Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

(είχα υποσχεθεί και φωτογραφία Ιωάννας)

Έχω γνωρίσει παιδάκι που δεν έτρωγε γλυκά και το αγαπημένο του φαγητό ήταν τα κρεμμύδια… Η Ιωάννα δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά αυτά που τρώει δεν παύουν να είναι λίγο περίεργα για παιδάκι (πόσο μάλλον ο τρόπος που τα τρώει).

Για αρχή, δεν της αρέσει ακριβώς να τρώει. Της αρέσει να τσιμπολογάει. Δως της μεζεδάκια και θα φάει. Δως της ένα πιάτο φαϊ μπροστά της και θα το κοιτάει τρεις ώρες (εκτός και αν είναι σούπα ή γιουβαρλάκια). Της αρέσουν τα ξιδάτα. Τρώει βολβούς, ελιές, αγγουράκια τουρσί. Τρώει σαρδέλες, χταποδάκι, γαρίδες. Τρώει ψωμάκι με λαδάκι, σαλάτες, παξιμάδι βρεγμένο… Αλλά είπαμε, τσιμπώντας μεζέδες, όχι να της βάλεις ένα πιάτο με χταπόδι μπροστά της να το φάει. Τότε έχασες.

Και φυσικά η σειρά με την οποία τα τρώει όλα τα φαγητά της είναι εξίσου περίεργη. Μπορεί να φάει το αλμυρό της, να φάει μετά ένα γλυκάκι και μετά να φάει και μια σαρδελίτσα από πάνω! Καμία σημασία, στο ίδιο στομάχι πάνε όλα! Ούτε τη νοιάζει να μείνει με την γλυκιά γεύση στο τέλος. Αρκεί να φάει κάτι που της αρέσει και δεν έχει σημασία τι είχε φάει πριν ή τι θα φάει μετά.

Και στο ποτό της πάντως, κάπως έτσι πάει. Θέλει πορτοκαλάδα με ανθρακικό (άσχετο αν δεν της δίνω), θέλει να δοκιμάζει κρασιά, ούζα, καφέδες κλπ… Της δίνω εγώ μια μικρή γουλίτσα, πίνει, λέει “μπλιάξ, είναι πολύ χάλια” και μετά ζητάει κι άλλο! Τώρα την κουμαντάρω, μετά να δούμε τι θα κάνουμε!