Ολα μαζεμένα θα τα πω.
Όταν γυρίζαμε από το πλανητάριο, ο Γιώργος ακόμα σκεφτόταν την προοπτική επερχόμενης καταστροφής του πλανήτη λόγω πρόσκρουσης μετεωρίτη.
Ας είναι καλά το The hammer of God που είχα διαβάσει μέσα στη χρονιά, άρχισα να του αραδιάζω κάμποσες μπούρδες για το πως έχουμε εγκαταστήσει ειδικά ραντάρ σε άλλους πλανήτες όπως ο Δίας και παρακολουθούμε τους ουρανούς. Έτσι αν έρθει κομήτης με πορεία τη γη, θα το πάρουμε χαμπάρι εγκαίρως και θα πράξουμε αναλόγως, είτε διαλύοντάς τον, είτε αλλάζοντάς του πορεία. Άρα δεν έχει τίποτα να φοβάται (τι να του πω του παιδιού τώρα, θα είχε εφιάλτες για ένα μήνα…)
Αφού το σκέφτηκε λίγο και ησύχασε, άρχισε να μου λέει άλλους τρόπους αντιμετώπισης. Μπορούμε λοιπόν να μαζέψουμε όλα τα διαστημικά σκουπίδια και να φτιάξουμε γύρω από τη γη μια ασπίδα, έτσι ώστε να προσκρούσει πάνω της ο μετεωρίτης και να μην πάθουμε τίποτα. Τον ρώτησα τι θα γίνει όμως με τον ήλιο που δεν θα μπορεί να φτάσει ούτε αυτός να μας φωτίσει… Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα και μου απάντησε πως θα φτιάξουμε την ασπίδα να καλύπτει μόνο το μέρος στο οποίο θα πέσει ο μετεωρίτης. Και όταν τον δυσκόλεψα λίγο παραπάνω λέγοντάς του πως η γη κινείται, μου είπε πως τότε θα έπρεπε να το φτιάξουμε την τελευταία ώρα, ώστε να να είναι στη θέση που πρέπει. Και δεν πειράζει να έχουμε μια ώρα σκοτάδι, γιατί τα παιδιά θα κοιμηθούν μια ώρα παραπάνω και την άλλη μέρα η μαμά τους θα τα αφήσει ξύπνια μια ώρα περισσότερο.
Επίσης μπορούμε να φτιάξουμε έναν τεράστιο σωλήνα. Ο μετεωρίτης θα μπει από το ένα άκρο και το άλλο άκρο θα το έχουμε φτιάξει να δείχνει προς τον ήλιο. Έτσι ο μετεωρίτης θα αλλάξει πορεία, θα πάει κατευθείαν πάνω στον ήλιο και θα καταστραφεί.