Χτες δούλευα εδώ στο γραφείο μου και ήρθαν τα παιδιά μέσα καταχαρούμενα, με πρόσωπα που έλαμπαν από χαρά αλλά και λίγη διαβολιά (γνωστή φάτσα πια).
-Μαμά, μαμά, κοίτα: η πρώτη μας ουρά σαύρας!!!
-Ε;
-Να, κοίτα, η ουρά μιας σαύρας. Την πιάσαμε και της κόψαμε την ουρά!
Πράγματι κοιτάω τα χέρια του Γιώργου και βλέπω μια μικρή πράσινη ουρίτσα. Μου’ρθε νταμπλάς.
-Μην ανησυχείς μαμά, θα ξαναβγάλει ουρά.
-Μα πως την κόψατε;
-Ε, να την πιάσαμε, της τραβήξαμε την ουρά και κόπηκε.
-….
Εγώ πάντως τα έδιωξα, να μην τα βλέπω μπροστά μου, αλλά τα παιδιά δεν πτοήθηκαν. Πήγαν γεμάτα περηφάνια και στον μπαμπά τους, ο οποίος όταν έμαθε την όλη ιστορία, τα συνεχάρει.