Η Δευτέρα ήταν αφιερωμένη στην εκδήλωση για την οποία ήρθαμε, το Concorso “Luigi Denza”2013. Ξεκινήσαμε το πρωί για το Castellamare di Stabia, μια πόλη λίγο πιο πέρα απο την Πομπηία, στην οποία γινόταν ο διαγωνισμός (και μόλις έμαθα πως από εδώ ήταν η οικογένεια του Αλ Καπόνε!). Τα παιδιά έκαναν ζέσταμα στο πούλμαν κι έτσι είχαμε μια όμορφη, μουσική διαδρομή.
Ο διαγωνισμός γινόταν στο Reggia di Quisisana, στο λόφο της πόλης, ενα εξαιρετικά ωραίο κτήριο από το 1200 μ.Χ., μέσα σε ενα καταπράσινο δάσος. Ηταν παλιά βασιλικό παλάτι μας είπαν, το οποίο το χρησιμοποιούσαν όταν πήγαιναν για κυνήγι.
Άποψη του κτηρίου από την εσωτερική αυλή
Μια μικρή ιδέα από το δάσος που περιτριγυρίζει το κτήριο
Θέα από ένα μπαλκόνι. Στο βάθος ο Βεζούβιος
Ο διαγωνισμός ξεκίνησε σήμερα και θα τελειώσει στις 18 του μήνα. Διαγωνίζονται χορωδίες δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων, καλλιτέχνες σόλο και νομίζω και συγκροτήματα, χωρίς να είμαι σίγουρη, όλοι αυτοί βέβαια σε ξεχωριστές κατηγορίες.
Σε μια αίθουσα λοιπόν διαγωνίστηκε η δική μας χορωδία και μετά απο εμάς μια χορωδία δημοτικού από το Αίγιο και μια από τη Ναύπακτο. Ακολούθησε μια Ελληνίδα που διαγωνίστηκε σόλο στο πιάνο και μετά έγινε απονομή βραβείων συμμετοχής (στα οποία αναφέρεται ο βαθμός που συγκέντρωσε η χορωδία). Κοινό δεν υπήρχε, ήταν μόνο οι χορωδίες και οι συνοδοί τους. Από τη μια ήταν ωραία που ακούσαμε τις άλλες ελληνικές χορωδίες, οπότε και μπορούσαν τα παιδιά να αναγνωρίσουν τα τραγούδια, από την άλλη πιστεύω θα ήταν πολύ καλύτερο εάν είχαν βάλει χορωδίες γυμνασίων μαζί και μάλιστα από διάφορες χώρες, ώστε να δουν τα παιδιά τι κάνουν οι άλλες αντίστοιχες χορωδίες (γιατί άλλο τα δημοτικά και άλλο τα γυμνάσια) αλλά και να ακούσουν και κάτι διαφορετικό, από ξένη χώρα. Για να μην πω πως είχαμε τη γνωστή ελληνική γκρίνια και κακία δηλαδή… Μαμάδες που δυσανασχέτησαν επειδή η δικιά μας χορωδία τραγούδησε πιο πολλά τραγούδια, μαμάδες που έλεγαν διάφορες κακίες τύπου “δεν άξιζε τίποτα η Καλαμάτα” ή “ΑΥΤΑ είναι τραγούδια (για τη δική τους χορωδία) όχι τα “Δυο πράσινα μάτια” που είπαν αυτοί” και διάφορα άλλα τέτοια, ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ. Συγγνώμη τώρα, αλλά ακόμα και αν τα παιδιά δεν άξιζαν πράγματι και τα είπαν χάλια τα τραγούδια, δεν το λες μπροστά τους εκείνη την ώρα… Και το χειρότερο είναι πως όταν ακούς τον άλλο να λέει τέτοια, ε, σε πιάνει κι εσένα μια ανταγωνιστικότητα και θες να του βγάλεις το μάτι… Ενώ κανονικά εκεί θα έπρεπε να είμαστε και να χειροκροτάμε και να δίνουμε δύναμη και κουράγιο σε όλα τα παιδιά, που ανέβηκαν στην σκηνή και έκαναν την όποια προσπάθειά τους. Άλλωστε δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε…
Τα παιδιά τραγουδάνε
Γενικά όμως άρεσε πολύ η εμπειρία στα παιδιά, πήραν 95/100 ως βαθμολογία, και πιστεύω πως πήραν μια ιδέα από το τι σημαίνει να διαγωνίζεσαι σε διεθνή διαγωνισμό, τι έκαναν καλά και τι μπορούν να διορθώσουν.
Οταν τελείωσε ο διαγωνισμός είδες άμεσα το πως ξαλαφρωσαν και ξεαγχώθηκαν τα παιδιά και βεβαίως πέταξαν τη σκούφια τους για παγωτό, το οποίο ήταν απαγορευμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή! Το παγωτάκι λοιπόν τα φάγαμε κάτω στην παραλία του χωριού, μόνο που εγώ βρήκα την ευκαιρία και δοκίμασα Canoli, ένα γλυκάκι που έχει μέσα κρέμα με τυρί ricotta. Μου άρεσε πάρα πολύ.
Τραγανό φύλλο με γέμιση από τυρί ρικότα. Πολύ νόστιμο!