Μου φαίνεται απίστευτο, αλλά σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που πάει παιδί μου στο Δημοτικό. Ever. Από του χρόνου θα έχω δυο παιδιά Γυμνασίου!!! Πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω χαχαχαχαχαχα
Πότε ήταν που ή Ιωάννα, λίγες μέρες αφού ξεκίνησε το Δημοτικό, μόστραρε καταχαρούμενη το δοντάκι που άλλαξε;

6 χρόνια πριν!
Και πότε έφτασε να είναι μια μικρή δεσποινίδα

Στη γιορτή του σχολείου προχτές
Εντάξει, είναι τετριμμένο το να λες “πώς περνάει ο καιρός”, “για πότε μεγαλώνουν” κλπ κλπ. Ετσι είναι τα πράγματα, μεγαλώνουν αυτά, μεγαλώνουμε κι εμείς και αυτό που πρέπει είναι κάνουμε είναι να ευχαριστιόμαστε το χρόνο αυτό. Όταν ο καιρός που περνάει είναι γεμάτος εμπειρίες, δραστηριότητες, τον γεμίζουμε με αναμνήσεις, τον χορταίνουμε, τότε δεν αισθανόμαστε άσχημα που περνάει. Τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ. Πράγματι περνάει γρήγορα ο καιρός και το βλέπεις έντονα όταν έχεις μικρά παιδιά, γιατί η αλλαγή πάνω τους είναι τεράστια μήνα με το μήνα. Αλλά δεν αισθάνομαι θλίψη. Αντίθετα, αισθάνομαι χαρά και προσμονή για το μέλλον! Δε λέω “αχ να ήταν πάλι 3 χρονών…” (φρίκη μου φαίνεται αυτό για να πω την αλήθεια!!! ). Λέω “ωραία, φτάσαμε και εδώ, πάμε να δούμε το παραπέρα”. Με τρομάζει λίγο η εφηβεία, αισθάνομαι λίγο περίεργα που θα έχω δυο γυμνασιόπαιδα, πάντα σκέφτομαι “τι θα κάνει άραγε του χρόνου η Ιωάννα; θα τα πάει καλά στο καινούριο της σχολείο; θα τα βγάλει πέρα με τα Αρχαία; θα μπορέσει να συμμαζέψει το διάβασμά της;” Το έχω το άγχος και πιστεύω θα το έχω για πάντα, και για τα δυο μου παιδιά, για ό,τι κάνουν στη ζωή τους. Όμως τους φόβους και τα άγχη τα αγκαλιάζω, τα βλέπω σαν ένα ακόμα achievement, ένα ακόμα σκαλοπατάκι προς τα πάνω. Όλα θα τα καταφέρουμε, όλα είναι ωραία, ας τα ξεζουμίσουμε!
Προχτές έκαναν την τελική γιορτή του σχολείου, που είχε χορούς, παιχνίδια και τραγούδια απ’ όλες τις τάξεις, ένα μικρό “σκετσάκι” από την έκτη, φωτογραφίες από όλη τη χρονιά και ΦΥΣΙΚΑ πολύ κλάμα.

Τραγούδια από την πέμπτη και έκτη τάξη

Τα παιδιά λένε ένα τετράστιχο το καθένα, που αφορά έναν συμμαθητή τους και το τι έκανε όλη τη χρονιά ή τι θα γίνει στο μέλλον.
Ακόμα και αυτά που έλεγαν πως δε θα κλάψουν, το έχυσαν το δάκρυ! Εμ, όσο και να μη σου αρέσει η τάξη σου ή το σχολείο ή οι συμμαθητές σου, δεν παύει να τελειώνει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Είναι σημαντικό. Και κολλητικό επίσης! Αρκεί να ξεκινήσει ένα το κλάμα και τα παίρνει όλα η μπάλα! Και αφού είχαν πλαντάξει, αποφάσισαν μετά να πάνε βόλτα στην παραλία μόνα τους, όλη η τάξη μαζί. Δε βρέθηκε ούτε ένας γονιός που να τους χαλάσει το χατήρι!
Σήμερα, τελευταία μέρα, η Ιωάννα έφυγε εφοδιασμένη. Νερόμπομπες και νεροπίστολο γιατί “μαμά, σήμερα είναι η τελευταία μέρα στο Δημοτικό και δεν θα κάνουμε τον πιο ΕΠΙΚΟ μπουγελοπόλεμο ever???” Ε;;; Γύρισε μούσκεμα φυσικά και συνέχισε και εδώ το μπουγέλο με ένα γειτονόπουλο.

Ναι, τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ παπούτσια φόραγε και έκανε μούσκεμα!!!!!!!

Μπουγέλοοοοοο
Καλό καλοκαίρι εύχομαι σε όλους, καλά να περνάμε και μην ξεχνάτε να “ξεζουμίζετε” όλο το χρόνο!!!
Εδώ είχα γράψει για την τελευταία μέρα του δημοτικού για τον Γιώργο.
Το γιόρτασε για τα καλά! Τόσο μπουγέλο έχω να παίξω από τις τελευταίες μέρες του λυκείου! Να σαι καλά Ιωάννα! Καλό καλοκαίρι! Να ζεις το σήμερα όπως τώρα!
Έχουμε κι εμείς τρελλές ζέστες τις τελευταίες μέρες! 25-30 βαθμούς! Έχουν βγει τα νεροπίστολα, αλλά όχι σε τόσο τρελό βαθμό όπως εσείς.
ΚΑΛΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!
Αχ αχ αχ ρε Στέλλα! Ολόκληρο κορίτσι, εγινε το κορίτσι σου και όλες οι σκέψεις σου είναι τόσο υγιής. Εγω μελαγχολώ, όχι δεν θα ήθελα να τα ξαναπεράσουμε απλά, τα χρόνια που φεύγουν με αγχώνουν, όμως τι ωραίος τρόπος ο δικός σου, achievement, λοιπόν και θα προσπαθήσω΄΄ησω να σου μοιάσω, όσο για τις αγωνίες έχω ακριβώς τις ίδιες για το μεγάλο μου αγόρι…Αντιο Δημοτικό και για εμάς λοιπόν! Σας φιλώ και σας στέλνω την αγάπη μου….
Eliza σε ευχαριστούμε για τις ευχές και ανταποδίδουμε! Καλό καλοκαίρι να έχουμε.
Κατερίνα μη νομίζεις πως κι εμένα δε με παίρνει καμιά φορά από κάτω. Όχι για τα παιδιά φυσικά, αυτά χαίρομαι που μεγαλώνουν, έχουν τόσα πράγματα να ζήσουν μπροστά τους! Για εμάς, που μεγαλώνουμε και τα πράγματα αυτά λιγοστεύουν… Νομίζω είναι φυσικό. Απλώς προσπαθώ, όταν με πιάνουν αυτές οι μαυρίλες, να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Άλλωστε δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό! Δε μπορούμε ούτε να τον σταματήσουμε το χρόνο, ούτε να τον γυρίσουμε πίσω. Ποιός ο λόγος λοιπόν να θλιβόμαστε; Αν ζούμε με τη θλίψη που περνάει ο καιρός, απλώς περνάει ακόμα περισσότερος και τον χάνουμε! Γιατί κάπου διάβασα πως “η πιο χαμένη μέρα είναι αυτή που δε γέλασες”. Ας κοιτάμε μπροστά με γέλιο λοιπόν και ας χαρούμε τη ζωή μας στο φουλ