Δεύτερη χρονιά στο Γυμνάσιο για τον έναν και τελευταία χρονιά στο Δημοτικό για την άλλη. Από του χρόνου θα έχω δυο γυμνασιόπαιδα… Δύσκολο να το πιστέψω!
Στο σχολείο του Γιώργου κάνουν εδώ και μια βδομάδα μαθήματα κι έτσι η σημερινή μέρα ήταν απλώς η πρώτη που είχαν κανονικό ωράριο.
Για την Ιωάννα όμως ήταν κανονικά η πρώτη μέρα σχολείου. Είχαμε πάει από χτες στο βιβλιοπωλείο και είχαμε πάρει όσα ξέραμε στα σίγουρα πως θα χρειαστούν. Τόσα χρόνια πια στο Δημοτικό, τα έχουμε μάθει απ’ έξω… Η Ιωάννα είχε ελέγξει τι τετράδια είχε από πέρισυ, τι της έλειπε, είχε φτιάξει τη βιβλιοθήκη της.
Όταν πήγαμε στο βιβλιοπωλείο ζήτησε και ένα κουτί από αυτά που βάζουν μέσα τα πακέτα των χαρτιών για φωτοτυπίες. Η δασκάλα τους τα βάζει να έχει το καθένα το κουτί του μέσα στην ντουλάπα της τάξης και να αφήνει εκεί τα πράγματα που δεν χρειάζεται να πηγαινοφέρνει. Κάτι βιβλία δηλαδή από μαθήματα που δε χρειάζεται να μελετάνε στο σπίτι, έξτρα μολύβια, γόμες κλπ (ώστε να μην ακούει ποτέ το “κυρία ξέχασα το μολύβι μου”), και οτιδήποτε άλλο είναι χρήσιμο για την τάξη και δεν χρειάζεται στο σπίτι. Το κουτί αυτό ήταν ιδανικό και η Ιωάννα χάρηκε πολύ όταν η κυρία της το έδωσε. Μόλις γυρίσαμε σπίτι ήρθε κατευθείαν κάτω για να το ντύσουμε. Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, ευκαιρία για κατασκευή! Πήραμε λοιπόν το κουτί, το ντύσαμε με χαρτί περιτυλίγματος (δηλαδή αραίωσα λίγη ατλακολ και περάσαμε το κουτί με ένα πινέλο και μετά κολλάγαμε πάνω το χαρτι που είχαμε κόψει στο κατάλληλο μέγεθος) και μετά από πάνω, για έξτρα ενύσχιση, το ντύσαμε και με διαφάνεια, από αυτή που ντύνουμε τα σχολικά βιβλία.
Έτσι σήμερα έβαλε μέσα στο πανέμορφο κουτί της ό,τι χρειαζόταν, κασετίνες, μαρκαδόρους, χάρακες, χαρτιά και βιβλία και πανέτοιμη πήγε στο σχολείο! Την είδα να επιδεικνύει πρωτόγνωρη συνέπεια, σκέφτηκε μόνη της και εφάρμοσε όσα έπρεπε να κάνει, ήταν έτοιμη πριν ακόμα φτάσει η ώρα παρά δέκα (άλλωστε ήθελε να πάει νωρίς, “να πιάσει καλή θέση στα θρανία”).
Φέτος θα σταματήσουν και τα δυο παιδιά το καράτε. Η Ιωάννα γιατί δεν της πολυάρεσε και ο Γιώργος γιατί δεν βολεύουν καθόλου οι ώρες που έχει για την ηλικία του. Η Ιωάννα δοκιμάζει τώρα τον στίβο, ο Γιώργος δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι είδους γυμναστική θα κάνει. Η Ιωάννα αποφάσισε να σταματήσει και το φλάουτο γιατί δεν κάθεται να μελετήσει. Κάπου εδώ προβληματίζεσαι πολύ ως γονιός, γιατί βλέπεις το παιδί σου να σταματάει κάτι στο οποίο είναι πολύ καλό, μόνο και μόνο επειδή βαριέται. Αλλά αυτό αξίζει το δικό του ποστ νομίζω. Θα συνεχίσει όμως τη χορωδία…
Ο Γιώργος θα συνεχίσει με το κλαρίνο κανονικά, αν και προς το παρόν παλεύει να συνηθίσει τα σιδεράκια που τον κόβουν την ώρα που μελετάει.
Κάπως έτσι ξεκινάει μια ακόμα σχολική χρονιά. Καλό κουράγιο εύχομαι σε όλους και νομίζω πως φέτος θα το χρειαστούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Καλή σχολική χρονιά να έχουμε! 🙂
Σχετικά με το “Κάπου εδώ προβληματίζεσαι πολύ ως γονιός, γιατί βλέπεις το παιδί σου να σταματάει κάτι στο οποίο είναι πολύ καλό, μόνο και μόνο επειδή βαριέται.” θα ήθελα να σου παραθέσω κάτι που διάβασα στο διαδίκτυο πρόσφατα (το μεταφέρω περίπου όπως το θυμάμαι): “Μην προσπαθείς να διδάξεις το παιδί με τον δικό σου τρόπο, αλλά με τον τρόπο που εκείνο μπορει να μαθαίνει.” Πάντως χωρίς να σε γνωρίζω προσωπικά, έχω την αίσθηση πως τα παιδιά σου έχουν μια πολύ καλή μαμά. 😉
Chrys σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Η άποψή μου είναι πως με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα, τουλάχιστον όχι σωστά. Κάποια πράγματα είναι απαραίτητο να τα μάθει ένα παιδί (πχ είναι απαραίτητο να πάει σχολείο και -κατά τη γνώμη μου- είναι απαραίτητο να μάθει αγγλικά), κάποια άλλα όμως είναι… επιπλέον. Καλό να τα ξέρεις, αλλά αν δε θέλεις δεν έχει νόημα. Εγώ βλέπω πως η μικρή έχει κλίση στη μουσική, έχει ένα εξαιρετικό αυτί που πιάνει τα πάντα, βγάζει τις μελωδίες χωρίς να ξέρει καν νότες. Όμως βαριέται και δεν θέλει να μελετήσει. Αν εγώ τη ζορίσω, το μόνο που θα καταφέρω είναι να την κάνω να μισήσει αυτό το οποίο τώρα της αρέσει, ακόμα και αν το βαριέται. Δουλειά δε θα γίνει. Οπότε ποιό το νόημα; Αλλά είναι δύσκολο να το “καταπιείς” ως γονιός.
Η κουβέντα που παρέθεσες είναι πολύ σωστή και πάει παραπέρα από αυτό που λέω εγώ.
Όμως όπως είπα, νομίζω αξίζει ένα ολόκληρο ποστ αυτό το πράγμα. Θα τα πούμε ξανά λοιπόν 🙂