“Μαμά, η κυρία μας μας είπε πως στην Πέμπτη είναι σα να πατάς ένα κουμπάκι και να μεγαλώνεις ξαφνικά, με μαγικό τρόπο”.
Αυτό μου είπε η Ιωάννα προχτές που συζητάγαμε για το πόσο έχει αλλάξει και πόσο έχει μεγαλώσει. Και πράγματι. Φέτος που πηγαίνει Πέμπτη, και είναι πλέον στις δυο “μεγάλες” τάξεις, με κάποιο μαγικό τρόπο έχει πράγματι μεγαλώσει, λες και υπάρχει αυτό το κουμπάκι και το πατήσαμε…
Το πρωί σηκώνεται χωρίς γκρίνιες και καθυστερήσεις, τρώει και ετοιμάζεται μέσα σε ελάχιστο χρόνο και είναι έτοιμη να φύγει από το σπίτι το αργότερο στις 7.50!!! Πηγαίνει και έρχεται μόνη της στο σχολείο. Και δεν κάνει τριακόσιες ώρες στο δρόμο, έρχεται μέσα σε δέκα λεπτά! Διαβάζει τα μαθήματά της μόνη της και θυμάται να έρθει να μου πει την ορθογραφία της, που είναι το μοναδικό “μελανό” σημείο της. Και μάλιστα έχει καλυτερέψει ακόμα και εκεί (εντάξει όταν γράφει για την ορθογραφία. Όταν γράφει έτσι μόνη της, συνεχίζουμε τα μαργαριτάρια…) ! Τις περισσότερες φορές είναι συγκεντρωμένη (εντάξει, να μη τα θέλουμε και όλα) και κάνει όλες τις δουλειές της γρήγορα. Και το βράδυ σβήνει το φως της στις 9.30 ΠΑΡΟΤΙ ο Γιώργος το κλείνει στις 10!!!
Δεν ξέρω αν θα παραμείνει έτσι, αλλά όσο κρατάει θα το χαρώ και για πολύ καιρό θα της λέω μόνο μπράβο και θα κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα η επίδραση του μαγικού κουμπιού να είναι μόνιμη!