Η Ιωάννα κι εγώ πήραμε ακριβώς τις ίδιες μπότες. Έχει φοβερή πλάκα και η μικρή είναι κατενθουσιασμένη (κι εγώ φυσικά). Κάποια στιγμή έλεγα πως είναι κρίμα γιατί το πόδι της Ιωάννας θα μεγαλώσει.. (Ι=Ιωάννα Μ=μαμά Π=παππούς)
I: Μαμά, δεν πειράζει, όταν μεγαλώσω θα πάρω τις δικές σου μπότες κι εσύ θα πάρεις άλλες ίδιες (κανένα πρόβλημα, τα δικά σου δικά μου).
Μ: Ναι, πολύ ωραία
Ι: Μαμά, θα μεγαλώσω και θα κάνω παιδί και θα είναι το εγγόνι σου! (μέσα στον τρελλό ενθουσιασμό)
Μ: Ναι
Ι: Μαμά, θα έχεις εγγόνι!! Και θα έχουμε και ιδιες μπότες!!
Μ: Ναι Ιωάννα μου, πολύ σχετικό το ένα με το άλλο (προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου). Και πόσα παιδιά θα κάνεις;
Ι: Δεν ξέρω. Καμμιά φορά με πονάει η κοιλιά μου, γι’αυτό μπορει να κάνω μόνο ένα
Μ: Μάλιστα…. να μην κάνεις ένα μόνο, να κάνεις κι άλλα να έχουν παρέα. Και ποιός θα είναι ο μπαμπάς τους;
Ι: Μα δεν σου έχω πει; ο Αντρέας από το περισινό μου σχολείο…
Εδώ μπαίνει στην κουβέντα ο παππούς, του οποίου του είχε αναφέρει η Ιωάννα τον Αντρέα κάποια στιγμή ως ψευτόμαγκα
Π: Ποιός Αντρέας; Ο ψευτόμαγκας; αυτόν θέλεις;
(της λέμε “πες πως θα τον φτιάξεις εσύ”)
Ι: Εγώ θα τον κάνω μάστορα! Αυτός θα είναι μάστορας κι εγώ δύτης!!!
Π: Δηλαδή τι θα κάνεις;
Μ: (λυμένη πλέον στα γέλια από το σουρεάλ της κατάστασης) θα βουτάει για σφουγγάρια….
Τώρα πως από τις μπότες φτάσαμε στο δύτης…. έτσι είναι όμως αυτές οι συζητήσεις.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Μην ξεχνάς ότι παλιά οι δύτες είχανε κάτι μπότες…..ΑΣΗΚΩΤΕΣ!