Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Χτες ήταν μια μέρα απελπιστική. Το μαύρο σύννεφο είχε καλύψει πλέον όλο τον ουρανό, γαλάζιο δεν έβλεπες πουθενά. Και φυσικά ούτε ήλιο. Κάποιες στιγμές φαινόταν ένας κατακόκκινος δίσκος, αλλά τίποτε άλλο. Όλα είχαν καλυφθεί σε ένα κίτρινο φως, γκρι ουρανός και αποπνικτική ατμόσφαιρα. Σαν να είχαμε μεταφερθεί ξαφνικά σε κάποιο από τα καταστροφολογικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Τα παράθυρά μας παρέμειναν κλειστά και οι χειρότερες στιγμές ήταν όταν κοβόταν το ρεύμα και δεν είχαμε καν ανεμιστήρες. Και το νερό κόπηκε κάποια στιγμή, αλλά ευτυχώς όλες οι διακοπές κρατούσαν σχετικά λίγο.

Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στην παραλία γιατί δεν άντεχα άλλο κλεισμένη στο σπίτι. Στη θάλασσα τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα, γιατί μπορούσες τουλάχιστον να αναπνεύσεις κάπως πιο ελεύθερα.Ένα δρόμο πιο πάνω και σε έπιανε αμέσως βήχας. Βέβαια μετά από κάποια ώρα, με έτσουζαν τόσο τα μάτια μου που γυρίσαμε πίσω.

Το βράδυ ήταν το χειρότερο. Γιατί οι φλόγες φαινόντουσαν πια και μάλιστα πολύ πολύ κοντά μας. Φοβηθήκαμε. Μάλλον δεν θα μας έφτανε έτσι κι αλλιώς, γιατί υπάρχουν πολλά σπίτια ανάμεσα, αλλά όπως και να το κάνεις ήταν τρομακτικό το θέαμα.

χτες στην παραλία.. Δεν είναι ηλιβασίλεμα, είναι 6 ώρα το απόγευμα. Και πίσω από το ελικόπτερο θα έπρεπε να φαίνονται βουνό και σπίτια. Ούτε φλου είναι η φωτογραφία, ούτε με λάθος χρώματα…

Η θέα από το μπαλκόνι μας χτες το βράδυ….

Και μετά ακούς και ειδήσεις, φωτιές παντού, καταστροφές, νεκροί… Πάει ο Ταϋγετος, πάει ο Πάρνωνας, πάει ο Καϊάφας… Τραγωδία. Και τώρα μίλησα με μια φίλη μου που ήταν στα Στείρα. Μου έλεγε το πως πέρασαν 2 μέρες μες το αυτοκίνητο (αυτή, ο άντρας της και τα δύο μικρά/μωρά παιδιά τους ), προσπαθώντας να φύγουν και μη βρίσκοντας ούτε φερι μποτ να περάσουν απέναντι, ούτε ξενοδοχείο να μείνουν, πως κανείς δεν τους πρόσφερε έστω τον καναπέ του ξενοδοχείου να κάτσουν αντί να βρίσκοντα με το δίχρονο μωρό μέσα στο αυτοκίνητο, πως πήγε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά και δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν, πως είναι πτώμα από την ταλαιπωρία και απογοητευμένη με τη γαϊδουριά του κόσμου.

Τέλος σήμερα τα πράγματα είναι λίγο πολύ τα ίδια. Η φωτιά δεν έχει σβήσει, τα ελικόπτερα πλέον τα βλέπουμε που ακριβώς ρίχνουν το νερό (η φωτιά έφτασε τα 2 χιλιόμετρα από εδώ που είμαστε), η ατμόσφαιρα μια από τα ίδια. Αλλά άκουσα πως τέθηκε υπό έλεγχο επιτέλους. Έτσι έχω μια ελπίδα πως σήμερα θα είναι η τελευταία μέρα της φωτιάς.