Η συζήτηση ξεκίνησε όταν μου είπε η Ιωάννα πως όταν λέει στα άλλα παιδιά τι ώρα κοιμάται, τους φαίνεται πολύ περίεργο. Τα παιδιά τα δικά μας κοιμούνται στις 9.30 (φέτος γιατί πέρισυ ήταν το αργότερο 9), ενώ φυσικά η πλειοψηφεία των παιδιών κοιμάται κατά τις 12…
Τους είπα λοιπόν πως τα περισσότερα παιδιά τρέφονται με πατατάκια και κρουασάν, αυτό δε σημαίνει πως είναι σωστό. Και ο Γιώργος μου είπε την ατάκα που δε μπορώ να ξεχάσω:
-Μαμά, ο Στέφανος μου είπε μια μέρα “ξέρω γιατί δε σε κάνει παρέα κανείς. Φάε κι εσύ κάνα πατατάκι…”
Συνέχισε λέγοντάς μου πως ξέρει πως αυτό που εννοούσε ήταν να γίνει ίδιος με τους άλλους, να μην είναι διαφορετικός. Η απάντησή μου ήταν πως αν τα παιδιά δεν τον κάνουν παρέα επειδή είναι διαφορετικός, τότε δεν αξίζουν να τα κάνει παρέα εκείνος. Και μετά είπαμε για το πως τα παιδιά ξεκινάνε διάφορες άσχημες συνήθειες, όπως για παράδειγμα το τσιγάρο, ώστε να είναι ίδια με τους υπόλοιπους.
Στη θεωρία όλα αυτά είναι πολύ καλά. Έχουμε κάνει παρόμοιες συζητήσεις πολλές φορές, για το πως δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός, πως καλύτερα να έχεις σωστές συνήθειες παρά να είσαι ίδιος με τους άλλους, για την υγιεινή διατροφή και τις σωστές συνήθειες και συμπεριφορές. Και τα δυο παιδιά τα ξέρουν αυτά καλά και τα υποστηρίζουν (η Ιωάννα μου είπε “μαμά εμένα μου αρέσει ο ύπνος μου). Ειδικά ο Γιώργος δε βάζει νερό στο χυμό του (γιατί κρασί δεν ακουμπάει φυσικά 🙂 ) με τίποτα. Η μικρή θα τσιμπολογήσει και χαζομάρες αν βρεθούν μπροστά της (και φυσικά δεν πειράζει που και που, το έχουμε πει). Ο Γιώργος δεν τα ακουμπάει. Όμως τον είδα σήμερα. Είδα στα μάτια του τη στεναχώρια που δεν είναι αποδεκτός. Κι εγώ σα μαμά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να του δώσω τις σωστές συμβουλές, να του επιβεβαιώσω πως κάνει το σωστό και να τον υποστηρίξω στις επιλογές του. Να του πω πως καταλαβαίνω ότι είναι άσχημο να είναι παραμερισμένος στο σχολείο, αλλά εκτός σχολείου έχει καλούς φίλους που τον αγαπάνε και καθόλου δε νοιάζονται για το τι τρώει και τι ώρα πηγαίνει για ύπνο. Και οι περισσότεροι συμμερίζονται τις απόψεις μας, κυρίως για τη σωστή διατροφή.
Όμως ένας κόμπος μου έχει μείνει στο στήθος.
ίσως έθιξες ένα από τα πιο σημαντικά θέματα στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας και μάλιστα την ίδια στιγμή που διάβαζα ένα ποστ της βαφτιστήρας που είναι στην ηλικία του Γιώργου. Θα σου το στείλω να το διαβάσει και ο Γιώργος και να μην νιώσει άσχημα που είναι διαφορετικός.
Μετά το σχολείο… η διαφορετικότητα είναι που πουλάει… μην σου πω και πριν!
Φτάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου!
😀
Για αυτό και σας αγαπάμε ιδιαίτερα όλους… γιατί είστε ξεχωριστοί!
Ο διαφορετικός.. είναι ξεχωριστός!
