Προφανώς δεν έχει μόνο η Πέμπτη τάξη κουμπάκι μεγαλώματος. Μάλλον αντίστοιχο έχει και η Πρώτη Γυμνασίου.
Είναι ένα μαγικό πράγμα το να βλέπεις να παιδιά να μεγαλώνουν, όχι στο ύψος και στο μέγεθος του παπουτσιού, αλλά στη συμπεριφορά και στην σκέψη. Είναι μια διαδικασία που μάλλον δεν τελειώνει ποτέ. Ξεκινάει από την ώρα που γεννάς το πιτσιρικάκι σου και συνεχίζεται για πάντα. Στην αρχή είναι ένα μωρό. Μετά περνάνε μερικοί μήνες και αρχίζει να “γεμίζει”, να ισιώνει το δερματάκι του, να κουνιέται κάπως παραπάνω. Και σκέφτεσαι “πω πω, τώρα φαίνεται παιδάκι”. Μετά αρχίζει να επικοινωνεί μαζί σου καλύτερα, να καταλαβαίνεις από το βλέμμα του και μόνο τι θέλει, αρχίζει να απαιτεί πράγματα (τα παιχνίδια που του έχουν πέσει, το φαγητό που τρως εσύ…) και σκέφτεσαι “πω πω, έχω ένα μικρό ανθρωπάκι!”. Μετά αρχίζει και περπατάει και όσο μεγαλώνει, τόσο εσύ το θαυμάζεις γιατί έχει αλλάξει, γιατί περνάει ο καιρός και βλέπεις το παιδί σου να αλλάζει, να ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο, σαν να μπαίνουν τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους μέχρι να σχηματιστεί μια εικόνα. Και πολλές φορές, έτσι ξαφνικά, κάτι γίνεται και συνειδητοποιείς πως το παιδί σου έχει πάει στο επόμενο επίπεδο σκέψης. Πως έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες συνάψεις για να μπορεί να σκεφτεί και να φερθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Και είναι ένα μικρό θαύμα αυτό.
Έτσι και τώρα με τα παιδιά μας. Ο Γιώργος φέτος είναι ένα πολύ πιο ανεξάρτητο παιδί, πολύ πιο υπεύθυνο και πολύ πιο κοινωνικό. Πολλά πρωινά σηκώνεται μόνος του πριν από εμάς και ετοιμάζεται μόνος του. Στο σχολείο έχει γνωριστεί με σχεδόν όλα τα παιδιά και συμμετέχει όχι μόνο στην τάξη (κάτι που έκανε έτσι κι αλλιώς) αλλά και στα παιχνίδια στο διάλειμμα. Όταν γυρνάει από το σχολείο είναι πολύ πιο πρόθυμος να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες του. Αν χρειάζεται κάτι, το κανονίζει μόνος του. Και το βράδυ ξέρει τι ώρα είναι και κλείνει το φως του την συμφωνημένη ώρα χωρίς να του πούμε εμείς κάτι.
Χτες, αφού τελείωσε τα μαθήματά του, ήρθε να μας πει πως πάει μια βόλτα με το ποδήλατο. Όταν γύρισε έμαθα πως χρειαζόταν ένα καρφάκι για το διαβήτη του, οπότε πήρε χρήματα, πήγε στο βιβλιοπωλείο, αγόρασε ένα και γύρισε. Δεν είπε “μαμά χρειάζομαι αυτό” ώστε να πάω να του το πάρω εγώ. Ήξερε τι ήθελε, ήξερε τι έπρεπε να γίνει και το έκανε μόνος του… Σήμερα το πρωί ξύπνησε πριν από εμάς, κατέβηκε κάτω και βγήκε έξω στη αυλή να κάνει διατάσεις (!!!) γιατί είχε πιαστεί λέει λίγο. Τάισε την Κίκα και μετά έφτιαξε πρωινό, όπου και τον βρήκαμε όταν κατεβήκαμε εμείς.
Και βέβαια είναι και οι κουβέντες που κάνει και τα πράγματα που τον απασχολούν που έχουν αλλάξει. Πρώτη φορά τον άκουσα να μιλάει για το τι θα γίνει με τις πιο “σοβαρές” εξετάσεις, όπως πχ το Lower και το Proficiency, σε ποιό πανεπιστήμιο θα πάει, τι θα χρειαστεί για να πάει εκεί κλπ κλπ. Προφανώς είναι πράγματα που ακούει στο σχολείο και προβληματισμοί που του δημιουργούνται από λόγια καθηγητών, αλλά είναι συζητήσεις που δεν έκανε πριν.
Και εμείς βλέπουμε το μικρό μας παιδί να μπαίνει στη εφηβεία και να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας και μένουμε να θαυμάζουμε…