Το γράφω αυτό το όνειρο γιατί ήταν περίεργο και μεγάλο και το θυμάμαι καλά. Αν βαριέστε, δεν χάνετε τίποτα απλύτως να μη το διαβάσετε…
Είμαστε στην Κίνα σε μια μεγάλη πολυκατοικία μέσα στο κέντρο της πόλης. Δεν ξέρω αν το γνωρίζαμε από πριν, αν είχαμε πάει επίτηδες εκεί η όχι, αλλά τη στιγμή που άρχισε το όνειρο κατάλαβα πως θα γινόντουσαν τα εξής: οι Αμερικανοί θα βομβάρδιζαν την πόλη και θα κατέστρεφαν ένα συγκεκριμένο σημείο της. Θα το έσβηναν από το χάρτη. Και εμείς βρισκόμασταν σε πολυκατοικία ακριβώς σε εκείνο το σημείο. Έπρεπε λοιπόν να φύγουμε πολύ γρήγορα γιατι δεν είχαμε χρόνο. Έτσι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από εκεί που είμασταν (με δυσκολία όμως) και στο δρόμο καταφέραμε να σταματήσουμε για λίγο στο δωμάτιό μας για να πάρουμε λίγα πράγματα. Αυτά που έσωσα (γιατί όλα τα υπόλοιπα πράγματά μας θα γινόντουσαν στάχτη φυσικά και το ξέραμε) ήταν 4 βιβλία (το μπλογκ μου, ένα βιβλίο με συνταγές, ένα βιβλίο με ζώα και ένα άλλο) και τη φωτογραφική μηχανή (να λοιπόν τι είναι σημαντικό για μένα). Τα παιδιά πήραν από ένα παιχνίδι και συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε.
Βγήκαμε από την πολυκατοικία και διασχίσαμε διάφορα χαλάσματα, πέτρες με καρφιά κλπ (παρότι δεν είχε πέσει βόμβα ακόμα) και βγήκαμε σε μια πλατεία. Μάθαμε πως εκείνη η πλατεία ήταν το σωστό μέρος να είναι κανείς γιατί ηταν αρκετά μακρυά από το σημείο που θα έπεφταν οι βόμβες, αλλά σε τέλεια θέση για να παρακολουθήσουμε το κοσμοϊστορικό γεγονός. Κάτσαμε λοιπόν και περιμέναμε. Αναρωτιόμασταν αν ήταν αλήθεια όλο αυτό και μηπως ήταν κάποιο κόλπο μόνο και μόνο για να εκκενώσουν την συγκεκριμένη περιοχή, γιατί μας φαινόταν περίεργο να εξαλείψουν από το χάρτη το κέντρο της πόλης. Όμως εκείνη τη στιγμή (και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει) είδαμε στον ουρανό αεροπλάνα. Πέρασαν και έριξαν από 3-4 βόμβες το κάθε ένα. Το πρώτο περίεργο ήταν ότι δεν ακούσαμε θόρυβο. Το δεύτερο ήταν πως μαζί με τις βόμβες έπεσαν και μερικοί μετεωρίτες. Οι μετεωρίτες έπεσαν εκεί που ήμασταν εμείς, αλλά δεν έγινε ζημιά. Μάλιστα 2 από αυτούς έπεσαν ακριβώς δίπλα μου (ένας τεράστιος στα αριστερά μου και ένας μικρός στα δεξιά) αλλά ούτε κρατήρας ούτε ζημιά, ούτε έπαθα κάτι.
Μπροστά μας είχε γίνει μια μεγάλη τρύπα και είδαμε ένα διαστημόπλοιο (των αμερικανών) να κατεβαίνει και αμέσως ένα άλλο (των κινέζων) να έρχεται, να γυρνάει ανάποδα και να μαγκώνει με τον ουρανό του τον ουρανό του άλλου διαστημόπλοιου. Τράβηξε το διαστημόπλοιο και το πέταξε πάνω σε ένα κτήριο για να το καταστρέψει ενώ εμείς ζητωκραυγάζαμε. Βγήκαν από μέσα οι δύο πιλότοι και άρχισαν να παλεύουν με τα χέρια (!) και όταν είδαν πως δεν νικούσε κανείς έβγαλαν κάτι μπουκαλάκια μικρά γυάλινα (σαν αυτά της ομοιοπαθητικής με τη μια κάψουλα), τα ανοίξανε και ήπιαν κάτι από μέσα. Στην αρχή νόμιζα πως είναι δηλητήριο για να αυτοκτονήσουν, αλλά μετά είδα και τον Κωνσταντίνο να τους βοηθάει και να πίνει μαζί τους και κατάλαβα πως ήταν κάποιο ποτό.
