Η καλή μου Σοφία με πάσαρε το μπαλάκι για να γράψω πέντε πράγματα για μένα.
1) Ο μεγαλύτερος φόβος μου τον τελευταίο καιρό είναι ότι φωνάζω στα παιδιά. Μετράω τις μέρες που δεν έχω φωνάξει μία μία, σαν κάποιος που κάνει αποτοξίνωση. Εχτές ξαναφώναξα μετά από 9 μέρες.
2) Δουλεύω στην Greenpeace 9 χρόνια τώρα και το γουστάρω πολύ. Έχω επιλέξει να μην κάνω καριέρα, έχω αρνηθεί καλύτερες (οικονομικά) δουλειές, και φροντίζω να έχω ελεύθερο χρόνο.
3) Άν το έβαζα ψηλά στις προτεραιότητές μου θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο ξανά να σπουδάσω μαθηματικά. Τα μαθηματικά ήταν για μένα πάντα τρόπος χαλάρωσης και όχι βάσανο. Στο πανεπιστήμιο οι άλλοι αφήναν τα μαθηματικά για το τέλος και τα βγάζαν με 5 και εμένα ήταν το μοναδικό μάθημα που κατάφερα τον φοβερό βαθμό 9 με την πρώτη (4 χρόνια δεν έβγαλα ούτε ένα 10άρι)
4) Έχω διδάξει κάμποσες φορές, διαφορετικά αντικείμενα. Πάντα το διασκέδαζα απίστευτα. Το γουστάρω πολύ. Για κάποιους μήνες δίδασκα στις φυλακές κάθε πέμπτη και παρασκευή. Βαριά εποχή.
5) Λατρεύω τον εαυτό μου. Είμαι το κέντρο του κόσμου μου. Όταν με ρωτάνε οι συνάδελφοί μου “How are you?” απαντάω “Είμαι καταπληκτικός, όμορφος, πανέξυπνος, δυνατός.”. Μία καλή μου φίλη με λέει κελεπούρι. Και είναι αλήθεια. Είμαι. Λυπάμαι που δεν υπάρχει κλωνοποίηση, γιατί τότε θα μπορούσα να με κλωνοποιήσω και να με κάνω δώρο σε όλες τις γυναίκες του κόσμου (που βεβαίως τώρα ζηλεύουν την Στέλλα γιατί με έχει μόνο αυτή). Άν (όχι “όταν”, γιατί δεν είμαι σίγουρος) πεθάνω το σώμα μου το δωρίζω στην επιστήμη για να μελετήσει τί ήταν αυτό που με έκανε τόσο υπέροχο. Άχ πόσο με αγαπάω!!!. (και για όποιον δεν το κατάλαβε: τα έχω καλά με τον εαυτό μου).
Δεν κάνω πάσα σε κανέναν. Η πυραμίδα φτάνει στο τέλος της (με εμένα βέβαια στην κορυφή -όπως-είπαμε-στο-πέντε-)
Αϊ λαβ γιου τα μέγιστα, τεφαρίκι μου (=αλλιώς το κελεπούρι)! Ματς καραμάτς, και σ’ ευχαριστώ που με αφήνεις να γυρνάω ωσάν πλανήτης γύρω σου σε σχετκά μικρή ακτίνα και να παίρνω από το θεσπέσιο φως σου 🙂