Το ένα ποστ ήταν πέρισυ τον Γενάρη και το άλλο τον Δεκέμβρη. Ποτέ δεν έγραψα τι έγινε εντέλει με αυτά τα δύο και το σκέφτομαι πολύ καιρό τώρα. Μπορεί να έχω αφήσει και άλλα στη μέση, αλλά αυτά τα δυο με είχαν προβληματίσει περισσότερο.
Στη μια περίπτωση μιλούσα για το τέλος μιας φιλίας. Ευτυχώς η φιλία αυτή δεν έληξε. Η συζήτηση είναι πάντα η καλύτερη λύση, αν κι εδώ νομίζω δούλεψε ο χρόνος και τα πράγματα επέστρεψαν στο κανονικό. Έχω την αίσθηση πως η θρησκεία έπαιξε ένα πολύ μεγάλο ρόλο στην υπόθεση αυτή, καθώς δεν θέλαν κάποιον που δεν πιστεύει να βαφτίσει το παιδί τους και δεν ξέραν πως να μου το πούνε. Τους καταλαβαίνω. Μπορεί να μη συμφωνώ, αλλά τους καταλαβαίνω. Τώρα που το παιδί βαφτίσηκε και είδαν πως εγώ δεν έχω πρόβλημα, όλα έφτιαξαν, κάνουμε ακόμα καλή παρέα όποτε πάμε Αθήνα, μιλάμε, γελάμε και τα παιδιά τους τα αγαπάω φυσικά πολύ. Το ίδιο και εκείνα πιστεύω.
Το δεύτερο αφορά την δυσλεξία ή όχι του Γιώργου. Κάναμε συζητήσεις πολλές με τον Γιώργο, κάναμε και μερικές φορές τις ασκήσεις που μας είχε συστήσει η isisveiled και έχει πλέον σχεδόν διορθωθεί το πρόβλημα. Δεν γράφει ανάποδα σχεδόν κανένα γράμμα πια (μόνο το δ καμιά φορά και πιο σπάνια το ζ) και από τους αριθμούς συνεχίζει να γράφει ανάποδα μόνο το 5 και το 6. Αλλά δεν έχει άλλα προβλήματα. Οι ορθογραφίες του είναι άριστες σχεδόν κάθε μέρα. Τείνω λοιπόν να συμφωνήσω με τον δάσκαλο της aremare πως χρειάζεται απλώς λίγος χρόνος (άλλωστε ο Γιώργος είναι από τα πιο μικρά πρωτάκια) και πολύ υπομονή.
ααα! πολύ χαίρομαι που πάνε όλα καλα!
καλησπέρα 🙂