Εδώ θα κάνω μια διακοπή στα ποστ για το Άμστερνταμ γιατί έχω κάτι πολύ σημαντικό να πω!
Χτες το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που είδα παιδί μου να πηγαίνει στην κουζίνα και να φτιάχνει κάτι να φάει, χωρίς να το έχω πει εγώ και χωρίς να είναι η ώρα για βραδινό πχ. Μέχρι τώρα τα παιδιά μου απλώς ξεχνούσαν να φάνε. Αν το έλεγα εγώ ή αν τους πήγαινα φαγητό μπροστά τους, οκ, ίσως τρώγανε. Αλλιώς υπήρχε μια πλήρης αδιαφορία για το θέμα.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως το παιδί αυτό είναι η Ιωάννα! Η οποία μέχρι τώρα όχι μόνο έτρωγε μπουκίτσες σπουργιτιού (τσίμπι τσίμπι ένα ένα ψιχαλάκι), αλλά και ποσότητες αντίστοιχες και ήταν ικανή να κάνει μια ώρα να φάει ένα κομματάκι κρέας πχ. Και ξαφνικά, εδώ και δέκα μέρες περίπου, τρώει διαρκώς, με λαχτάρα και γρήγορα. Και πλέον χωρίς να της το θυμήσω ή να είναι ώρα συγκεκριμένη! Ακούω τη λέξη “πεινάω”…
Ξέρω πως θα έρθει κάποια στιγμή που θα πω “αμάν, πάλι πεινάς;;;” και (ελπίζω) θα είναι και για τα δυο μου παιδιά, αλλά προς το παρόν χαίρομαι αυτή την πρωτόγνωρη λέξη… πεινάω…