Άντε μια μερούλα έμεινε μόνο. Τα παιδιά το περιμένουν πως και τι. Σαν τους φαντάρους μετράνε μία και σήμερα. Το βλέπω στα πρόσωπα όλων των παιδιών, όλα τα έχει πιάσει το καλοκαίρι, ανυπομονησία να τελειώσουν, λαχτάρα για διακοπές, παιχνίδι ασταμάτητο, ύπνο χωρίς ξυπνητήρια. Λαχτάρα για μπάνια και ποδήλατο και τρέξιμο. Δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ, να ξυπνήσουν το πρωί, να συγκεντρωθούν.
Ευτυχώς στο σχολείο του Γιώργου παίρνουν τσάντες μεν, αλλά μάθημα δεν κάνουν πια. Έχουν γιορτούλες, παρουσιάσεις κλπ. Σήμερα μάλιστα πήγα στην γιορτή του τέλους στο δημοτικό και ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ευχαριστήθηκα γιορτή. Κάθε τάξη έπαιξε κι ένα παιχνίδι, μουσικές καρέκλες, νεροδρομίες, αβγοδρομίες, φούρνο (που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάλαβα πως παίζεται). Είχε τρομερή πλάκα και το διασκεδάσαμε όλοι. Μετά ο σύλλογος γονέων είχε διοργανώσει μπουφέ, όπου μας είχαν ζητήσει να πάμε όλοι από κάτι. Εγώ έφτιαξα ένα κέικ. Την ίδια ιδέα με εμένα φυσικά είχαν και πολλές άλλες μαμάδες, κι έτσι είχε μεν κάποια τυροπιτάκια κλπ τα οποία όμως δεν έφτασαν να φάει κανείς, και είχε καμιά 20αριά διαφορετικά κέικ. Το δικό μου δεν το βγάλαν έξω και θύμωσα πολύ. Σκεφτόμουν πως δεν πρόκειται να ξαναμπώ στον κόπο. Μετά όμως που είχαν φάει όλοι, είδα τις κυρίες του συλλόγου να παίρνουν κάποια φαγητά που είχαν κρατήσει (μέσα στα οποία ήταν και το κέικ μου) και να τα πηγαίνουν για τους δασκάλους! Ε, μια περηφάνια την ένιωσα εδώ που τα λέμε.
Τώρα να δούμε τι θα κάνουμε λοιπόν που εμείς πρέπει να δουλεύουμε και τα παιδιά θα είναι σπίτι και θα θέλουν παιχνίδια… Κάπως θα τα βολέψουμε όμως και πιστεύω πως θα είναι ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι.
Εύχομαι λοιπόν καλές διακοπές σε όλα τα πιτσιρίκια, καλά μπάνια και παιχνίδια.
Αχχχχ…εγώ μετράω παραπάνω μερούλες παρόλο που δεν πάω πια σχολείο 😉