Στην τάξη του Γιώργου πέρισυ και φέτος τα Χριστούγεννα παίζουν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι που διαρκεί τις δυο εβδομάδες πριν κλείσουν τα σχολεία. Λέγεται Μανιτού, όπως ο θεός των Ινδιάνων.
Τα παιδιά γράφουν τα ονόματά τους σε ένα χαρτάκι και τα βάζουν όλα μέσα σε ένα κουτί. Μετά κάθε παιδί τραβάει ένα χαρτάκι στην τύχη. Έτσι κάθε παιδί έχει τραβήξει ένα χαρτί με το όνομα ενός συμμαθητή του. Φυσικά κρατάει κρυφό το ποιός συμμαθητής του έτυχε. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί αυτό έχει γίνει ο Μανιτού του συμμαθητή του και ο σκοπός του είναι να κάνει τον συμμαθητή αυτόν να αιθάνεται ωραία κάθε μέρα, δίνοντάς του ένα δωράκι (πάντα κρυφά, χωρίς να τον καταλάβει ο άλλος).
Έτσι κάθε μέρα πρέπει να σκεφτούν κάτι που θα κάνει το συμμαθητή τους να νιώσει λίγο καλύτερα. Του αφήνουν κάτι στο θρανίο του, που μπορεί να είναι ό,τι φανταστείτε. Από μια τυρόπιτα (ή 3 μανταρίνια στην περίπτωση του Γιώργου που ξέρουν ότι του αρέσουν πολύ και τρώει φρούτα), σοκολατάκια, κάρτες αγοραστές ή χειροποίητες (γράφουν όλοι με το αριστερό χέρι εκτός από τη μια -αριστερόχειρη- συμμαθήτρια που γράφει με το δεξί), κοχύλια, διακοσμητικά, μέχρι και λύσεις για τα προβλήματα των μαθηματικών!!!
Αν κάποιο παιδί θέλει, μπορεί να σηκωθεί στον πίνακα και να ζητήσει από τον Μανιτού του κάτι που θα ήθελε.
Όλα τα παιδιά λοιπόν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν τι θα άρεσε στον συμμαθητή τους, χαίρονται πολύ με τη χαρά του και βάζουν τη φαντασία τους να δουλέψει και για να καταφέρουν να μείνουν ινκόγκνιτο αλλά και για να βρουν τι θα δώσουν την επόμενη μέρα. Και βέβαια είναι και αποδέκτες δώρων, οπότε κάθε μέρα έχουν μια έκπληξη να τους περιμένει που ομορφαίνει τη μέρα τους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως για αυτό το παιχνίδι αφήνουν κάθε “έχθρα” στην άκρη. Όταν δηλαδή είπα στον Γιώργο “πω πω φαντάσου να ήσουν ο Μανιτού της Π.” -που ξέρω πως δεν τα πάνε καθόλου καλά- αυτός με κοίταξε απορημένος. Δεν είχε καμία απολύτως σημασία το πόσο συμπαθεί τον “προστατευόμενό” του. Το παιχνίδι είναι αυτό και το παίζουν όλοι όσο καλύτερα μπορούν!
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το παιχνίδι και χαίρομαι πολύ και να ακούω τι πήρε κάθε μέρα ο Γιώργος -και τα άλλα παιδιά-, αλλά και τι σκοπεύει να δώσει! Νομίζω πως δένει πολύ τα παιδιά, τα κάνει να “ακούνε” τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων και να βιώνουν τη χαρά που παίρνεις όταν δίνεις χαρά.
Update: Ψάχνοντας κάτι άσχετο, βρήκα αυτό το ποστ στο μπλογκ Won_toLLa Tales που περιγράφει το παιχνίδι. Όχι ακριβώς όπως το παίξανε τα παιδιά εδώ, αλλά φαντάζομαι πως ίσως να ήταν η αρχική ιδέα. Έχοντας λήξει πλέον το παιχνίδι, ίσως το να χρειάζεται να κάνεις ένα μόνο δώρο και αυτό να είναι φτιαγμένο από τα χέρια σου, να έχει ένα πλεονέκτημα. Με το σύστημα της δασκάλας, κάποια παιδιά δίνανε πάρα πολλά δώρα κάθε μέρα και κάποια άλλα ή δε δίνανε κάθε μέρα ή δίνανε πιο μικρά και πιο λίγα δώρα, κάτι που συζητήθηκε γενικώς. Αν το δοκιμάσει άλλος έτσι, ίσως να είναι καλό να μπαίνει κάποιου είδους όριο (πχ ένα δώρο την ημερα) ή κάτι.
Εξαιρετικο παιχνιδι!!
Φοβερή ιδέα, μπράβο και στους δασκάλους και στα παιδιά!
Μα ποιος σκέφτηκε ένα τέτοιο εξαιρετικό παιχνίδι; Λυπάμαι τόσο που δεν παίζω κι εγώ… Μμμμ, πάντως μοιάζει το concept με την χαποσελίδα μας, μόνο που είναι ακόμα καλύτερο!
Μα τον Μανιτού!!!
;-Ρ
Καταπληκτικό! Μάλιστα θα έλεγα πως θα βοηθούσε και πολλούς ενήλικες, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που πολλοί κοιτούν μόνο το δικό τους συμφέρον και κανενός άλλου. Τα παιδιά περνούν ένα πολύ όμορφο μήνυμα.
Στέλλα, το παιχνίδι αυτό οργανώθηκε από το σχολείο ή από τα παιδιά τα ίδια;
Το παιχνίδι το διοργανώνει η δασκάλα του Γιώργου. Το κάνανε και πέρισυ την περίοδο των Χριστουγέννων.