Μετά από 4 χρόνια από τότε που πούλησε ο πατέρας μου τα ξυλουργικά μηχανήματά του, και συνειδητοποιόντας με την Στέλλα πόσο μας έλειπε αυτό, αποφασίσαμε και αγοράσαμε μία μικρή κορδέλα και μία μικρή πλάνη. Και σιγά σιγά, τα άλλα μικροεργαλεία που χρειάζεται ένα εργαστήριο. Ξεκινάμε λοιπόν μία νέα περίοδο στην ζωή μας, έχοντας το δικό μας ξυλουργικό εργαστήριο. Όχι επαγγελματικά, αλλά για να κάνουμε όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας αλλά δεν μπορούσαμε τα τελευταία χρόνια.
Το πρώτο που φτιάξαμε ήταν μία κουτσομπόλα. Για όσους δεν την ξέρουν, είναι ένα επιπλάκι για το τηλεφώνο, με ενσωματωμένο κάθισμα.
Μετά τα πρώτα σχέδια (και τις αλλαγές) στο χαρτί, ο εσωτερικός μου geek χτύπησε, και είπα “δεν μαθαίνω ένα πρόγραμμα 3D για να δοκιμάσω να κάνω το σχέδιο στον υπολογισή?”. Έμαθα λοιπόν να κάνω απλά πράγματα στο scetchup, και έφτιαξα το πρώτο σχέδιο:
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Ακολουθεί ολόκληρη η διαδικασία:
Με την βοήθεια του πατέρα, βρήκαμε σουηδικά ξύλα 5 Χ 15. Στην διαδικασία της αγοράς και της έρευνας αυτής, έμαθα λοιπόν ότι δεν φέρνουν πια οι ξυλέμποροι ξύλα μασίφ στις ποσότητες που θυμόμουν εγώ πριν από 15-20 χρόνια. Οι λίγοι (σχετικά με τότε) μάστορες που έχουν απομείνει στην επαρχία, δουλεύουν έτοιμα υλικά (mdf, μοριοσανίδες) ή αγοράζουν έτοιμα τα κασόματα για τις πόρτες, πλανισμένα και στα σωστά μέτρα από την Αθήνα. Ή (όπως έμαθα ακόμα αργότερα), αγοράζουν έτοιμα επεξεργασμένα τα ξύλα (πλανισμένα και ξεχοντρισμένα). Τες πα, για αυτήν τη φορά βρήκαμε ξύλα όπως τα θέλαμε, μετά από πολύ ξεσκαρτάρισμα και επιλογή.
Τα κόψαμε, τα πλανίσαμε (δεν θυμόμουν να τραβήξω φώτος σε όλα τα στάδια), και φτιάξαμε σανίδες πάχους 3 πόντων όπως τις θέλαμε, τις οποίες τις κολλήσαμε παράλληλα για να φτιάξουμε τις πλάκες.
Ακολούθησε γώνιασμα (δυστυχώς δεν έχουμε μηχάνημα να το κάνουμε εμείς, και υποχρεωτικά πήγαμε έξω σε άλλο μάστορα με γωνιάστρα).
Χρησιμοποιώντας οδηγούς, κάναμε τρύπες για καβύλιες και ενώσαμε τις πλάκες για να κάνουμε τα κουτιά.
Επόμενο βήμα, οι μεντεσέδες για την πόρτα του μικρού κουτιού. Μετά από έρευνα και συζητήσεις και πρόταση του πατέρα, δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να βάλουμε μεντεσέδες “μίλλια”. Αυξημένης δυσκολίας, και πολύ λεπτοδουλειά με το σκαρπελάκι, αλλά μαθαίνουμε.
Μετά βάλαμε μηχανισμούς για τα συρτάρια. Παρότι το έπιπλο θέλαμε να δείχνει ξύλινο, αποφασίσαμε να βάλουμε καλούς μηχανισμούς στα συρτάρια, αφού θα είχαν συνεχή χρήση.
Επάνω στους μηχανισμούς σκαρώσαμε τα συρτάρια
Σε αυτό το στάδιο το επιπλάκι είχε φτάσει σε αυτή την κατάσταση:
Κολήσαμε τέσσερα πηχάκια σε κάθε συρτάρι για να κάνουμε το εφέ της κορνίζας που θέλαμε:
Στην πόρτα του μικρού ντουλαπιού κάναμε πατούρα (όπως στις κορνίζες), και φτιάξαμε μία λεπτή πλάκα ξύλου που προσαρμόσαμε μέσα.
Ξαναβγάλαμε τα συρτάρια για να το βάψουμε με πινέλο και βερνίκι νερού
Το ξανάσυναρμολογήσαμε και βάλαμε πόμολα
Κάναμε τρύπες στο πρώτο συρτάρι, και τις στολίσαμε. Στο πρώτο συρτάρι θα μπει ένα πολύμπριζο με φορτιστές για τα κινητά. Οι τρύπες χρειάζονται ώστε να ακούγονται τα κινητά αν χτυπήσουν όσο φορτίζουν (μένει να αποδειχθεί αν δουλεύει, δεν το έχουμε δοκιμάσει ακόμα)
Και τέλος, κολήσαμε πηχάκια στο δεύτερο συρτάρι, για να κάθονται μέσα τα γυαλιά όλης της οικογένειας
Το τελικό αποτέλεσμα
Συνολικός χρόνος κατασκευής: 1 μήνας (λίγες ώρες όποτε προλαβαίναμε, συνήθως πρωί πριν την δουλειά ή απόγευμα)
Συνολικό κόστος υλικών: 117 ευρώ
Πολυ ωραιο προτζεκτ.
Δεν σκαμπαζω απο ξυλουργικη, αλλα μου φαινεται θα μου αρεσε να ασχοληθω.
Οχι απλά ωραίο, σούπερ κ το αποτέλεσμα κ η όλη διαδικασία μάθησης κ δημιουργίας! Καλά, οι τρύπες στο συρτάρι για να ακούγονται τα κινητά, μ’ έστειλαν αδιάβαστη…:)
Θελουμε φωτο και με το νεο μαξιλάρι (ΚΑΙ τηλέφωνο!).