Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Octavia E Butler

Μόλις το τελείωσα. Βιβλίο που με έκανε να ξενυχτήσω τα βράδια μη μπορώντας να το αφήσω. Καμία σχέση με άλλα βιβλία της που έχω διαβάσει, δεν έχει εξωγήινους και εισβολές. Αυτή τη φορά ο εχθρός είναι απόλυτα ανθρώπινος. Το μόνο που έχει κοινό με τα άλλα βιβλία είναι η πολύ καλή γραφη και η αίσθηση του βάρους που σου αφήνει.

Κωνσταντίνε μη διαβάσεις παρακάτω (και όλοι οι spoiler freaks επίσης)

Μια νεαρή μαύρη γυναίκα νιώθει ξαφνικά να χάνεται και βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο. Σώζει ένα μικρό αγόρι και επιστρέφει. Τα ταξίδια αυτά όμως δυστυχώς δεν τελειώνουν εκεί και κάθε φορά είναι και πιο επικίνδυνα, μια που ο τόπος και ο χρόνος είναι ο Νότος της Αμερικής την εποχή που οι μαύροι ήταν δούλοι. Φανταστείτε λοιπόν μια μαύρη γυναίκα που έχει συνηθίσει να ζει ελεύθερη και στην εποχή μας, να βρεθεί ξαφνικά στην κατοικία ενός άσπρου και να πρέπει να συμπεριφερθεί για όσο ειναι εκεί σαν σκλάβα. Να υπάρχει ο κίνδυνος του μαστιγώματος, του θανάτου από ασθένειες που δεν υπάρχουν πια, να πρέπει να κάνει δουλειές σκληρές και να υπακούει. Μόνο όταν κινδυνεύει πραγματικά και απόλυτα η ζωή της γυρνάει πίσω, χωρίς να είναι σίγουρη πως την επόμενη φορά θα προλάβει να σωθεί.

Τα ταξίδια αυτά έχουν σχέση με το αγόρι. Πρέπει τώρα να βρει τι ακριβώς συμβαίνει και να αποφασίσει τι θα κάνει.

Στο βιβλίο η Butler δεν ασχολείται με το πως ακριβώς γίνεται αυτό το ταξίδι στο χρόνο. Δεν την απασχολεί να δώσει επιστημονικές εξηγήσεις για αυτό που έγραψε. Και στο τέλος δεν έχει και σημασία. Δεν απασχολεί ούτε τον αναγνώστη αυτό. Έχεις μπει τόσο πολυ μέσα στη ζωή της κοπέλας, έχεις ρουφηχτεί και εσύ μέσα στο ταξίδι της, έχεις χαθεί ανάμεσα στους δύο κόσμους. Δεν σε νοιάζει γιατί έχει γίνει αυτό, σε νοιάζει μόνο να επιβιώσεις και να φτάσεις στο τέλος.

Μέσα από την ιστορία αυτή (που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ψυχολογικό θρίλερ εκτός από επιστημονική φαντασία), μαθαίνει κανείς και για τις συνθήκες ζωής των δούλων στον αμερικανικό Νότο. Φαντάζομαι πως αυτό ήταν και το ζητούμενο για την Butler. Συνειδητοποιείς όμως και πόσο μακριά αλλά και πόσο κοντά είμαστε από εκείνη την εποχή. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει και πόσα είναι ίδια και τέλος πόσο εύκολο είναι να συνηθίσει κανείς σε αντίξοες συνθήκες.

Με επηρέασε πολυ αυτό το βιβλίο. Αισθάνομαι ότι από στιγμή σε στιγμή μπορώ να χάσω τα πάντα γύρω μου. Φαντάζομαι πως θα κρατήσει λίγο αυτό το συναίσθημα, αλλά είναι τρομερή εμπειρία όταν ένα βιβλίο σε αγγίζει τόσο.

Φυσικά το πρόσθεσα και στις Κριτικές, αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για το βιβλίο.