Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τα παιδιά κάθονται στο τραπέζι και ξαφνικά η Ιωάννα ανακοινώνει:

– Τη μαμά μου την έφτιαξε ο Θεός!
– Λάααθοος… (λέει ο Γιώργος)
-Τη μαμά μου την έφτιαξε ο Θεός (επιμένει η Ιωάννα)
– Λάθοοος, η γιαγιά Ιωάννα την έκανε… (έρχεται η επιστημονική άποψη να καταρρίψει την πίστη)
– Τη γιαγιά την Ιωάννα την έκανε ο Θεός (για να δούμε τώρα τι θα πεις…)
– Λάθοοοοος, η γιαγιά η Στέλλα την έκανε
– Τη γιαγιά τη Στέλλα την έκανε ο Θεός (μα επιτέλους κάποιον πρέπει να έκανε ο Θεός, κάπου θα τον πετύχω…)
– Λάθοοοος, η μαμά της την έκανε (δεν το βάζω κάτω μέχρι να σε κάνω να δεις την επιστημονική αλήθεια)

Κάπου εδώ μπαίνω στη συζήτηση με όσο πιο σοβαρό ύφος μπορώ (γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω εύκολα τα γέλια) και επιβεβαιώνω ότι η γιαγιά η Στέλλα είχε όντως μια μαμά και μάλιστα τη λέγανε Γιαννούλα. Η Ιωάννα ενθουσιάζεται και ξεχνά τα περί θεού:

-Α, το ίδιο όνομα με μένα! Να την πάρουμε τηλέφωνο!
– Εμ, λίγο δύσκολο εκεί που είναι….
– Πού είναι; (απορούν και τα δύο)
– Που είναι η μαμά της γιαγιάς της Στέλλας;
– Έχει πεθάνει ε; (κατάλαβε πρώτος ο Γιώργος)
– Ναι έχει πεθάνει
– Ιωάννα, όταν γεράσεις θα πεθάνεις! (το φοβερό συμπέρασμα!)
– Όοοοχιιιι, δεν θα πεθάνωωωω (με ψιλοτραγουδιστό τρόπο). Θα πιω από αυτό το νερό και δεν θα πεθάνω ποτέ!

Τώρα τι μαθαίνουν στο σχολείο της Ιωάννας και πως έχει μπλέξει στο μυαλό της τον Μέγα Αλέξανδρο με το αθάνατο νερό και τα περί θεού δεν ξέρω…