Εδώ που είμαστε οι φωτιές δεν μας άγγιξαν φέτος πολύ. Τον καημένο τον Ταϋγετο τον έχουν ήδη ρημάξει. Αλλά βλέπω, ακούω και διαβάζω τι έχει γίνει με τις φωτιές αλλού και φυσικά οι περισσότεροι ασχολούνται με το ζήτημα της Πάρνηθας, που αφορά άλλωστε και τον μισό πλυθησμό της Αθήνας.
Δημοσιογράφοι στις εφημερίδες, στις τηλεοράσεις, bloggers, ο κόσμος γύρω, όλοι έχουν εξοργιστεί, όλοι μιλάνε για την καταστροφή και τις επιπτώσεις της. Όμως αναρωτιέμαι… Όλοι αυτοί κάνουν τίποτα για το περιβάλλον; Έχουν καταλάβει πως υπάρχουν χιλιάδες μικροπράγματα που κάνουν στην καθημερινή τους ζωή και επιβαρύνουν το περιβάλλον; Όλοι αυτοί (εσείς, εμείς), που τώρα κλαίνε για την Πάρνηθα, προσέχουν άραγε το νερό που χρησιμοποιούν; Φροντίζουν να μην πλένουν τα αυτοκίνητά τους στο δρόμο όλη την ώρα; Φροντίζουν να φτιάχνουν τις βρύσες τους όταν στάζουν, να βάζουν γεμάτα μόνο πλυντήρια ρούχων και πιάτων, να μην αφήνουν τη βρύση να τρέχει άσκοπα όταν πλένονται;
Μήπως νοιάζονται για την ενέργεια, φροντίζουν να βάζουν λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης, να αγοράζουν συσκευές ενεργειακής κλάσης Α, να έχουν ηλιακούς θερμοσίφωνες, να έχουν ανεμιστήρες οροφής αντί για κλιματιστικά, να κλείνουν εντελώς τις συσκευές αντί από το τηλεκοντρόλ, να χρησιμοποιούν χύτρες ταχύτητος;
Μήπως έχουν αποφασίσει να μη χρησιμοποιούν χλώριο, χλωρίνες, pvc; Κοιτάνε τα χαρτιά που αγοράζουν να μην έχουν λευκανθεί με χλώριο, τα απορρυπαντικά τους να μην περιέχουν χλωρίνη και οι πόρτες και τα πατώματά τους να μην είναι από pvc; Αν νομίζετε πως αυτά δεν είναι και τόσο σημαντικά, ψάξτε το λιγάκι να δείτε τι ζημιά γίνεται από την υπερκατανάλωση νερού και ενέργειας και πόσο θανατηφόρο είναι για τον οργανισμό μας το χλώριο.
Φυσικά η ζημιά που έγινε με τις φωτιές είναι ανυπολόγιστη. Η πείρα όμως λέει πως δεν θα γίνει και τίποτα για αυτό. Γιατί όλος ο κόσμος είναι καλός στα λόγια, αλλά όταν έρθει η ώρα να κάνει πράξεις, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, ούτε παιδιά ούτε εγγόνια και μάλιστα τον εαυτό του εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή (και όχι τι θα πάθει αυτός ο ίδιος σε λίγα χρόνια). Γιατί αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα έκανε κάτι για όλα τα παραπάνω, που είναι και εύκολα και δεν απαιτούν ιδιαίτερο κόπο και πάνω από όλα θα τα είχε βάλει με ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει ως τώρα, οι οποίες κοιτάνε μόνο την τσέπη τους και να καθησυχάσουν τον κόσμο με λίγα ψέμματα, που δεν νοιάζονται καθόλου για το περιβάλλον, που είναι – όπως όλοι μας – καλοί στα λόγια και όχι στα έργα. Και δεν θα τους εκλέγαμε ξανά και ξανά. Όλοι μας λέμε και λέμε, όλοι μας γινόμαστε έξω φρενών, όλοι αισθανόμαστε να μας κοροϊδεύουν, αλλά όταν έρθει η ώρα να ρίξουμε ψήφο, πάλι αυτούς θα βγάλουμε.
Ποιός φταίει λοιπόν; Η κυβέρνηση;;; ΕΜΕΙΣ τη βγάλαμε αυτή την κυβέρνηση, ενώ ξέραμε πολύ καλά τι ήταν.
