σπίτι είναι γεμάτο με dvd του dr who, με daleks, με δράκους, με παιχνίδια…

Ήταν ένα κουραστικό ταξίδι, αλλά αρκετά εύκολο. Όταν ξεκινήσαμε έλεγα πως την πρώτη μέρα εδώ θα πηγαίναμε σε κάνα μουσείο μια που θα είμασταν φρέσκιοι και ξεκούραστοι, με όχι πονεμένα πόδια, αλλά αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση 🙂