Κοντεύει τα δεκατέσσερα πια, είναι ένας μικρός έφηβος. Οι ατάκες του είναι διαφορετικές, όπως είναι και οι συζητήσεις που κάνουμε.
Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Κβαντικός Φυσικός με ειδίκευση στη θεωρία των χορδών. Έχουμε έναν μικρό Sheldon εδώ…
Κάθε δεύτερη Κυριακή μαζεύονται 5-6 παιδιά εδώ και παίζουν D&D. Έχει διαβάσει όλα τα βιβλία κανόνων, παίκτη και ό,τι άλλο χρειάζεται και είναι φυσικά ο Dungeon Master.
Περιγράφει το Χόμπιτ (το βιβλίο) ως “μια κωμωδιοπεριπέτεια χαμηλών ρυθμών”
Θα ήθελε να έχει μια χρονομηχανή για να πάει πίσω στο χρόνο και να σταματήσει τη συνήθεια των Κινέζων να τρώνε σκύλους..
Πώς λέμε το demotivation στα ελληνικά; Αποκινίτρωση!!!
“Έφαγα ένα τεταρτοπίτσιο”
Είμαστε στο σπίτι στο χωριό. Εκεί που καθόμαστε στον καναπέ λέει η πεθερά μου: “απ, μια μύγα μπήκε μέσα!” (είναι γνωστό το μίσος της πεθεράς προς τις μύγες και αν είσαι μύγα και κάνεις το λάθος να μπεις στο σπίτι της να ξέρεις πως είναι μετρημένα τα λεπτά σου…). Με το που το λέει ξαφνικά πετάγεται ο Γιώργος από τον καναπέ και ρίχνει μια θεαματική βουτιά στο πάτωμα, με δύναμη και φόρα! Εμείς νομίζουμε πως έχει σπάσει το κεφάλι του έτσι όπως έπεσε και έχουμε μείνει άφωνοι. Αυτός όμως σηκώνεται αγέρωχος, σηκώνει και το χέρι του από το πάτωμα και μας δείχνει.. τη μύγα πίτα λιώμα… ΤΕΡΜΥΓΕΙΤΟΡ!!!!
Και τα δύο παιδιά πρέπει να είναι υπέροχα το καθένα με τον τρόπο του, αλλά με αυτά που περιγράφεις κατά καιρούς για τον Γιώργο αισθάνομαι μια ιδιαίτερη αισιοδοξία.