Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Άλλο ένα μάθημα που είμαι σίγουρη πως κάνουν στην οδοντιατρική είναι το “στρίβειν δια του αποφεύγοντος ή πως να αφήσουμε τον ασθενή να τρομοκρατηθεί στο σπίτι του και όχι στο ιατρείο μας”.

Παράδειγμα: Έχουμε έναν ασθενή που έχει έρθει για εξαγωγή φρονιμίτη. Η εξαγωγή δεν πάει τόσο καλά όσο νομίζαμε και τον έχουμε παιδέψει τον καημένο μια ώρα μέχρι να βγει το καταραμένο δόντι και μάλιστα στο τέλος, μαζί με το δόντι βγάζουμε και ένα κομμάτι από το οστό του ούλου στο οποίο είχε αγκιστρωθεί η ρίζα του φρονιμίτη και γι αυτό δεν έλεγε να βγει με τίποτα. Ο καημένος ο ασθενής δεν έχει μιλήσει καθόλου και έχει υποστεί υπομονετικά τις προσπάθειές μας (ο τέλειος ασθενής θα έλεγα).

Στο τέλος γυρνάει και μας ρωτάει: “θα πονέσει πολύ μετά την επίδραση της ένεσης; ”

Εδώ λοιπόν πρέπει να προσέξουμε πολύ καλά και να χρησιμοποιήσουμε διπλωματία και τις αρχές του στρίβειν δια του αποφεύγοντος. Προσοχή: δε θα πούμε ψέματα! Απλώς θα αποφύγουμε διπλωματικά να δώσουμε παραπάνω πληροφορίες από αυτές που ζήτησε ο ασθενής. Και αυτές που θα του δώσουμε θα είναι τέτοιες που θα τον αποτρέψουν από το να πανικοβληθεί μέσα στο ιατρείο μας. Όταν πάει σπίτι του ας κάνει ό,τι θέλει!

Η σωστή απάντηση λοιπόν είναι: “δεν είναι απαραίτητο να πονέσει. Μα και να πονέσει, θα πάρεις ένα παυσίπονο -εκότς ασπιρίνης- και θα είσαι μια χαρά! ”

Δε λέμε ότι το πιο πιθανό είναι πως θα γυρίσεις σπίτι σου και θα αρχίσεις να πονάς φριχτά, δε θα μπορείς να φας, να μιλήσεις, να χασμουρηθείς, να γελάσεις ή να ανοίξεις το στόμα σου για οποιονδήποτε λόγο, θα κάνεις πυρετό και γενικά θα αισθάνεσαι σα να σε πάτησε φορτηγό. Όχι. Αυτά θα αφήσουμε να τα ανακαλύψει μόνος του. Και στην μια περίπτωση στις χίλιες που δε θα έχει αυτά τα συμπτώματα, θα είμαστε και ολόσωστοι! Ποιός ο λόγος να τρομοκρατούμε τον κόσμο όταν υπάρχει αυτή η -ελάχιστη- πιθανότητα να μη νιώσει τίποτα;;;