Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Όταν είχαμε το Cardboard Challenge εδώ στην αυλή μας, στο τέλος η Ιωάννα είχε μια ιδέα. Είχα γράψει τότε: “φτιάξανε και ένα κουτί που θα μπορούν όλα τα παιδιά της τάξης τους να βάζουν κάτι μέσα που δε το θέλουν πια, και μετά οι άλλοι θα μπορούν να βάλουν το χέρι τους μέσα, να πιάσουν ένα πράγμα (δεν βλέπουν τι είναι) και αν το χρειάζονται, να το κρατήσουν, αλλιώς να το ξαναβάλουν μέσα.” Αυτό ήταν ιδέα της Ιωάννας που εκείνη τη στιγμή άρεσε στα υπόλοιπα κορίτσια.
Όμως όταν το πήγαν πράγματι στην τάξη, η ιδέα δεν έπιασε. Αφου η Ιωάννα προσπάθησε να πείσει τους συμμαθητές της να πάρουν μέρος παιχνίδι της και αυτοί δεν ήθελαν, δε το έβαλε κάτω. Έφτιαξα μια αφίσα και την έβαλε στον πίνακα ανακοινώσεων, με την οποία προσκαλούσε όποιο παιδί ήθελε να βάλει ένα πράγμα που δε χρειαζόταν πια στο “μαγικό κουτί” και να πάρει κάποιο άλλο. Και μετά πήρε το κουτί της και το έκανε γύρους στις τάξεις, ενημερώνοντας τα παιδιά για τι είναι.
Αποτέλεσμα: χτες το κουτί της παραλίγο να σκιστεί από τα πολλά παιδιά χεράκια που είχαν “βουτήξει” μέσα του για να δώσουν και να πάρουν κάτι! Η Ιωάννα περίμενε υπομονετικά μέσα στο διάλειμμα, διαβάζοντας το βιβλίο της, μέχρι που άρχισαν να έρχονται παιδιά. Στο τρίτο και το τέταρτο διάλειμμα λεει, έγινε χαμός! Τα έβαλε να κάνουν μια σειρά (για να υπάρχει τάξη), δίναν αυτό που είχαν και μετά τους έβγαζε η Ιωάννα κάτι στην τύχη μέσα από το κουτί. Εάν δε τους άρεσε (και τα περισσότερα παιδιά ήταν ευχαριστημένα με αυτό που τους έδωσε το μαγικό κουτί), τότε τα άφηνε να βάλουν αυτά το χέρι τους μέσα και να πάρουν κάτι.

Είμαι πολύ περήφανη λοιπόν, γιατί η μικρή μου κόρη ξέρει ήδη ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας: μη το βάζεις κάτω και να επιμένεις μέχρι να πετύχεις το στόχο σου. Αν ο παλιός τρόπος δε δουλεύει, βρες καινούριο. Γίνεται!