Μεγαλώνοντας τα παιδιά, το χαρτζηλίκι είναι ένα από τα θέματα που μπαίνει προς συζήτηση. Πότε ξεκινάς να δίνεις; Πόσο θα είναι αυτό; Θα υπάρχουν περιορισμοί ή θα είναι μήπως ως είδος αμοιβής για δουλειές που θα κάνουν;
Απάντηση δεν έχω! Κατά καιρούς έχουμε σκεφτεί/προσπαθήσει διάφορα. Συγκεκριμένο ποσό την εβδομάδα, αμοιβή για θελήματα κλπ. Το πρώτο απέτυχε γιατί το ξεχνάγαμε εμείς, το ξεχνάγανε και τα παιδιά και απλώς ατόνισε το πράγμα. Άλλωστε τι να το κάνουν το χαρτζηλίκι κιόλας… Δεν υπήρχε κάτι για το οποίο να θέλαν να μαζέψουν χρήματα. Αν χρειαζόντουσαν κάτι μικρό συνήθως απλώς το ζήταγαν και αν χρειαζόντουσαν κάτι μεγάλο περίμεναν τα γενέθλιά τους ή τα Χριστούγεννα και τα κάλαντα.
Όταν κάποια στιγμή ήθελαν να μαζέψουν χρήματα για να αγοράσουν συγκεκριμένο πράγμα, είχαμε συζητήσει για χρήματα ως αμοιβή για θελήματα. Όσο περισσότερα θελήματα (για εμάς, αλλά και για τους θείους πχ στη γειτονιά) τόσο μεγαλύτερο ποσό θα μάζευαν. Αυτή η ιδέα, την οποία εγώ θεωρώ εξαιρετική, βάζει τα παιδιά να σκεφτούν γενικώς τρόπους να βγάλουν χρήματα, μαθαίνουν τι σημαίνει αμοίβομαι για την εργασία μου κλπ είναι μια ιδέα που εδώ στην Ελλάδα δεν ευδοκιμεί. Στο εξωτερικό τα παιδιά καθαρίζουν αυλές, αυτοκίνητα, πουλάνε λεμονάδες, πουλάνε τα παιχνίδια τους… Εδώ τίποτα. Έτσι και στα παιδιά, αλλά και στους θείους, κάπως φάνηκε το εγχείρημα και δεν προχώρησε. Μόνο η Ιωάννα το προσπάθησε λίγο παραπάνω, αλλά και εκεί χάλασε το πράγμα λόγω διαφωνίας περί τιμής!!! Της ζήτησα να πάει την ανακύκλωση και θα της έδινα 50 λεπτά.
- Ι: Είναι λίγα αυτά, δεν το κάνω για τόσα
- Μ: Λίγα είναι; Σιγά, η ανακύκλωση είναι στο διπλανό τετράγωνο! Και μην ξεχνάς πως μπορώ απλώς να στο ζητήσω και χωρίς να σου δώσω τίποτα…
- Ι: Όχι είναι λίγα…
- Μ: Σκέψου το, αν δε το κάνεις τώρα για 50 λεπτά, θα σου πω να το κάνεις τσάμπα
- Ι: Προτιμάω να το κάνω τσάμπα παρά να πάρω 50 λεπτά (να μη με έχει και υποχρέωση, καταλάβατε;;;; )