Πείτε τα βρε παιδιά. Πονάει η ψυχή μου που βλέπω το λάστιχο να τρέχει και ο κύριος να πλένει το αμαξάκι του. Χαζή είμαι εγώ που κατεβάζω κουβαδάκια? Μάλλον. Και αν τους πεις και τπτ για το νερό, σε βρίζουν και απο πάνω να κοιτάς τη δουλειά σου. Ακόμα και να κλείνουμε τη βρύση όταν πλένουμε δόντια ή πρόσωπο είναι σημαντικό και ας φαίνεται μικρό.
Συμφωνω πολυ με αυτα που λες Στελλα και γενικοτερα την οπτικη σου γωνια. Εψαχνα να ενημερωθω για το θεμα (της Παρνηθας κυριως) και δυστυχως ακουγα και διαβαζα παραληρηματα, πεσιμιστικες κορωνες και γενικως καταρες. “Φταιει το κρατος”, φταιει ο ταδε, φταινε οι ΑΛΛΟΙ. Καλα βρε παιδια, αλλα τωρα τι κανουμε… Δεν φτανει να λεμε, πρεπει να κανουμε. Χαρηκα οταν ειδα καποιες κινησεις μεσα απο τα μπλογς. http://anadasosi.blogspot.com/ Οι ανθρωποι δεν θελουν να κατσουν με τα χερια σταυρωμενα και (πολυ σημαντικο) λενε ξεκαθαρα οτι: “δεν ξερουμε” “ζηταμε βοηθεια απο ειδικους”. Και να και ενα ενδιαφερον και κατα την γνωμη μου εγκυρο αρθρο για τις πυρκαγιες και γενικα την αναδασωση.
http://biostore-aloa.blogspot.com/2007/06/blog-post_29.html
Θανασης (απο την χειμωνιατικη Αυστραλια)
Χαίρομαι που έβαλες τα δύο αυτά λινκς, γιατί αυτά ακριβώς διάβαζα πριν από λίγο και μου φάνηκαν και τα δύο ενδιαφέροντα.
Η γνώμη μου είναι πως δεν πρέπει να φτάνουμε στο “καλά, αλλά τώρα τι κάνουμε”. Πρέπει να φροντίζουμε να μην έρθουμε καν σε αυτή τη θέση. Πρέπει να “προσέχουμε για να έχουμε”. Αλλά δυστυχώς προτιμάμε τη βολή μας και όσοι τολμάνε να λένε πως πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα, πριν μας βρει το κακό, είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, γραφικοί.
Φυσικα πρεπει “να προσεχουμε για να εχουμε”. Και δυστυχως ξερουμε σε τι επιπεδα ειναι γενικα η προληψη στη Ελλαδα… Αλλα αυτο που εγραψα εγω (τουλαχιστον αυτο που εννοουσα) ερχεται πιο πριν. Πρεπει να αποφασισουμε οτι χρειαζεται να ΚΑΝΟΥΜΕ κατι και οχι απλως να γκρινιαζουμε. ΟΛΟΙ μας, οχι μονο οι αρμοδιοι, οι ΑΛΛΟΙ. Και αυτο δυστυχως δεν ειναι ευκολο, η πραξη θελει συνηθως ξεβολεμα απο αυτα που εχουμε συνηθισει, εχει κοστος. Οταν αποφασισεις οτι πρεπει να δρασεις τοτε θα καταλαβεις (βοηθουμενος απο σωστη ενημερωση) οτι η προληψη ειναι απο τα βασικα στοιχεια της πραξης. Ολα αυτα που λες εσυ στο κυριως ποστ αλλα και στα σχολια ειναι παρα πολυ σωστα αλλα και πολυ προχωρημενα. Μιλωντας μεταφορικα ειναι σαν εσυ να λυνεις ασκησεις μαθηματικων χρησιμοποιοντας ανωτερα μαθηματικα, ενω οι περισσοτεροι τι κανουν? Προσπαθουν ματαιως να το λυσουν χρησιμοποιουν απλη αριθμητικη? Οχι ουτε καν αυτο. Οι περισσοτεροι δεν θελουν καν να προσπαθησουν να λυσουν το προβλημα! Απλως τους αρεσει να λενε “Πωπω, κοιτα ενα προβλημα!”.
