Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Να που ο Γιώργος έκλεισε και τα 14. Μεγαλώνουν τα άτιμα!

Έχει μπει πλέον στα teens, αλλά η αλήθεια είναι πως προβλήματα προς το παρόν δεν έχουμε. Όλα βαίνουν ομαλώς. Ίσα ίσα που θα έλεγα πως καλυτερεύουν κιόλας όσο περνάει ο καιρός. Ο Γιώργος είναι ένα αρκετά υπεύθυνο παιδί, γεμάτο χαρά, ενθουσιασμό και χιούμορ (κάποιες φορές μεγαλύτερα απ’ όσο αντέχω δηλαδή..). Έχει φίλους, παίζει, διαβάζει, ενδιαφέρεται για μια απίστευτη γκάμα πραγμάτων και φροντίζει να μαθαίνει από παντού για τα πάντα! Τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η Φυσική και η Χημεία, έχει πάθει μια λατρεία με τον περιοδικό πίνακα, θέλει να γίνει Κβαντικός Φυσικός. Από την άλλη τον ενδιαφέρει και οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και η κοινωνία.

Μπορεί να έκλεισε τα 14 αλλά σωματικά δεν έχει μπει ακόμα σε αυτή την μεγάλη αλλαγή. Έχει ψηλώσει, έχει περάσει το 1.70 πλέον, θα ξεπεράσουμε σε λίγο και το ν.43 παπούτσι, αλλά δεν έχει βαρύνει η φωνή του, δεν έχει βγάλει το χνούδι που βλέπω στους φίλους του. Νομίζω το περιμένει, άλλωστε ποιό παιδί δε θέλει να βλέπει τις αλλαγές αυτές; Εγώ από τη μια λέω άστον να μείνει λίγο ακόμα παιδί, από την άλλη ανυπομονώ κι εγώ!

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε παιδιά εδώ για το Halloween. Τώρα είχαμε λιγότερα παιδιά, αγόρια μόνο, για το πάρτυ. Βεβαίως όταν λέμε πάρτυ δεν εννοούμε πλέον αυτά που κάναμε όταν ήταν πιο μικρά. Τώρα απλώς μαζεύονται και περνάνε κάπως την ώρα τους, τρώμε μεσημεριανό και κόβουμε και την τούρτα. Μια που μιλάμε για αγόρια, όταν λέμε “περνάνε την ώρα τους” εσείς μπορείτε να διαβάσετε “παίζουν ξύλο, βλέπουν αστεία βίντεο στο youtube, παίρνουν το Nerf της Ιωάννας και παίζουν Ρώσικη ρουλέτα” και άλλες τέτοιες δραστηριότητες που απαιτούν ιδιαίτερη χρήση φαιάς ουσίας… Α, και παίρνουν τηλέφωνο τη ρίζα του κακού. Απορήσατε; Μα είναι απλό. Βρήκαν τη ρίζα του αριθμού 666 (δηλαδή τη ρίζα του κακού) και είδαν πως στο νούμερο που βγαίνει υπάρχουν τα ψηφία 697κάτι. Αφού τα κινητά ξεκινάνε από 697 άρα βρήκαν το τηλέφωνο της ρίζας του κακού. Το κάλεσαν αλλά δεν ανήκει σε κανέναν. Άρα ο αντίχρηστος δεν έχει γεννηθεί ακόμα ή τουλάχιστον δεν έχει κινητό τηλέφωνο…

Όπως είπα αυτή τη φορά δεν είχα ιδιαίτερες ετοιμασίες για το πάρτυ. Τους έκανα μακαρόνια με κιμά για μεσημεριανό (σιγουράκι) και μια ωραία χωριάτικη με ντάκο και βεβαίως έκανα την τούρτα. Ο Γιώργος ζήτησε φέτος τούρτα Τάρντις και ενώ μου είχε φανεί αν όχι εύκολη, βατή τέλος πάντων, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο τσακ να τα παρατήσω και να την κάνω… τρουφάκια! Είχα δει πολλά  tutorials, τα είχα όλα έτοιμα, έτοιμο το κέικ, η γκανάς, είχα κόψει τετραγωνάκια από χαρτόνι για να γίνει όλο ίσιο και να στέκεται καλά. Στη θεωρία όλα τέλεια. Στην πράξη το πράγμα χάλασε. Η τούρτα έγινε σαν τον πύργο της Πίζας και δεν ίσιωνε ό,τι και να έκανα. Η ζαχαρόπαστα μου βγήκε σφιχτή και κουλάθηκα να την ανοίξω. Ό,τι και να έκανα με τη γκανάς, αποτέλεσμα μηδέν. Όλα αυτά βεβαίως στο χρόνο ανάμεσα στη δουλειά μου, το εργαστήριο και τις λοιπές ετοιμασίες. Κουράστηκα, απογοητεύτηκα και έκανα και λάθη. Και όσο τα έβλεπα τα λάθη, τόσο μεγαλύτερη απελπισία με έπιανε. Στο τέλος βγήκε μια καλή τούρτα βέβαια, όχι άψογη όπως την ήθελα, πολύ… wobbly, αλλά εντάξει. Νομίζω μόνο εγώ βίωσα αυτή την απογοήτευση. Τα παιδιά ούτε που κατάλαβαν αυτά που έβλεπα εγώ. Την είδαν, είπαν wow, την καταβρόχθισαν. Τέρμα.

Η τούρτα Tardis… Timey wimey wibbly wobbly…

O εορτάζων!

Όλοι οικογενειακώς (συν την αγαπημένη μας Σοφία). Όλοι με μπλουζάκια Tardis!

Έχουμε τρέλα με τον Doctor Who πώς να το κάνουμε… Και έχουμε επενδύσει και σε μπλουζάκια απ’ ό,τι βλέπετε. Δε φαίνεται καθαρά, αλλά όλοι έχουμε στην μπλούζα μας ένα Tardis, αν και είναι mash up με κάτι άλλο. Μπορείτε να βρείτε τι έχει ο καθένας;

Πάει…