Δεν λείπει πολύ συχνά πλέον. Τα ταξίδια του έχουν μειωθεί στα 1-3 το χρόνο (από εκεί που έλειπε μια φορά το μήνα). Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και δεν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Και στο κάτω κάτω 5-6 μερούλες είναι, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Άλλες γυναίκες μένουν μήνες χωρίς τους άντρες τους.
Όμως, τι να κάνω, μου λείπει 🙂 Οι δουλειές βγαίνουν όλες. Και ίσως να κάνω και περισσότερες όταν λείπει. Το σπίτι μένει πιο συγυρισμένο. Όχι γιατί κάνω περισσότερα αλλά γιατί δεν κάνω τίποτα, οπότε και δεν ξεσυγυρίζεται. Δεν καθόμαστε στους καναπέδες το βράδυ να χαλάμε τα μαξιλάρια για παράδειγμα… Τώρα και να κάτσω, θα μαζέψω απλώς μετά ένα κουβερτάκι. Όταν είναι εδώ ο Κωνσταντίνος προφανώς το μάζεμα (και οι όποιες δουλειές) είναι η τρίτη, τέταρτη ή και τελευταία θα έλεγα επιλογή μου. Χελλόοου….. Από τη μια έχουμε βαρετό μάζεμα και από την άλλη καινούριο επισόδειο στο Big Bang Theory. Τι θα προτιμήσω δηλαδή;;;;
Όμως οι μέρες είναι βαρετές. Χωρίς κέφι. Θα σηκωθώ, θα ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο, θα κάτσω να δουλέψω, θα μαγειρέψω, θα φάμε, θα πλύνω, θα ξανακάτσω για δουλειά, θα πάω τα παιδιά στις δραστηριότητές τους, θα φάμε ξανά, θα πλύνω ξανά, θα τα βάλω για ύπνο, θα κάτσω να χαζέψω λιγάκι, θα κοιμηθώ… Πάει η μέρα. Και την επόμενη μια από τα ίδια.
Δεν είναι η κούραση που με ενοχλεί. Προφανώς είναι πιο κουραστικά χωρίς κάποιον να μοιράζεσαι τις δουλειές. Αλλά οκ, δεν είναι τίποτα τραγικό. Είναι που έχω συνηθίσει να είναι δίπλα μου συνέχεια. Να του λέω για τις βλακείες που μου συμβαίνουν. Να αναλαμβάνει αυτός την αναβάθμιση του κινητού μου. Να βλέπουμε μαζί ταινίες. Να συζητάμε για το τι θα κάνουμε, για τους φίλους μας, για το τι φαγητό θα φάμε, για τα παιδιά, για τα βιβλία που διαβάζουμε…
Δεν λέω έχω τα πιτσιρικάκια που μου κρατάνε παρέα, που μου δίνουν αγκαλιές και φιλιά, που θα μου πουν πως πέρασαν τη μέρα τους, θα μου κάνουν και τα αστεία τους να γελάσουμε. Ε, δεν είναι το ίδιο…
Με λίγα λόγια, μου λείπεις Κωνσταντίνε μου! (το ακούτε αυτό κάποιοι κάποιοι;;; να μου τον φέρετε γρήγορααααααα)
Τ’ ακούς ρε παλιομπαγάσα? Του λείπεις του κοριτσιού, άντε κούνα τις αρίδες σου και γύρνα λίγο πιο γρήγορα που κάθεσαι και καθυστερείς εκεί στα ξένα.
(Άντε και το κορίτσι δεν αντέχει. Δεν είδες, ακριβώς τα ίδια έγραφε και όταν την είχες στείλει να πάει μόνη της στην ξενιτιά στην Kύπρο και βολόδερνε στο κλάμα το κορίτσι)
😛
(Φορ δε ρέκορντ) Και αυτουνού του μπαγάσα του λείπεις, μην νομίζεις…. Και δεν παιρνάει και τόσο καλά όσο εσύ στις Κύπρους Στελλάκι μου.
XAXAXAXAXA!!!!
Πολλές δουλειές βλέπω!! You’re in obvious need of distractions…
:-PPPPPPPPPPP
(Hey, Koyan, σιγά μη σε στείλουμε να καλοπερνάς και στα ξένα!! Ψωμί και κρεμμύδι, ρε!! ;-ΡΡΡΡΡ)
Αχ,πόσο χαίρομαι που νιώθεις έτσι,μετά από τόσα χρόνια γάμου….
Βλέποντας τέτοια ζευγάρια,τα οικειοποιούμαι ως παραδείγματα και αρνούμαι να αρκεστώ σε κάτι λιγότερο….Πραγματικά συγκινήθηκα πολύ και σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις σκέψεις μαζί μας!!!!
Φυσικά,πολλές γυναίκες ζουν έτσι σε μόνιμη βάση.Γυναίκες νταλικέρηδων,ναυτικών,αντιπροσώπων.Αλλά αυτά επιλογές είναι και μάλιστα,από κάποια παραδείγματα που έχω,σε μερικές αρέσει αυτή η “απουσία”,που αφήνει και κάποια “ανεξαρτησία”….Αλλά εγώ δε νομίζω να το έβλεπα ποτέ έτσι….Κατά τη γνώμη μου,δεν παντρεύεσαι γι’αυτό….
Κωνσταντίνε,κανόνισε να γυρίσεις γρήγορα….Είμαι σίγουρη ότι και εσένα σου λείπει η συνονόματη
Τι ώρες είστε σπίτι αύριο το πρωί για να κάνουμε delivery?
:p
Μιας και αναφερθηκε η Κυπρος… καιρος δεν ειναι να την στειλεις καμμια βδομαδα να περασει χαλια κυριε ΚΩΝ… ετσι για εκδικηση ρε παιδι μου…να δει τι ταλαιπωρια ειναι αυτη η κακουργα ξενιτια!!!!!!! χιχιχιχιχι…:P:P