Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

(πραγματική διήγηση του Γιώργου. Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω τα γεγονότα σε σωστή χρονολογική σειρά, γιατί εμένα μου τα είπε μπερδεμένα)

Σήμερα το μεσημέρι εγώ και οι φίλοι μου από το ολοήμερο βρήκαμε στην αυλή του σχολείου ένα μικρό πουλάκι. Το περιτριγυρίσαμε και το κοιτάγαμε. Μετά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι να κάνουμε για να μπορούμε να το βλέπουμε καλύτερα. Έτσι του φτιάξαμε μια φωλίτσα από κάτι άχυρα που βρήκαμε εκεί δίπλα και το βάλαμε εκεί. Μέσα σε αυτή τη φωλίτσα μπορούσαμε να το κουνάμε και να το βλέπουμε πιο εύκολα. Ήταν περίεργο βέβαια που δεν πέταγε να φύγει. Όμως η Διονυσία είπε πως είχε σπάσει μάλλον το πόδι του.

Όταν μας το είπε αυτό, στεναχωρηθήκαμε κάπως γιατί θα πέθαινε. Ο Νίκος είπε πως θα ήταν καλύτερα ίσως να πεθάνει με άλλο τρόπο, όπως ο σκορπιός. Ο σκορπιός αν βάλεις φωτιά γύρω του θα γυρίσει την ουρά του και θα τρυπηθεί και θα πεθάνει με το δηλητήριό του. Ίσως λοιπόν να ήταν καλύτερα να πεθάνει και το πουλάκι με άλλο τρόπο. Σκεφτόμασταν πως θα γίνει αυτό και είδαμε πως κοντά στις τουαλέτες ήταν μια κεραμιδόγατα. Θα ήταν καλά λοιπόν να το πάμε εκεί για να το φάει η γάτα.

Το σκεφτήκαμε καλύτερα όμως και το λυπηθήκαμε το πουλάκι. Έτσι η Αντωνία το πέταξε στο διπλανό οικόπεδο για να σωθεί. Μετά όμως το είδαμε να ανοιγοκλείνει το στόμα του και καταλάβαμε πως πείναγε και πως μάλλον δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να το πετάξουμε δίπλα γιατί τώρα δεν θα μπορούσε να φάει και μάλλον θα το έτρωγαν οι γάτες.

Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λοιπόν πως θα μπορούσαμε να πάμε δίπλα. Σκεφτήκαμε να σκαρφαλώσουμε στα σύρματα (άλλωστε εγώ έχω ανέβει μέχρι επάνω), αλλά μετά δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε για να κατέβουμε από την άλλη μεριά και έτσι κανείς δεν το τόλμησε.

Ενώ το σκεφτόμασταν, ήρθε ο δάσκαλος και μας μάζεψε. Εγώ είχα στεναχωρηθεί πολύ για το πουλάκι και δεν έπρεπε η Αντωνία να το πετάξει δίπλα. Μετά όμως σκέφτηκα πως ίσως ήταν και καλό. Αν το είχαμε αφήσει στη μεριά της τάξης μας και πέθαινε εκεί θα βρόμαγε όλος ο τόπος.