Τελος παντων, γινομαι λιγο γραφικος τωρα, αλλα το συναισθημα αυτο το ειχα απο τις εξαγριωσεις (το αντιθετο των ενημερωσεων) που ακουγα/διαβαζα τις πρωτες μερες μετα τις φωτιες αλλα και μια συζητηση που ειχα με εναν φιλο απο Ελλαδα που ελεγε, εβριζε και μεμψιμοιρουσε, αλλα οταν του ελεγα “εσυ τι θα κανεις?” η απαντηση ηταν ουσιαστικα “Ασε μας τωρα”. Σημειωση: το “τι θα κανεις” ειναι μια πολυ γενικη ερωτηση. Πιθανες απαντησεις μπορει να ειναι
“θα διαθεσω κομματι του χρονου μου σε αναδασωσεις, περιφρουρησεις κτλ”,
“θα πιεσω τον βουλέυτη μου να κανει Α,Β” “δεν θα ξαναψηφισω κομμα εξουσιας”, “θα σηκωθω να φυγω απο την χωρα”. Δεν λεω οτι ολες οι απαντησεις ειναι το ιδιο καλες/αποτελεσματικες αλλα ειναι απαντησεις, λες “εγω εχω ευθυνη για το πως ζω και θα κανω κατι γιαυτο”. Ελπιζω να μην σας κουρασα. Συγχαρητηρια για ολα τα “προχωρημενα” πραγματα που κανεις!
Αυτές τις μέρες οργανώνεται μαζική συγκέντρωση έξω απ’ τη Βουλή την Κυριακή 8 Ιουλίου στις 7 το απόγευμα για να απαιτήσουμε την άμεση αναδάσωση των καμένων εκτάσεων.
Tess εάν διάβασα σωστά το παραπάνω λινκ (που μου φάνηκε πολύ τεκμηριωμένο), το σωστό δεν θα ήταν η άμεση αναδάσωση, αλλά η αναδάσωση μετά από σωστή μελέτη, και κυρίως η προστασία του δάσους από καταπατητές. Ίσως λοιπόν να μην είναι σωστό να απαιτήσουμε την άμεση αναδάσωση, η οποία εάν γίνει χωρίς μελετη και σχέδιο μπορεί να είναι μέχρι και κακή, αλλά να απαιτήσουμε τη σωστή επιστημονική μελέτη και κυρίως να μη δωθεί ούτε ένα εκατοστό από τα καμμένα, ούτε στο καζίνο, ούτε στην εκκλησία, ούτε σε κανέναν από αυτους που έχουν μαζευτεί στην ουρά.
Θανάση φυσικά δεν κούρασες και είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει και άλλος κόσμος που σκέφτεται σαν εσένα.
Σ’ ευχαριστώ για το λινκ Στέλλα, πραγματικά καλό άρθρο, κι εγώ με τις λίγες σχετικές γνώσεις μου ήξερα ότι απλώς πρέπει να κρατήσει κανείς τα ζώα μακριά απ’ τα καμένα. Αλλά αν με τα τετράποδα κάτι γίνεται, με τα άλλα είναι πιο δύσκολο να πετύχει κανείς μια εγγύηση ότι θα μείνουν μακριά, όπως φαίνεται και από το άρθρο της Ελευθεροτυπίας όπου παραπέμπεις. Εξ ου και η αίσθηση του επείγοντος. Η γνώμη μου είναι να μη δίνουμε άνεση χρόνου στους καταπατητές και άλλοθι στους αρμόδιους για να μην ασχολούνται αλλά να πιέσουμε για αναδάσωση. Αν δεσμευτούν σ’ αυτό, το θέμα θα περάσει βέβαια στα χέρια των ειδικών, όχι των προσκόπων, και τότε υπάρχει ελπίδα να γίνουν τα πράγματα σωστά. Κοντολογίς: Η πράξη είναι σύνθημα, η μη πράξη δεν είναι. Όπως και η αναδάσωση είναι σύνθημα ενώ η μελέτη δεν είναι. Κι ελπίζω ότι αν δεσμευτούν για το πρώτο, θα οδηγηθούν μοιραία στο δεύτερο.