Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η Ιωάννα ετοιμάζεται για ολοήμερη εκδρομή με το σχολείο.

-Αχ μαμά, ξαλάφρωσα που έβαλα τα τραγούδια των One Direction στο Walkman μου.

-Ξαλάφρωσες; γιατί είχες βάρος;;;

-Μα πώς θα πέρναγα μια ολόκληρη μέρα ΧΩΡΙΣ One Direction;;;;;;

Πώς άραγε; Και μπορεί να γέλασα (από μέσα μου) από τη μια με την τραγωδία του να περάσει μια μέρα κανείς χωρίς να ακούσει το αγαπημένο του συγκρότημα, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να ξεχάσω πως ήμουν κι εγώ έτσι στην ηλικία της. Μπορεί να ήταν άλλο το συγκρότημα τότε, να άκουγα Duran Duran αντί για One Direction, Madonna αντί για Ντέμυ, να είχα walkman που έπαιρνε κασέτα και όχι mp3, αλλά η μουσική ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Είχα βιβλία για τους Duran Duran (ακόμα κάπου εδώ είναι), το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο αφίσες και στο σχολείο η μουσική σκηνή αποτελούσε κυρίαρχο θέμα συζητήσεων (και αντιπαραθέσεων φυσικά).

Εδώ το δωμάτιό μου όταν πήγαινα Λύκειο. Συμμαθητές σε πάρτυ μασκέ, τους οποίους παραβλέψτε τους και κοιτάξτε τι γινόταν στον τοίχο μου…  Οι Duran Duran φυσικά κυριαρχούν, αλλά υπάρχει και Μαντόνα και David Bowie και -ω, τι προδοσία!!!- Wham…

Η Ιωάννα δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί (πού είναι το Αφισόραμα και όλα τα περιοδικά από τα οποία προμηθευόμουν εγώ αφίσες…), αλλά που θα πάει…