Σκέφτομαι ότι είναι καλό να υπάρχουν διαβαθμίσεις: κάποια πράγματα που απαγορεύονται απολύτως (τσιγάρο κλπ) και κάποια με τα οποία μπορεί κανείς να είναι και λίγο πιο χαλαρός (αυτό το σοφό νομίζω ‘πού και πού’ της Ιωάννας). Η διαφορετικότητα είναι απολύτως αποδεκτή όταν δεν είναι επιδεικτική (αυτό το ‘φάε κι εσύ *κανένα* πατατάκι’). Το να μην τρώει ποτέ πατατάκια (και, αν έχω μάθει καθόλου το χρυσό παιδί σας απ’ όσα γράφετε, θα λέει και τον λόγο), οι άλλοι το εκλαμβάνουν ως απόρριψη – και αντιδρούν με απόρριψη. Καλή λοιπόν η διαφορετικότητα, αλλά, για να μπορούμε να την υπερασπίσουμε με διάρκεια και χωρίς τραύματα, χρειάζεται πιστεύω και λίγη στρατηγική. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος είτε να έρθει όλο αυτό εντελώς ανάποδα στην εφηβεία (δεν νομίζω ότι κινδυνεύει ο Γιώργος), είτε να οδηγήσει σε αλλαζονεία (ούτε απ’ αυτό κινδυνεύει), είτε να εσωτερικευθεί ως θλίψη (που είναι μάλλον η περίπτωση – και δεν υπάρχει λόγος νομίζω, είναι κρίμα).
Philos προχτές βλέπαμε ένα επισόδειο από την -τέλειαααα- σειρά Modern Family, και ο ένας είπε στον μικρό αυτό ακριβώς: “στο σχολείο παλεύουν όλοι να είναι ίδιοι με τους άλλους και μόλις φύγουν από το σχολείο παλεύουν να είναι διαφορετικοί. Εμείς (οι διαφορετικοί) τους έχουμε νικήσει σε αυτό”
Tess έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες. Όμως ο Γιώργος είναι παιδί που αν θεωρεί ότι κάτι είναι κακό δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει. Καμία. Δηλαδή εμείς του λέμε για παράδειγμα πως δεν υπάρχει κανενα πρόβλημα να φάει και μια φορά πατατάκια. Θα αρνηθεί πεισματικά. Και φυσικά δεν θα τον ζορίσω να τα φάει κιόλας χαχαχαχα.
Αυτό που λέω είναι πως δεν τους απαγορεύουμε εμείς εντελώς τα αναψυκτικά ή τα γλυκά ή τα πατατάκια ή άλλα τέτοια. Ξέρουν πως δεν είναι το καλύτερο πράγμα να φάει κανείς και πως προσπαθούμε να κάνουμε υγιεινή διατροφή, αλλά μια στο τόσο δεν έγινε κάτι να το φάμε.
Ο συμβιβασμός νομίζω είναι να μην παίρνει ΚΑΘΕ μέρα φρούτο στο σχολείο, αλλά μερικές φορές να πάρει κάτι από το κυλικείο ή να πάρει καμιά τυροπιτούλα που θα του έχω φτιάξει εγώ ή κάτι τέτοιο. Αυτό θα το δεχτεί, αλλά δεν ξέρω αν “φτάνει” για να τον αποδεχτούν οι υπόλοιποι. Άλλωστε είναι παιδάκι διαφορετικό με πολλούς τρόπους, διαφορετικά γούστα… Και φυσικά είναι δύσκολο να αλλάξει η συμπεριφορά μιας τάξης μετά από 5 χρόνια που είναι μαζί.
Όσο για το αν λέει το λόγο, έχει μάθει καλά που να λέει την άποψή του… Εγώ νομίζω πως δε θα το λέει συνέχεια και σε όλους. Πιστεύω πως θα το πει μόνο αν τον ζορίσουν ή αν είναι με κάποιον μεγάλο. Παλαιότερα έλεγε τα πιστεύω του παντού και πάντα, αλλά έμαθε πως αυτό δεν έχει το αποτέλεσμα που θα ήθελε, δεν έχει νόημα γιατί δεν θα τον καταλάβουν και φυσικά δεν θα συμφωνήσουν/αλλάξουν άποψη, αλλά μάλλον θα τον κοροϊδέψουν και θα φανεί ακόμα πιο διαφορετικός.
