Νουάρ μυθιστόρημα του Τζέιμς Ελλρόυ.
Παλιά κυκλοφορούσε ένα adventure με αυτό το όνομα. Από τότε μου είχε μείνει απωθημένο να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Επιτέλους το έκανα.
Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε. Επειδή δεν έχω διαβάσει άλλα μυθιστορήματα του είδους, δεν ξέρω αν δε μου άρεσε το συγκεκριμένο ή αν δεν θα μου αρέσει κανένα του είδους.
Ο Ελλρόυ παίρνει ένα πραγματικό γεγονός, τον ανεξιχνίαστο φόνο μιας γυναίκας και το μετατρέπει σε μυθιστόρημα, μέσα από τα μάτια ενός πρώην μποξέρ και νυν αστυνομικού. Χωρίς περιτές περιγραφές, καταφέρνει να σου δώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και της πόλης. Ξεκινά με την ιστορία του μποξέρ, τη γνωριμία του με τον μετέπειτα φίλο του, τη ζωή του και φτάνει στο φόνο. Ο μποξέρ παίρνει την υπόθεση πολύ προσωπικά και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι τα έχουν παρατήσει. Υπόκοσμος, ναρκωτικά, εγκληματίες, πόρνες, όλα μπλέκονται.
Είναι όμως πολύ μαύρο για τα γούστα μου. Ο τύπος είναι λίγο -έως πολύ- παρανοϊκός και όλο το βιβλίο είναι ώρες ώρες πολύ άρρωστο… Σε κάποια φάση θα μπορούσα και να το έχω αφήσει. Ήμουν όμως στο σκάφος χωρίς τίποτα άλλο και το τελείωσα. Και εντάξει έχει πολύ ενδιαφέρον τέλος, με μπόλικες ανατροπές.
Αν κάποιος έχει άποψη, ας μου πει: αξίζει να διαβάσω άλλα παρόμοια βιβλία, ή αυτό είναι χαρακτηριστικό και αν δε μου άρεσε ας μη κάνω τον κόπο;