Το 2008 ο Γιώργος είχε ένα ατύχημα. Πήγε να πετάξει ένα σελοτέιπ από το κρεββάτι του (είναι διόροφο) και με κάποιο μαγικό τρόπο βρέθηκε στο πάτωμα, το κάγκελο σπασμένο δίπλα του και το αυτί του να τρέχει αίμα. Περάσαμε μια εβδομάδα στο νοσοκομείο γιατί είχε πάθει διάσειση και έκανε εμετούς συνέχεια. Από αυτό ευτυχώς δεν έμεινε τίποτα, έχει χάσει μια συχνότητα από εκείνο το αυτί του, κάτι που όμως δεν έχει καμία σημασία, ούτε θα το καταλάβει κανείς, εκτός και αν είναι γιατρός.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα; Προχτές πήγα και έκανα μαγνητική στο γόνατό μου, το οποίο δέκα μήνες μετά με πονάει ακόμα. Πήγα στο ίδιο εργαστήριο που είχαμε πάει και τον Γιώργο όταν χτύπησε. Και περίμενα για λίγο στο ίδιο ακριβώς κάθισμα που είχα καθίσει τότε, όταν περίμενα να βγει ο Γιώργος από μέσα. Παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, παρότι στην τελική δεν έμεινε τίποτα από το χτύπημα εκείνο, κόντεψαν να με πιάσουν τα κλάματα όταν καθόμουν εκεί και κοίταζα την πόρτα. Με πλυμμήρισαν οι αναμνήσεις και είδα ξανά τον Γιωργάκο στο πάτωμα με το αίμα να τρέχει από το αυτί του, τον είδα κατακίτρινο μέσα στο νοσοκομείο να κάνει εμετό ακόμα και με το νερό, τον είδα να έχει μείνει μισός (λες και είχε κιλά παραπάνω….). Ξαναένιωσα την αγωνία, το άγχος, τη στεναχώρια… Ακόμα και τώρα που τα γράφω έχω ένα πλάκωμα…
Αφού έκανα λοιπόν τη μαγνητική, γύρισα στο σπίτι και συζήτησα με τον Γιώργο. Εγώ ένιωσα πολύ κλειστοφοβικά σε εκείνο το μηχάνημα παρότι δε με έβαλαν και εντελώς μέσα, και ήθελα να δω τι αναμνήσεις είχε ο Γιώργος και αν το είχε φοβηθεί. Και πιάσαμε κουβέντα και για το χτύπημα. Και συνειδητοποίησα πως οι αναμνήσεις που έχω εγώ είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που έχει ο Γιώργος!
Κατ’ αρχάς για τη μαγνητική: το θυμάται με τρομερό ενθουσιασμό! Του είχαν βάλει ένα κράνος, είχαν κλείσει και γυάλινο καπάκι (του κράνους) και τον είχαν βάλει μέσα στο μηχάνημα. Και ήταν ακριβώς σα να ήταν αστροναύτης μέσα στο διαστημόπλοιό του! Άσε που έκανε και θορύβους ακριβώς σα να απογειωνόταν! Αυτό που εγώ άκουγα σαν ενοχλητικό θόρυβο για τον Γιώργο ήταν απλά… εκτόξευση!!! Δηλαδή ήταν μια εντελώς σούυυυυπερ εμπειρία!
Όσον αφορά το χτύπημα, θα το πω με τα λόγια του ίδιου: “μαμά, καμιά φορά σκέφτομαι πως όταν έχει περάσει καιρός από ένα χτύπημα και δεν έχεις τίποτα πια, το θυμάσαι σα να ήταν πολύ σούπερ που χτύπησες! Πρώτον έχεις κάτι να πεις στους φίλους σου. Δεύτερον σου δίνουν ένα σωρό δώρα. Σε προστατεύουν όλοι για κάμποσο καιρό. Και μπαίνεις και σε εξωγήινα μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας!!!”
Και δε θυμάται τίποτα άσχημο δηλαδή από το χτύπημα αυτό;;; Πως… θυμάται ένα άσχημο πράγμα: το φιδέ που του έδιναν στο νοσοκομείο!!!
Κοίτα, θα συμφωνήσω με τον Γιώργο όσον αφορά το μηχάνημα μόνο που εμένα δεν μου δώσαν κράνος!!! Χαλαρά θα ξαναέκανα, και ούτε καν με ενόχλησε ο βόμβος (είδες, το σχολείο σε κάνει να μην ακούς καν τέτοια βουητά, χαχα). Όσο για την περιποίηση όταν έχεις ένα μικροατύχημα, δεν έχω κανένα παράπονο, οι φιλενάδοι μου με είχαν (και ακόμα με έχουν στα ώπα ώπα!!!)
Η ματιά των παιδιών μπορεί να σε εκπλήξει!
Θα “κλέψω” λίγο απο τον κόσμο του και θα αρχίσω να τα βλέπω κι εγώ έτσι τα πράγματα!
Πόσα μπορούμε να μάθουμε!!