Τα παιδιά της τάξης τους όμως βλέπουν ένα παιδί που ΔΕΝ παίζει ποδόσφαιρο, ΔΕΝ τρώει σαβούρες, φέρνει φαγητό από το σπίτι, διαβάζει βιβλία στα διαλείμματα και μιλάει για πράγματα που δεν γνωρίζουν (όπως το Star Wars). Πως να τον βάλουν στην παρέα;
Ενώ η Ιωάννα μπορεί να φέρνει φαγητό από το σπίτι, να τρώει φρούτα και όχι σαβούρες, αλλά έχει κοινά ενδιαφέροντα με τα άλλα κορίτσια, είναι ένα τυπικό κοριτσοδεσποινιδάκι. Έτσι δεν έχει τόσο μεγάλα θέματα απόριψης.
Από απορία: Στο σπίτι σαβουρώνετε που και που (πχ 3-4 φορές το χρόνο) πίτσες-σουβλάκια-σοκολάτες-κοκακόλες όλοι μαζί;
Μήπως να λανσάρουμε φρούτα που να μοιάζουν με πατατάκια? ;-ΡΡΡ
Anyway, πέραν της πλάκας, τα διαφορετικά παιδιά, πάντα θα είναι παραμερισμένα στο σχολείο, όσο και αν δεν μας αρέσει και αν κάνουμε προσπάθειες για εξομάλυνση της κατάστασης, και πάλι θα στενοχωριούνται, όσο και να ξέρουν ότι αυτά κάνουν το σωστό για τον εαυτό τους. Γιατί το να ανήκεις στην ηλικιακή σου ομάδα και να μην νιώθεις εντελώς ξένος, είναι σημαντικό για όλες τις ηλικίες.
Και στο σχολείο μας, τα παιδιά που πραγματικά χαίρεσαι και λες, ναι, ΕΤΣΙ πρέπει να είναι όλα (όχι κακομαθημένα, με ενδιαφέροντα, με κριτική σκέψη, με καλές συνήθειες κουτουλουπού και παιδιά της ηλικίας τους, ούτε μικρομέγαλα, ούτε σαχλά) είναι η μειοψηφία, και κυρίως, αντιμετωπίζονται από τα άλλα με ξινίλα (έχουμε κάνει και διάγνωση ζήλειας σε μεγάλο βαθμό) και ένα είδος περιφρόνησης.
Είναι και θέμα τύχης και σε τί τάξη πέφτει κάθε φορά…
Το σχολείο είναι δύσκολο και άγριο μερικές φορές. Μετά νομίζω ότι βρίσκουμε καλύτερα τις ισορροπίες μας μέσα σε ομάδες. Ο Γιώργος είναι τυχερός που γνωρίζει ποιος είναι και τι πιστεύει. Και φυσικά που έχει εσάς δίπλα του.
AC κόκα κόλα συγκεκριμένα πίνουμε ελάχιστη, καλεσμένοι κυρίως και καμιά φορά ο Κωνσταντίνος. Από αναψυκτικά θα δουν εμένα να πίνω καμιά σόδα και τα παιδιά να πιούν μερικές φορές καμιά Φάντα. Όμως πίτσες και σουβλάκια τρώμε και μάλιστα… πολύ πιο συχνά από 3 φορές το χρόνο χαχαχαχα. Για να μη μιλήσω για τις σοκολάτες που τρώμε καθημερινά 🙂 Από τη Βιέννη τους φέραμε μια τσάντα σοκολάτες… Όμως θα φάμε ένα γλυκάκι μετά το φαγητό, προσπαθούμε να μην τρώμε παραπάνω.
Πρέπει να δω modern family… να διεκδικησω αποζημίωση (ειδικότης μου :p) που με αντιγράφουν! 😀
Πρέπει να δεις modern family έτσι κι αλλιώς 🙂