Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Χτες είχαμε οργανώσει εκδρομή με τον Σύλλογο Γονέων, η οποία είχε αρκετά μεγάλη συνέλευση (περιέργως) και γεμίσαμε φουλ δυο πούλμαν.

Όλη την εβδομάδα την περίμενα την εκδρομή, γιατί πήγαμε σε μέρη που ήθελα να δω και στο κάτω κάτω εκδρομή είναι και τι καλύτερο από το να περάσεις τη γιορτή της Μητέρας, παρά εκδρομή με τα παιδιά σου, σε όμορφα μέρη, μέσα στη φύση. Η εκδρομή θα ήταν Σπήλαιο των Λιμνών, Πλανητέρο, Αγία Λαύρα.

Τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου όπως τα είχα στο μυαλό μου (πάνε άραγε ποτέ; ).  Κατ’ αρχάς οι οδηγοί των πούλμαν αποφάσισαν να μας πουν το πρωί, 5 λεπτά πριν ξεκινήσουμε (ενώ μιλάγαμε μαζί τους για το πρόγραμμα της εκδρομής από πριν το Πάσχα ακόμα) πως το πρόγραμμά μας δεν είναι καλό, γιατί η Αγία Λαύρα στην οποία θα πηγαίναμε το απόγευμα κλείνει στις 1 το μεσημέρι και πως οι ταβέρνες στο Πλανητέρο είναι κλειστές γιατί ανοίγουν μόνο το χειμώνα όταν είναι ανοιχτό το χιονοδρομικό. Δηλαδή αυτά προχτές που πήγαμε να τους πληρώσουμε δεν τα ξέρανε; Οπότε προσπαθήσαμε να ξαναφτιάξουμε κάπως το πρόγραμμά μας ώστε να τα βολέψουμε όλα. Έχω μια πολύ βάσιμη υποψία πως όλη η ανακατωσούρα έγινε μόνο και μόνο επειδή οι οδηγοί θέλαν να μας πάνε στα μέρη που ήθελαν εκείνοι. Μας πίεσαν πρότειναν να πάμε για φαγητό σε συγκεκριμένο μαγαζί στα Καλάβρυτα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να πάμε προς την πρώτη στάση για καφέ, να τα συζητήσουμε καλύτερα. Ήταν να φύγουμε 7.30 και φυσικά είχαμε κόσμο που ήρθε στις παρά τέταρτο. Και μέχρι εκεί ήταν ελαφρώς αναμενόμενο. Το θέμα ηταν πως αυτοί που ήρθαν καθυστερημένοι, μπήκαν σε ένα πούλμαν και μετά διαπιστώσαμε πως ήταν πολλοί και δεν είχαμε αρκετές θέσεις. Το πρώτο πούλμαν είχε ελεύθερες θέσεις, αλλά είχαν ήδη φύγει, οπότε θα μπορούσαμε να τους βολέψουμε στην πρώτη στάση. Όχι ήταν και τίποτα σοβαρό, ένας ήταν παραπάνω, βάλαμε 3 μικρά πιτσιρίκια να κάτσουν μαζί και τους βολέψαμε. Φυσικά την γκρίνια δε τη γλύτωσα, “εγώ πλήρωσα για 5 θέσεις” να μου λένε και να με φωνάζουν συχνά πυκνά, μπας και βρήκα καμιά θέση και τι θα γίνει (λες και μπορούσα να τους γεννήσω μια εγώ! ). Έρχονται αργά, δεν κάθονται κάτω να μετρηθούμε να δούμε τι γίνεται και μετά φταίω εγώ.

Στην πρώτη στάση λοιπόν αυτοί τακτοποιήθηκαν. Όμως εμένα με όλα αυτά είχε γίνει το στομάχι μου κόμπος. Είχα σφάχτες όλη μέρα… Μιλήσαμε με τους οδηγούς, πήραμε τηλέφωνα στο Πλανητέρο, πήραμε στην Αγία Λαύρα και στα σπήλαια και στο τέλος κανονίσαμε να πάμε Αγία Λαύρα, Καλάβρυτα για φαγητό, Σπήλαιο και Πλανητέρο για καφέ. Στο Πλανητέρο πήραμε τηλέφωνο και μας είπαν πως είναι 2 ταβέρνες ανοιχτές, αλλά ο οδηγός επέμενε πως εκεί δε θα φάμε καλά, δεν είναι καλές οι ταβέρνες και είναι και ακριβές. Επειδή δεν είχαμε ξαναπάει να ξέρουμε αν λέει αλήθεια και δε θέλαμε να το ρισκάρουμε και επειδή θα βάζαμε την Αγία Λαύρα πρώτη λόγω ώρας, είπαμε οκ ας φάμε στα Καλάβρυτα. Εγώ το μετανιώνω. Τέλος πάντων.

Πήγαμε στην Αγία Λαύρα που είναι σε πολύ όμορφη τοποθεσία και είναι ωραίο να κάνεις βόλτα, χωρίς φυσικά να έχει και τίποτα το ιδιαίτερο για να δεις ή να κάνεις. Τα παιδιά είδαν τη στολή του Π. Π. Γερμανού, είδαν το λάβαρο, παίξαν στα κανόνια και φύγαμε.