Μετά από αυτό ένα άλλο διαστημόπλοιο ήρθε στην τρύπα (προφανως των αμερικανών) και ήταν γεμάτο σπόρους (σαν τεράστιες καφέ φακές). Τις άδειασε στην τρύπα και αυτές έπιασαν αμέσως. Άρχισα να ψάχνω τη φωτογραφική μηχανή, γιατί ήταν κάτι μοναδικό και είδα ότι την είχε μια φίλη μου (η Ελένη) και τράβαγε φωτογραφίες. Κάτι σαν κολοκυθιά με πορτοκαλί ανθούς φύτρωσε και άρχισε να εξαπλώνεται.
Όταν το είδαμε αυτό αποφασίσαμε να φύγουμε από εκεί (δεν ξέραμε κατά πόσο ήταν επικίνδυνα αυτά τα λουλούδια και τι ακριβώς θα κάνανε). Περάσαμε πάλι από χαλάσματα και βγήκαμε σε ένα δρόμο. Όμως εκεί σκέφτηκα πως δεν είχα πάρει από το σπίτι στην ουσία τίποτα χρησιμο. Ούτε λεφτά, ούτε κινητό, ούτε διαβατηριο. Αγχώθηκα για λίγο και τότε συναντήσαμε κάτι τύπους που προσφέρθηκαν να μας πάρουν στο αυτοκίνητό τους. Μάλιστα ήταν πολύς κόσμος και τα παιδιά τα έβαλαν να κάτσουν στο πορτ μπαγκάζ (το οποίο όμως δεν ήταν από αυτά τα κλειστά που έχουν τα σεντάν αυτοκίνητα. Ηταν από τα άλλα που έχουν πόρτα με παράθυρο κι έτσι ήταν καλά) σε μια ροζ κουβέρτα. Μετά από λίγο σκέφτηκα πως μάλλον έχω και λεφτά και διαβατήριο, μια που αυτά είναι κάτι που θα είχα στην τσάντα της μέσης την οποία προφανώς πρέπει να είχα πάρει μαζί. Έτσι άρχισα να χαίρομαι τη διαδρομή (που ξαφνικά είχε γίνει ποτάμι με κύκνους) και είπα “Γιώργο, είμαστε στην Κίνα, το ξέρεις;”
Κάπου εκεί με ξύπνησε η Ιωάννα…
Καλά, μιλάμε αυτό είναι όνειρο (για αυτό είσαι κουρασμένη, κάνεις τόσα στον ύπνο σου, κάνεις και τόσα στον ξύπνιο σου)!!! Λοιπόν, τύφλα να έχει το Heroes, και το Incredibles, όσο για το πορτμπαγκάζ πολύ πρώτο (μήπως ενδόμυχα θες ένα grand cherokee?). Πες στην Ιωάννα να μην σε ξυπνάει, θέλω να δω αν οι κύκνοι θα τραβάγανε τελικά το αμφίβιο αυτοκίνητό σας και αν θα ερχόταν και ο Νιλς Χόλγκερσεν πετώντας πάνω σε μια αγριόπαπια! Α, και το φίλτρο του Πανοραμίξ, δεν θα με χάλαγε να το έχω!
;-D
Αυτό θα πει όνειρο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ και κάμποσο καιρό, δεν μπορώ να θυμηθώ τα όνειρα μου.
Άχ εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ τα όνειρά μου ποτέ, εκτός από τις φορές που έχω πυρετό στην πραγματικότητα, και τότε τα όνειρά μου είναι εφιάλτες….
Αυτό είναι που λένε “αλλού βαρούν τα κρόταλα κι αλλού χορεύει η αρκούδα”…
Άψογο, τουλάχιστον δεν πάει χαμένη τόση παιδεία sf!