Τα χριστούγεννα τα περάσαμε στην Αθήνα (όπως φάνηκε ίσως από την έλλειψη καινούριων ποστ).
Ανάμεσα σε βόλτες στο κέντρο, στο Αλλού φαν παρκ,σε φίλους, σε φωτογραφήσεις (άλλο ποστ θα γίνει αυτό), ήταν και μια βόλτα στο πλανητάριο. Πολύ καιρό το λέγαμε και τώρα αποφασίσαμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Κοιτάξαμε το πρόγραμμα και αποφασίσαμε να πάμε στην παράσταση που λέγεται “Γένεση και κατακλυσμός” που λέει για τη γένεση του σύμπαντος και το τέλος του.
Είχα να πάω πολλά χρόνια στο πλανητάριο και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θυμόμουνα. Για να πω την αμαρτία μου, εγώ το θυμάμαι καλύτερο από ό,τι είναι τώρα! Θυμάμαι μια ολοστρόγγυλη αίθουσα, με καθίσματα γύρω γύρω, στα οποία καθόσουν και αναγκαστικά λόγω κλίσης, κοίταζες το ταβάνι πάνω, το οποίο ήταν ο θόλος στον οποίο γινόταν η προβολή. Τώρα η αίθουσα είναι σαν να έχουν κόψει φέτες την προηγούμενη αίθουσα και να μπαίνεις σε μια από τις φέτες. Η κάθε πάνω σειρά καθίσματα είναι πιο ψηλά από την επόμενη σειρά. Παρότι όλες βλέπουν καλά, έχω την εντύπωση πως οι πάνω σειρές είναι προνομιούχες.
Η παράσταση είχε τα καλά και τα κακά της. Ορισμένες σκηνές ήταν ολοζώντανες και ειδικά όταν έδειχνε τον κομήτη να πέφτει στη γη, η Ιωάννα είχε βάλει τα χέρια της ψηλά και έλεγε “όχι όχι μην πέσεις!”. Είχε πολλές πληροφορίες που δεν ήξερα ούτε εγώ για τη γένεση της γης και της σελήνης και τη δημιουργία της ζωής. Επίσης ήταν τόσο ωραία γυρισμένο που σε ορισμένα σημεία ένιωθες πως δεν κουνιόταν αυτό που έβλεπες, αλλά πως με κάποιο μαγικό τρόπο κουνιόταν η αίθουσα! Μέχρι και που ζαλίστηκα σε ένα σημείο σαν να ήμουν στο τρενάκι του λούνα παρκ!
Από την άλλη, ορισμένα σημεία ήταν θολά, καμία σχέση με την ψηφιακή εικόνα που έχουμε συνηθίσει. Και έχω την εντύπωση πως μας το δείχναν όλο ανάποδα, γιατί τα γράμματα πάνω στο διαστημόπλοιο που έλεγαν United States ήταν καθρέφτης… Τέλος, το τελευταίο τέταρτο ήταν αρκετά καταστροφολογικό και αναλώθηκε σε όλους τους διαφορετικούς τρόπους που υπάρχουν για να επέλθει το τέλος της γης, από βιολογικούς και χημικούς πολέμους, μέχρι την ανάλωση των φυσικών πόρων, τη σύγκρουση με μετεωρίτη και τέλος το σβήσιμο του ήλιου. Χωρίς να είναι άσχημες ή λάθος οι πληροφορίες αυτές, ήταν όμως τρομακτικές. Και τα δύο παιδιά τρομάξανε. Η Ιωάννα είχε κρυφτεί και μου έλεγε πως δεν της αρέσει καθόλου και ο Γιώργος στο τέλος έβαλε φοβισμένος τα κλάμματα γιατί φυσικά η πιθανότητα να πέσει ένας μετεωρίτης πάνω μας δεν είναι καθόλου ωραία. Ειχε και μια εικόνα μιας φουτουριστικής πόλης που αυτή από μόνη της ήταν τρομακτική. Άνθρωποι ρομπότ, όλα μαύρα και ασημιά, καθόλου δέντρα, κάτι τεράστια ρολόγια, άνθρωποι σε σχήματισμό φάλαγγας να παρελαύνουν με τον ίδιο ρυθμό σα στρατιωτάκια… χάλια λέμε.
Τέλος ένα άλλο που δε μου άρεσε στην παράσταση ήταν όταν έλεγε για την εξέλιξη του ανθρώπου και της επιστήμης. Τίποτα δεν υπήρχε κατ’ αυτόν πριν τους αρχαίους έλληνες που έδειξαν το σωστό δρόμο, αλλά δυστυχώς ο κόσμος επέλεξε να μην τους πιστέψει και να μην τους ακούσει και έτσι επήλθε ο σκοταδισμός για τόσα χρόνια. Έλεος….
Παρότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η παράσταση, θα πήγαινα ευχαρίστως να δω κάτι άλλο εκεί. Και αν εξαιρέσουμε αυτές τις στιγμές τρόμου και στα παιδιά άρεσε η εμπειρία. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό (πιο φτηνό από σινεμά) και είναι εκπαιδευτικό και εντυπωσιακό.
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Απολογισμός 2006