Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Βραβευμένο βιβλίο της  Kate Atkinson.

Να προειδοποιήσω πως όλο το ποστ μου θα έχει σπόιλερς (και μερικά μεγάλα ίσως). Συνήθως προσέχω και δε γράφω, αυτή τη φορά δε γίνεται. Αν δε θέλετε να διαβάσετε τίποτα περί του βιβλίου, να σας πω με λίγα λόγια πως σε εμένα δεν άρεσε, στον Κωνσταντίνο άρεσε. Τίποτα δηλαδή που να σας βοηθάει ιδιαίτερα, τσάμπα το είπα! Διαβάστε το να έχετε δική σας άποψη και μετά ελάτε ξανά από εδώ να διαβάσετε το υπόλοιπο ποστ και να το συζητήσουμε αν θέλετε. Τώρα άντε πηγαίντε αλλού!

**************************

Πάμε λοιπόν να πω τη γνώμη μου. Το βιβλίο έχει το εξής θέμα: μια κοπέλα γεννιέται και παθαίνει στη γέννα. Προφανώς δεν τελειώνει εδώ το βιβλίο, αλλιώς θα ήταντο μικρότερο βιβλίο έβερ. Όχι. Η κοπέλα αυτή λοιπόν ξαναγεννιέται και τα πράγματα έρχονται αλλιώς και καταφέρνει να ζήσει κάνα δυο χρονάκια. Ούτε εδώ τελειώνουμε βεβαίως, γιατί ξαναγεννιέται, ξεπερνάει το πρώτο εμπόδιο στη γέννα, ξεπερνάει και το δεύτερο και συνεχίζει να ζει, αυτή τη φορά λίγο παραπάνω. Και λοιπά και λοιπά. Το πιάσατε το νόημα μάλλον, η κοπελίτσα ξαναγεννιέται κάθε φορά που επέρχεται το μοιραίο και καταφέρνει να ζήσει κάπως παραπάνω. Μη νομίζετε πως η ζωή της είναι κάθε φορά και καλύτερη όμως. Κάποιες φορές για να αποφύγει το ένα μοιραίο παίρνει αποφάσεις που κάνουν την υπόλοιπη ζωή της κόλαση. Δε θυμάται ότι έχει ξαναζήσει, δε θυμάται τι θα της τύχει μετά, έχει απλώς ένα feeling και αποφεύγει τα άσχημα, ή αποφεύγονται από μόνα τους.

Ποιό το νόημα και γιατί γίνονται όλα αυτά; Έλα μου ντε… Στην αρχή του βιβλίου, στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο (άρα δεν είναι major spoiler) τη δείχνει να σκοτώνει τον Hitler. Άραγε ζει και ξαναζεί μέχρι να φτάσει να κάνει αυτό; Ή ζει και ξαναζεί μέχρι να έρθουν όλα, στη δική της ζωή αλλά και στη ζωή των κοντινών της ανθρώπων, ρόδινα; Ή μήπως δεν υπάρχει κανένας λόγος; Λέει στο βιβλίο “What if we had the chance to do it again and again … until we finally get it right?” Εγώ θα ρωτήσω: “right” για ποιόν; και τι γίνεται αν αυτό που είναι σωστό για εμάς, είναι λάθος για τον άλλο δίπλα; Τι σημαίνει σωστό για τον καθένα; Και πότε θα αποφασίσει κάποιος πως οκ, ΤΩΡΑ έζησε τη σωστή ζωή και δεν υπάρχει περίπτωση να την πετύχει καλύτερα;

Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο δε δίνει απάντηση σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Είναι καλογραμμένο, σε βάζει στο κλίμα, βλέπεις και το Λονδίνο την εποχή του Blitz, σε κρατάει. Αλλά εμένα με χάλασαν δυο πράγματα. Πρώτον με χαλάει τρομερά αυτό το “ξαναζώ τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, κάθε φορά από την αρχή”. Καταφέρνεις να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες, σου τυχαίνει μια ακόμα, φτου και από την αρχή. Και ξανά μετά, πρέπει να τα περάσει όλα. Δε το θυμάσαι ακριβώς βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. Μου δημιουργεί μια αίσθηση κλειστοφοβίας. Θα μου πεις, μια από τις αγαπημένες σου ταινίες είναι η Μέρα της Μαρμότας. Ναι, αλλά εκεί πρώτον θυμάται τι έχει γίνει και είναι στο χέρι του να τα αλλάξει όλα και δέυτερον έχει ένα νόημα που τα περνάει όλα αυτά. Είναι ξεκάθαρο. Μόλις γίνεται καλός άνθρωπος, σταματάει. Στο βιβλίο αυτό δεν έχει σημασία αν είναι καλή η Ούρσουλα ή όχι. Ούτε πάντα ξεπερνάει τις δυσκολίες μόνη της, πολλές φορές τα πράγματα γίνονται τυχαία. Δε σταματάει όλο αυτό όταν σκοτώνει τον Χίτλερ, δε σταματάει όταν ζουν όλοι οι δικοί της. Μένεις λοιπόν με το “γιατί;;;”

Αυτά από μένα. Από την άλλη του Κωνσταντίνου του άρεσε, μου το πρότεινε άλλωστε να το διαβάσω. Διαβάζοντας γενικότερα reviews (για να δω μήπως μου ξέφυγε εμένα κάτι και δεν το κατάλαβα), είδα πως στον περισσότερο κόσμο άρεσε, αν και υπήρχαν και μερικοί με τη δική μου άποψη.

Οπότε κρίνετε εσείς το τι θα κάνετε. Ακόμα και με όλα αυτά που έγραψα εδώ, δε σας το έχω χαλάσει πιστεύω.