Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Μια Παρασκευή πριν έξι χρόνια.

Εδώ και ένα μήνα κοιμόμουν με το ρολόι του Κωνσταντίνου δίπλα στο κρεββάτι. Είχε χρονόμετρο και ήθελα, όταν αρχίσουν οι πόνοι, να μπορώ να τους μετρήσω. Μάταια φυσικά έλπιζα να έρθει αυτή η στιγμή πιο σύντομα. Έλεγα, η μαμά μου μας έκανε και τις δύο πιο νωρίς από το κανονικό. Μπορεί να είναι κληρονομικό. Αλλά δεν ήταν. Και οι μέρες πέρναγαν, η κοιλιά μου μεγάλωνε με απίστευτους ρυθμούς, η ζυγαριά ανέβαινε, αλλά τίποτα πιο συγκλονιστικό δε γινόταν. Στο τέλος είχα πειστεί πως δεν υπήρχε περίπτωση να γεννήσω ποτέ (που να ήξερα πως στην Ιωάννα θα έπαιρνα και 4 μέρες από τον 10ο).

Η γέννα είναι ένας μύθος. Όλοι λένε για το τι περνάει η γυναίκα στη γέννα, τις οδύνες, την κούραση. Αλλά κυρίες και κύριοι, αυτό θα κρατήσει για λίγες ώρες. Άντε μια μέρα σου λέω για τις δύσκολες περιπτώσεις. Κανείς δεν αναφέρει τους 9 μήνες που έχουν περάσει για να φτάσεις εκεί. Την υπνηλία, την συνεχή κούραση, τις ναυτίες, τους πόνους σε πόδια/μέση, τις κλωτσιές, την μόνιμη ανάγκη για τουαλέτα (έχεις μόλις πάει και ξαφνικά έρχεται στο μικρό η όρεξη να πιέσει με το δαχτυλάκι του την κύστη σου. Και τρέχεις ξανά), την κοιλιά που καταντάει τόσο μεγάλη και βαριά που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε καν να κοιμηθείς. Φτάνεις να εύχεσαι να γεννήσεις να ελευθερωθείς επιτέλους.

Από τα ξημερώματα αυτής της μέρας λοιπόν (τελευταίας του 9ου μήνα), με 11 κιλά παραπάνω, τα οποία πιστεύω ήταν όλα στην κοιλιά μου, άρχισα να έχω ενοχλήσεις. Ξυπναγα κάθε τόσο, κοίταζα το ρολόι. Όταν κατάλαβα πως δεν σταματούσαν οι ενοχλήσεις, κατάλαβα πως είχε έρθει η μεγάλη στιγμή. Όταν έγιναν ανά 10λεπτο ξύπνησα τον Κωνσταντίνο. Αρχίσαμε τις ετοιμασίες, πήραμε τηλέφωνο τα πεθερικά (από Καλαμάτα θα έρχονταν), ανεβήκαμε στους γονείς μου. Ο μπαμπάς μου φυσικά αγχώθηκε αμέσως, άντε τι κάθεσαι, τι περιμένεις και τέτοια. Μάταια του εξηγούσα πως είναι νωρίς ακόμα. Εκείνος είχε το παράδειγμα της μαμάς μου που δεν ήθελε να γεννήσει και νόμιζε πως θα το αποφύγει και πίστευε πως κι εγώ μια από τα ίδια ήμουν. Εγώ όμως δεν έβλεπα τη στιγμή!

Φύγαμε κατά τις 8 το πρωί για το Μητέρα. Ευτυχώς δεν είχε κίνηση πολύ. Όταν έφτασα εκεί με περιλάβαν οι νοσοκόμες και όταν με εξέτασαν μου είπαν “ε δεν πας σπίτι σου να ξανάρθεις σε καμιά ώρα”. Τους εξήγησα πως εγώ ήθελα μια ώρα να πάω και μια να γυρίσω και έτσι δέχτηκαν να μείνω εκεί. Ήρθε και ο γιατρός και είπε να περιμένω.

Να μην τα πολυλογώ, κατά τις 11 είχα αρχίσει να το αισθάνομαι κανονικά. Μεγάλωναν οι πόνοι. Ο Κωνσταντίνος και ο γιατρός κάθονταν από πάνω μου και λέγανε ανέκδοτα! Από τις 12.30 μέχρι τις 2 δεν θυμάμαι και πολλά. Πρέπει να με έπαιρνε και ο ύπνος ανάμεσα στις συστολές, κι ας ήταν κάθε 1-2 λεπτά. Εντάξει δεν ήταν και πολύ τρομερά τα πράγματα, έχω ακούσει για χειρότερα. 2.01 είχα γεννήσει. Ένα όμορφο, υγιέστατο αγοράκι, 3.550, με λίγα μαύρα μαλάκια. Το βάσανο της εγκυμοσύνης είχε τελειώσει. Τώρα άρχιζαν τα άλλα δύσκολα.

Χρόνια πολλά και καλά και ευτυχισμένα μικρέ μου Γιώργο