Και κάπως έτσι, ελέω κρίσης και έλλειψης πελατών, οι γονείς μου αποφάσισαν να κλείσουν το μαγαζί. Η μητέρα μου θέλει κάποια χρόνια ακόμα για την σύνταξη, αλλά πελάτης είχε να μπει στο μαγαζί από την πρωτοχρονιά, και κάθε μήνας τους έβαζε μέσα. Και κατά τον Μάιο το πήραν απόφαση και σταμάτησαν να αγοράζουν νέο εμπόρευμα. Είπαν σε γνωστούς και φίλους ότι τα δίνουν όλα μισή τιμή, και σιγά σιγά το μαγαζί άδειασε.
Εχτές ζήτησε ο πατέρας μου από εμένα και τον αδερφό μου να πάμε να αδειάσουμε το μαγαζί. Ό,τι δεν πουλήθηκε μέχρι τώρα δεν θα πουληθεί. Τα τελευταία τα κατεβάσαμε στο υπόγειο του σπιτιού και κάναμε πλάκα ότι όταν φτιάξουν σπίτι οι απόγονοι θα έχουν να επιλέξουν τραπεζάκια σαλονιού. Γαμώ το κέρατό μου, γράφω και βουρκώνω, λες και χάσαμε άνθρωπο. Μία σταθερά της ζωής μου δεν θα είναι πια εκεί. Ήρθε κάποια στιγμή ένας γείτονας που έχει μαγαζί πιο κάτω και καθόταν με τον πατέρα μου με τις καρεκλίτσες έξω και μιλάγανε και βούρκωσε και αυτός. Για την παρέα. Η μητέρα μου του είπε “μην κάνεις έτσι, αφού θα φέρει την πολυθρόνα του ο Γιώργης στο μαγαζί σου, μαζί θα κάθεστε ακόμα”.
Ήρθε ένας πελάτης να πάρει κάτι τελευταίο και ο πατέρας μου του έβαλε τις φωνές. Δεν σκεφτόταν καθαρά. Πως δεν έφυγε ο άνθρωπος. Ο τελευταίος πελάτης του μαγαζιού. Η μάνα μου σκούπιζε και σφουγγάριζε το άδειο μαγαζί.
– Ρε μάνα, όταν και άμα νοικιαστεί, όποιος το νοικιάσει θα πρέπει να το βάψει, να κάνει αλλαγές, θα έχει γεμίσει σκόνη μέχρι τότε, τι σφουγγαρίζεις?
– Εγώ δεν μπορώ να το παραδώσω βρώμικο το μαγαζί…
Όταν άδειασε πια το μαγαζί, ο πατέρας μου είχε κάτσει στην πολυθρόνα του (αυτήν που θα πάει στον γείτονα…) και κοίταζε το άδειο του μαγαζί. Μετά μας ζήτησε να πάμε μαζί για τσίπουρα. Καθημερινή. Για τσίπουρα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Και πήγαμε και γυρίσαμε σπίτι κουδούνι.
Σήμερα θα πάει να παραδώσει τα κλειδιά, να διακόψει τηλέφωνα και ρεύμα. Τέλος εποχής.
λυπάμαι 🙁
βούρκωσα κι εγώ…..
πολύ συγκινητικό! τι είδε αυτό το μαγαζί και πόσα έζησαν οι δικοί σου εκεί..
Να είναι καλά οι γονείς σου κι εσύ και να μη στεναχωριέστε. Τέλος μιας εποχής = αρχή μιας άλλης. Κουράγιο.
Έρχομαι να μοιραστώ τα τσίπουρα….
Πολύ κρίμα…
Όμως ας θυμάστε ότι σ’ αυτή τη λαίλαπα που σαρώνει ανθρώπους σα σκόνη, δεν είστε μόνοι.
Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους.
Σήμερα λίγες ώρες μετά από το comment που σου έγραψα κόντεψα να χάσω τους δικούς μου γονείς σε αυτοκινητιστικό. Ευτυχώς σώθηκαν. Την υγειά μας να έχουμε και όλα θα τα λύσουμε.
Δυστυχώς έτσι και χειρότερα είναι τα πράγματα! Κρίμα που μια ιστορία ζωής και ιδρώτα πρέπει να έχει αυτό το τέλος! Η ζωή όμως δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται …..
Μη στεναχωριεσαι και τοσο. Ετσι και αλλιως σε μερικους μηνες θα το εκλεινε και θα γινοταν συνταξιουχος (ελπιζω να μην ηθελε να το δουλευει παραλληλα με τη συνταξη ε?). Και οπως και να εχει σας εζησε τοσο καιρο, επιτελεσε τον σκοπο του. Απλα για ιστορικους λογους θα ηταν υπεροχο να “εκλεινε” μαζι με την συνταξη. Μαγαζι και ιδιοκτητης να περναγαν την ιδια στιγμη στην εφεδρεια.
Οι νεοι δεν εχουν καν την ευκαιρια να το ανοιξουν, ποσο μαλλον να το κρατησουν χρονια.
Αυτους να σκεφτεσαι και να νιωθεις χαρουμενος για τα επιτευγματα σας και οχι για τις απωλειες σας.
Πολύ δυνατή φωτογραφία. Εύχομαι ν’ ακολουθήσει τ’ ότι καλύτερο για τους δικούς σου.