Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ασυνήθιστες σκέψεις για καθημερινά πράγματα. Βιβλίο από τον Robert Fulghum.

Το βιβλίο αυτό το είχε διαβάσει πριν πολλά χρόνια ο Κωνσταντίνος και μου το είχε φυσικά προτείνει. Για κάποιο λόγο δεν το είχα πιάσει στα χέρια μου να το διαβάσω μέχρι τώρα. Και ευτυχώς το έκανα.

Ο κύριος Fulghum είναι ένας φιλόσοφος. Στη ζωή του έχει υπάρξει γελαδάρης, τραγουδιστής κάντρυ, πωλητής της ΙΒΜ, επαγγελματίας καλλιτέχνης, μπάρμαν, δάσκαλος σχεδίου και ζωγραφικής αλλά και πάστορας. Και οφείλω να ομολογήσω πως είναι ο πιο κουλ πάστορας που ξέρω. Το βιβλίο ξεκινά εξηγώντας γιατί όσα πραγματικά πρέπει να ξέρουμε τα μάθαμε στο νηπιαγωγείο, εννοώντας φυσικά την κοινωνική αγωγή που παίρνουμε εκεί:

” Να μοιράζεσαι τα πάντα.
Να παίζεις τίμια.
Να μη χτυπάς τους άλλους.
Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
Να πλένεις τα χέρια σου πριν το φαγητό.
Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή: Nα μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσα λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι.
Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
Να βγαίνεις στο δρόμο και να κρατιέσαι χέρι με χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ ‘ οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω ‘ κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμα και ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
Πάρτε την κάθε μια από αυτές τις συμβουλές και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας ‘ – θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Ανεξάρτητα από την ηλικία μας, είναι καλύτερα όταν βγαίνουμε έξω στον κόσμο να κρατιόμαστε από το χέρι και να είμαστε μαζί με τους άλλους.”

Αυτές οι σκέψεις είναι μόνο η αρχή των ασυνήθιστων σκέψεων του κυρίου Fulghum. Συνεχίζει γράφοντας σε κάθε κεφάλαιο και από μια σκέψη του, κάτι που του συνέβει και τον έκανε να σκεφτεί τον αντίκτυπό του στη ζωή. Σαν να έγραφε στο μπλογκ του για παράδειγμα. Και γράφει τόσο μα τόσο ωραία… Με την πιο απλή γλώσσα και αναφέροντας τα πιο κοινά πράγματα όπως ένα κουτί παπουτσιών πχ. σε βάζει να σκέφτεσαι για το πραγματικό νόημα της ζωής… Είχε πολύ καιρό να με επηρεάσει έτσι βιβλίο. Το διάβαζα και γέλαγα, το διάβαζα και έκλαιγα. Κι εγώ κλαίω πολύ δύσκολα με βιβλία και ταινίες… Αλλά αυτό το βιβλίο με άγγιξε.

Εάν θεωρείτε πως η ζωή θα έπρεπε να είναι πολύ πιο απλή από όσο την έχουμε κάνει, αν πιστεύετε πως το παιδί μέσα σας υπάρχει ακόμα, αν ένα φλυτζάνι γάλα με μπισκότα σας φαίνεται ακόμα λαχταριστό, τότε διαβάστε αυτό το βιβλίο. Και μετά κάντε την κριτική σας.