Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ναι.

Κάπως μου φαίνεται το νούμερο αυτό. Ή τουλάχιστον κάπως μου φαίνεται κάθε φορά που το σκέφτομαι 🙂 40 εγώ; Μα οι σαραντάρηδες είναι κάτι μεσήλικες με καράφλα (ε εντάξει αυτό ίσως να μη το κατάφερνα και ποτέ χαχααχαχα). Είναι σοβαροί, βολεμένοι, με κουστούμια, έχουν πάψει να παίζουν, να διασκεδάζουν και κάνουν μόνο βαρετές συζητήσεις που αφορούν τη δουλειά τους, τα -τεραστίων διαστάσεων- αυτοκίνητά τους και τα δάνεια που πήραν από την τράπεζα. Τι σχέση έχω εγώ με αυτούς;;;

Ξαφνικά λοιπόν συνειδητοποιώ πως δεν είμαι μόνο εγώ 40, αλλά και πολλοί από τους φίλους μου (και οι άλλοι θα ακολουθήσουν σύντομα, όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχτούν 🙂 ). Και κανείς από αυτούς δεν είναι έτσι. Άρα η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ή είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα που αποκτάς όταν είσαι πιτσιρικάκι και όλοι όσοι είναι άνω των 20 σου φαίνονται ηλικιωμένοι, ή απλώς υπάρχουν δυο (τουλάχιστον) τύποι ανθρώπων και εγώ και οι φίλοι μου ΔΕΝ ανήκουμε σε αυτούς.

Δεν αισθάνομαι διαφορετικά απ’ ό,τι αισθανόμουν πριν μια μέρα, δεν έχω σταματήσει να παίζω, να βλέπω τη ζωή με χαμόγελο, να πετάω τη σκούφια μου για πάρτυ και ταξίδια (και όχι αναγκαστικά σε λουξ ξενοδοχεία με όλες τις ανέσεις. Πάμε και κάμπινγκ άμα λάχει). Η καλύτερή μου είναι να είμαστε χύμα με τους φίλους μας, να τρώμε, να παίζουμε, να γελάμε. Αισθάνομαι 25 χρονών και πιστεύω θα συνεχίσω να αισθάνομαι έτσι για πάντα. Ίσως να καταλήξω να είμαι μια 25άρα με αρθριτικά, αλλά δε βαριέσαι 🙂

Έχω μια υπέροχη οικογένεια που λατρεύω, έχω μια δουλειά που αγαπάω, ζω σε μια πόλη που μου αρέσει και έχω πολλούς φίλους με τους οποίους περνάω καλά. Γιατί λοιπόν να αισθάνομαι άσχημα για ένα νούμερο;

Η λύση λοιπόν είναι: μη σκέφτεστε τα νούμερα. Όσο τετριμμένο και να ακούγεται, σημασία δεν έχει πόσο είσαι, αλλά πόσο αισθάνεσαι. Η ζωή είναι ωραία, πάντα!

Η τούρτα θα έρθει σε δυο εβδομάδες που θα μαζευτούμε οι φίλοι που λέγαμε να κάνουμε πάρτυ 🙂 Οπότε το κεράκι μου το έσβησα πάνω στο αγαπημένο μου φαγητό, γλυκόξινο κοτόπουλο!