Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τί σου κάνει ο “Θησέας“.

Η Αδριανή είναι ένα μικρό χωριό στη Μεσσηνία. Το χειμώνα μένουν εκεί 60 άνθρωποι, με λιγότερα από 10 παιδιά. Τα παιδιά κατεβαίνουν κάθε μέρα για σχολείο στου Λογγά, 4 χιλιόμετρα μακρυά. Το καλοκαίρι μαζεύονται περισσότερα. Φαντάζομαι ότι 1-15 Αυγούστου είναι η περίοδος που έχει τα περισσότερα παιδιά.

Η Αδριανή δεν είχε πλατεία. Φέτος, εκμεταλευόμενοι το κοινοτικό πρόγραμμα Θησέας φτιάξαν πλατεία, και κολλήσαν δίπλα και μία παιδική χαρά. Το Πάσχα, που είχαν κατεβει και μαζευτεί πολλοί παλιοί φίλοι, όλοι μεγάλοι με παιδιά πλέον, η Πέπη έριξε την ιδέα να οργανώσουν μια μικρή εκδήλωση για τα πιτσιρίκια το καλοκαίρι. Οι άλλοι δεν φέραν αντιρήσεις και η Πέπη άρχισε να το ψάχνει περισσότερο. Ρώτησε τον γυμναστή του σχολείου που δουλεύει για παιχνίδια για παιδιά, και έφτιαξε ένα πρόγραμμα λουκούμι.

Εχτές ήμασταν και εμείς καλεσμένοι. Κατά τις 8:00 το βράδυ είχαν μαζευτεί στην καινούργια τους πλατεία καμια 25αριά πιτσιρίκια και αρκετοί μεγάλοι.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με μαρκαδόρους, 3 μεγάλα τραπέζια και όλα τα πιτσιρίκια να ζωγραφίζουν δίπλα δίπλα. Τα έργα κρεμάστηκαν στα κάγγελα ενός σπιτιού που βλέπει στην πλατεία και η πρώτη υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής της Αδριανής ήταν γεγονός.

Ακολούθησε τσουβαλοδρομία. Τα πιτσιρίκια τσουβαλιάστηκαν και κουτρουβαλιάστηκαν και χοροπήδησαν και γέλασαν. Η Ιωάννα μας, το μικρότερο από αυτά που μπήκαν σε σακί έφτασε τελευταία, στα χέρια ενός από τους κριτές που την μετέφερε το τελευταίο τρίτο της διαδρομής.

Μετά κάναν αυγοδρομία. Οι γονείς είχαν φέρει βραστά αυγά και από ένα κουτάλι για κάθε πιτσιρίκι. (Εμείς δεν είχαμε, αλλά είχε φροντίσει για εμάς η Πέπη). Ο Γιώργος, με λίγη προπόνηση πρίν από τον αγώνα, κατάφερε να κάνει όλη τη διαδρομή χωρίς να του πέσει το αυγό. Η Ιωάννα με την ίδια λίγη προπόνηση αποφάσισε ότι είναι πολύ μικρή για να τα καταφέρει, και έτσι έκανε όλη τη διαδρομή κρατώντας το κουτάλι και το αυγό της στο χέρι ;-).
Σημειώσεις: τα περισσότερα αυγά ήταν βρασμένα. Τουλάχιστον ένα δεν ήταν, και έτυχε να πέσει 🙂

Στην διελκυστίδα (όπου τα πιτσιρίκια χωρίζονται σε δύο ομάδες και τραβάνε ένα σκοινί), κάπως έγινε και στο τέλος βρέθηκαν να τραβάνε οι μπαμπάδες. Απωθημένα…

Το σκοινί της διελκυστίδας κρεμάστηκε από δύο στύλους και οι γονείς έδεσαν επάνω τους μπισκότα. Τα πιτσιρίκια έπρεπε να πιάσουν τα μπισκότα με το στόμα, χωρίς να τα χρησιμοποιήσουν καθόλου χέρια. Κάποιος μεγάλος κουνούσε το σκοινί. Πολύ γέλιο.

Μετά από την ολοφάνερη επιτυχία της διελκυστίδας για πιτσιρίκια, οργανώθηκε διελκυστίδα για μεγάλους. Άλλο που δεν θέλαν. Το παιχνίδι όμως διακόπηκε όταν η κριτής ανακάλυψε ότι η μία ομάδα είχε δέσει το σκοινί σε μία κολώνα. Ε, όχι και να ξεχαρβαλώσουμε την νέα μας πλατεία!

Τα παιχνίδια συνεχίστηκαν με σπάσιμο μπαλονιών με νερό (κρεμασμένα ψηλά από ένα σκοινί). Όποιο πιτσιρίκι τα κατάφερνε κέρδιζε ένα λούσιμο από το νερό του μπαλονιού του. Στο κλίμα των προηγούμενων παιχνιδιών, τα τελευταία μπαλόνια τα έσπασαν κάποιοι μπαμπάδες με έντονο ανταγωνιστικό πνεύμα υπό τις επεφημίες και τα γέλια όλλου του χωριού.

Κάναν ακόμα ποδηλατοδρομία, σκυταλοδρομία λέξεων, νεροδρομία και η βραδιά έκλεισε με φαγητό. Στήθηκαν τραπέζια, βγάλαν τοματοσαλάτες, ψωμί και κλασσικά (στην Μεσσηνία είμαστε, μην το ξεχνάμε) ψητή γουρνοπούλα και κρασί. Όλα ετοιμασμένα στο χωριό από τον κόσμο εκεί. Η γουρνοπούλα ψηνόταν 9 ώρες. Λουκούμι.

Όλα τα παιχνίδια οργανώθηκαν με πολύ λίγα υλικά, αλλά με πολύ μεράκι. Το αποτέλεσμα: μια καταπληκτική βραδιά με πολύ γέλιο και κέφι.

(Και τώρα μετά από τόση διαφήμιση, σας παρακαλώ, καλέστε μας και του χρόνου).