Μιλάγαμε με τα παιδιά για τον μαγικό καθρέφτη του Έριζεντ, μια που αυτό το κεφάλαιο διάβαζαν στον Χάρυ Πότερ το προηγούμενο βράδυ. Ένας μαγικός καθρέφτης στον οποίο βλέπεις μόνο αυτό που είναι η πιο βαθιά επιθυμία της καρδιάς μας. Ο Χάρυ είδε τους γονείς που είχε χάσει, ο Ρον ότι είχε γίνει βασιλιάς του Κουίντιτς.
Ρώτησα λοιπόν τον Γιώργο, τι νομίζει πως θα έβλεπε αυτός. Δεν περίμενα πραγματικά μια απάντηση. Αυτή όμως ήρθε χωρίς σκέψη και ήταν: “θα έβλεπα πως έμενα για πάντα στην Αθήνα με τον παππού τον Θάνο”.
Με διέλυσε αυτή η απάντηση.
Πάντως μετά, όταν του είπα πως αν θέλει θα τον στείλω να μείνει με τον παππού του, συννέφιασε, στεναχωρήθηκε και μου είπε πως εδώ είναι η οικογένειά του και τα παιδιά δεν τα στέλνουν να μεγαλώσουν με τον παππού. “Δηλαδή μαμά δεν θα σου έλειπα καθόλου;”. Τον διαβεβαίωσα πως θα μου έλειπε απίστευτα και πως δεν θα μου άρεσε καθόλου να φύγει και όλα καλά.
Πάντως ενώ καμιά φορά ισχύει το “δεν ήξερες, δεν ρώταγες”, άλλες ισχύει το “αφού ρώτησες, καλά να πάθεις”
