Προχτές ο Γιώργος στο καράτε έσπασε το χέρι του. Κάνανε κούμιτε (ρίχνανε ξύλο δηλαδη ο ένας στον άλλο…) και δεν είχε καλή στάση, έπεσε προς τα πίσω, έβαλε το χέρι του κάπως, και… δεν αργεί το πράγμα…Η ζημιά έγινε στο αριστερό του χέρι, λίγο κάτω από τον ώμο.
Στην αρχή δεν καταλάβαμε πως είχε σπάσει. Όμως μέχρι να έρθει σπίτι είχε αρχίσει να πονάει πολύ και έτσι τον πήγε ο Κωνσταντίνος στο νοσοκομείο. Εκεί βέβαια δεν υπήρχε ορθοπεδικός και ο καημένος ο γιατρούλης που έκανε το αγροτικό του προσπάθησε με αυτά που του είπε ο ακτινολόγος, το βιβλίο και ο ορθοπεδικός από το τηλέφωνο, να βγάλει άκρη. Ευτυχώς για μας δεν τα πήγε και άσχημα…
Την επόμενη μέρα όμως πήγαμε και σε κανονικό ορθοπεδικό να είμαστε σίγουροι. Όπως μας εξήγησε ο γιατρός, αυτό που έχει ο Γιώργος είναι σταθερό κάταγμα, δηλαδή το κόκαλο έσπασε μεν αλλά κάθισε ξανά στη θέση του (ζουπήχτηκε βλέπετε). Έτσι σωστά ο γιατρός στο νοσοκομείο του έβαλε ένα νάρθηκα, δηλαδή ένα γύψο που πιάνει μόνο το κάτω μέρος του χεριού, από το ύψος του ώμου περίπου μέχρι και τα δάχτυλα. Τη Δευτέρα θα πάει για αλλαγή και βλέπουμε.
Ο Γιώργος το έχει πάρει αρκετά καλά. Δυσκολευόμαστε λιγάκι βέβαια στο ντύσιμο και τα μακρυμάνικα είναι πρόβλημα (ελπίζω να φτιάξει πολύ ο καιρός και να θέλει κοντομάνικο από εδώ και πέρα, γιατί αλλιώς με βλέπω να κόβω μανίκια από τις μπλούζες του…). Τον πονάει, αλλά όχι έξτρα πολύ. Το μόνο που τον έχει στεναχωρήσει πολύ είναι που δεν μπορεί να παίζει κλαρινέτο. Τι να κάνουμε…
Αυτο το χέρι το είχε ραγίσει ξανά ο Γιώργος πέρισυ, κοντά στον καρπό (κάποιος του είχε ρίξει κλωτσιά στο σχολείο). Εγώ θυμάμαι μικρή ούτε ένα σπάσιμο, ούτε ένα ράγισμα, ούτε ράμματα… τίποτα. Ο Κωνσταντίνος από την άλλη, έχει πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθεί. Είναι τα αγόρια άραγε πιο επιρρεπή σε τέτοια ατυχήματα ή ήμουν εγώ απίστευτα χαλβάς και δεν έκανα τίποτα επικίνδυνο;;;;
Περαστικά σας!
Και τα δύο παίζουνε Στέλλα μου! Τ΄’αγοράκια γενικά είναι (συνήθως) πιο ζωηρά, ενώ τα κοριτσάκια είμαστε πιο χαλβάδες!
Χμ.. νομίζω πρέπει να ενημερώσουμε το συγκεκριμένο χέρι ότι δεν είναι puzzle και να σταματήσει να επιδιώκει την διάσπαση… ;-ΡΡ Πάντως, στο περσινό μου σχολείο (και φέτος τώρα που το σκέφτομαι) τα κορίτσια ήταν αυτά με τα ραγίσματα και τα σπασίματα… Τα ράμματα όμως είναι αλήθεια, τα διεκδικούνε κυρίως τα αγόρια…
Α, αλήθεια, μπορούμε να αναλάβουμε μέρος της διακόσμησης του νάρθηκα? ;-ΡΡ
Ohh poor Giorgos… what can I say, it seems yes, boys are prone to that. I think most the guys I know have had at least one fracture in a wrist, or arm (or several ones) including myself.
big hugs for Giorgos.
Περαστικά στο Γιώργο, ελπίζω να μην ταλαιπωρηθεί (πάρα) πολύ.
Εγώ πάλι είχα να παινεύομαι ότι δεν έκανα ποτέ ράμματα ούτε έσπασα τίποτα, και βρέθηκα πέρσι το καλοκαίρι (στα 31 μου) να χάσω όλο τον Ιούλιο κλεισμένη στο σπίτι επειδή έσπασα το μικρό δαχτυλάκι του δεξιού μου ποδιού… κοπανώντας το στο τραπεζάκι του σαλονιού.
Σας φιλώ οικογενειακώς!
Saigon