Πήγαμε στα Καλάβρυτα και φυσικά μας άφησαν ακριβώς έξω από την ταβέρνα που θέλανε. Εμείς δεν κάτσαμε εκεί, κυρίως λόγω αντίδρασης. Καθόλου δε μου άρεσε όλη η πίεση και το να κάνουμε αυτό που θέλει ο οδηγός για να πάρει τη μίζα του. Ουστ. Και μη μου πείτε πως δε πήρε μίζα. Όταν φεύγαμε άκουσα με τα αυτιά μου να λέει στον οδηγό ένας της ταβέρνας “στο είπε; μόνο 40 γατί δε φάγανε πολλοί”…  Κάτσαμε σε μια άλλη ταβερνούλα, μια χαρά φάγαμε. Κάναμε τις βόλτες μας. Είχαμε πάει ξανά το καλοκαίρι, οπότε τα ξέραμε λίγο πολύ. Απλώς ηρεμήσαμε εκεί βολτάροντας. Βρήκαμε και μια πλατεία, παίξαν τα παιδιά, μια χαρά.

Μετά πήγαμε στο Σπήλαιο των Λιμνών. Πολύ ωραίο και εντυπωσιακό, αν και δε συγκρίνεται με το σπήλαιο του Δηρού.

Τέλος (παρότι οι οδηγοί δεν θέλανε να μας πάνε εκεί και λέγανε πως δεν αξίζει κλπ κλπ – μάλλον βαριόντουσαν και θέλανε να γυρίσουμε πίσω νωρίς) πήγαμε στο Πλανητέρο. Εγώ θεωρώ πως εκεί είναι να πας ολοήμερη εκδρομή. Ήταν πανέμορφα! Τέτοια ηρεμία, τα ποταμάκια γεμάτα πέστροφες, τα πλατάνια καταπράσινα… Εκεί ένιωσα πως ηρεμώ πια. Βέβαια ήταν λίγο αργά και δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα ανοιχτά. Πάντως ταβέρνες σίγουρα υπήρχαν ανοιχτές και δε νομίζω να ήταν και τόσο ακριβές. Τον ελληνικό καφέ τον πληρώσαμε 1 ευρώ πάντως 🙂 Τα παιδιά αμολήθηκαν στη φύση, πλατσούρισαν στις λάσπες, τέλεια ήταν!

(photo by Sophia. Τίτλος:  Take me to your leader!)

Στην επιστροφή επέμειναν κάποιοι γονείς να σταματήσουμε άλλη μια φορά για τουαλέτα και ένα σνακ. Είχαμε ήδη βγει εκτός προγράμματος και οι περισσότεροι έλεγαν να μη σταματήσουμε, αλλά εντέλει είπαμε να σταματήσουμε κάπου χωρίς να βγούμε από τη διαδρομή μας και να πάμε απλώς μια τουαλέτα στα γρήγορα. Όλοι εκείνη την ώρα είπαν “ναι, φυσικά, στα γρήγορα, να φεύγουμε”. Μαντέψτε τι έγινε… Πρώτον σταματήσαμε εκεί που ήθελε ο οδηγός, κάνοντας μια παράκαμψη μισής ώρας, δεύτερον κατέβηκαν όλοι και πλακώθηκαν στη σαβούρα και τρίτον μείναμε τουλάχιστον μισή ώρα εκεί. Εγώ έβραζα. Αν δεν ήταν ο Κωνσταντίνος και η Σοφία εκεί να με συγκρατήσουν, αλήθεια σας λέω, θα είχα εκραγεί!

Φτάσαμε φυσικά 10 το βράδυ στην Καλαμάτα. Και μόλις κατεβήκαμε με έπιασε μια μαμά, ανάστατη, να μου πει πως άλλη φορά να τους ειδοποιούμε αν είναι να κάνουμε τόσες ώρες ταξίδι (λες και δεν το ξέραν), να έχουμε καλύτερη οργάνωση γιατί τι πράγματα είναι αυτά, που ζαλίστηκε το παιδί της και έκανε εμετό και αργήσαμε και τόσο. Και όταν της είπα πως εγώ έλεγα να μη σταματήσουμε και αυτοί όχι μόνο επέμειναν να κάνουμε στάση, αλλά δε μαζεύονταν κιόλας (και αυτη μέσα σε αυτούς έτσι; ) είπε, ε τι περιμένεις με 60 άτομα!!! (100 ήμασταν, αλλά τι να της πεις). Ευτυχώς κάπου εκεί μπήκε στη μέση ο οδηγός που την τράβαγε να πάει να μαζέψει τον εμετό του παιδιού της (γιατί ΦΥΣΙΚΑ δεν πήρε μια σακούλα να τον κάνει μέσα), αυτή άρχισε να μαλώνει μαζί του (γιατί φυσικά έφταιγε εκείνος που ζαλίστηκε το παιδί της και έκανε εμετό) και σηκώθηκα και έφυγα.

Όχι μόνο δεν ευχαριστήθηκα την εκδρομή, αλλά αισθάνομαι πιο κουρασμένη απ’ ό,τι ήμουν όταν γυρίσαμε από τη Βιέννη. Και δεν θέλω να κάνω τίποτα, να δω άνθρωπο, να μιλήσω σε κανέναν.

Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είμαι ξανά στο σύλλογο… Θα μου πεις για τον ένα που γκρινιάζει; Ε, τον άντεξα 4 χρόνια αυτόν τον “ένα”. Φτάνει.