Το τελευταίο διάστημα κάτι με το κλίμα που επικρατεί γενικότερα στην Ελλάδα, κάτι με τις δουλειές των γονιών μας, κάτι με τις δικές μας δουλειές, κάτι με το σχολείο, όλο υπάρχουν πράγματα γύρω μας για να μας κάνουν να στεναχωριόμαστε, να θυμώνουμε, να αγχωνόμαστε. Κοιμάμαι και σηκώνομαι με ένα σφίξιμο.
Αποφάσισα να βρω ένα -μικρό έστω- τρόπο να το καταπολεμήσω. Από σήμερα θα ξεκινήσω να γράφω -έξτρα από τα υπόλοιπα ποστ- ένα ποστ κάθε μέρα με κάτι που με έκανε να χαρώ, να χαμογελάσω ή να χοροπηδήσω και να ξεκαρδιστώ. Ένα γεγονός, μια φωτογραφία. Κάτι σαν το βάζο της Άσπας.
Έτσι θα ξεκινήσω σήμερα με αυτό που με έκανε να χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Η Σοφία πήρε απόσπαση επιτέλους και θα έρθει να μείνει στην Καλαμάτα!!!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, έρχομαι, φιλενάδαααααααα!!! Και φέρνω και το μεγάλο Carcasonne!!! ;-ΡΡΡΡΡ
(Σνιφ, παλιοφιλενάδα, με συγκίνησες πάλι… Άει στο… άπειρο… ;-ΡΡΡ)
Μπράβοοο! Συγχαρητήρια Σοφία! Τι τυχερή που είσαι, θα έχεις τη Στέλλα να σου μαγειρεύει και θα τρως από τους πρώτους τις λιχουδιές της!
Στέλλα, έχω καιρό στο μυαλό μου να το κάνω και εγώ αυτό, αλλιώς θες δε θες, μιζεριάζεις! Καλή αρχή και εύχομαι σύντομα να ανακαλύψεις ότι είναι πολύ δύσκολο να διαλέγεις ποιο από όλα τα καλά που σου συμβαίνουν σε κάνουν να χαιρέσαι περισισσότερο!
Ωραία ιδέα! Δυστυχώς γίνεται όλο και πιο δύσκολο να παραμείνεις εστιασμένος στα καλά και όμορφα της ζωής…
Εμένα πάντως μ’αρέσει πολύ η φωτογραφία σας μύτη-μύτη!!!
Νομίζω ότι αυτή την στάση πρέπει να την υιοθετήσουμε όλοι !!!
Φιλιά
Pingback: Hapiblog! | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα