Πέρασε άλλος ένας χρόνος και ήρθαμε πάλι στα γενέθλιά μου!
44 λοιπόν φέτος. Το 44 είναι αριθμός τριμπονάτσι, οκτάεδρος, αλλά -με δεδομένο πως δεν πάσχω από το Atlantis complex*- θα σταθώ στο ότι είναι ένας ευτυχής αριθμός! Προσδοκώ λοιπόν πως αυτή θα είναι μια -ακόμα- ευτυχισμένη χρονιά!
Είναι δεδομένο πως μεγαλώνω. Τα μαλλιά γκριζάρουν ή για να είμαι πιο ακριβής λευκαίνουν. Το δέρμα του προσώπου δεν είναι τόσο σφιχτό, έχω τις ρυτιδούλες μου, έχω σημάδια πως μπαίνω στην εμμηνόπαυση, έχω παχύνει κάπως. Όμως όλα αυτά δε σημαίνουν τίποτα! Νιώθω ομορφότερη από ποτέ, πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, ευτυχισμένη, γεμάτη, έτοιμη για το μέλλον. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες δεν είμαι τόσο αισιόδοξη, κάποιες φορές που με πιάνει και κατάθλιψη (και δε το λέω αυτό έτσι για σχήμα λόγου), που αισθάνομαι χοντρή και άσχημη και ίσως αν έγραφα το ποστ σε μια τέτοια στιγμή να ήταν διαφορετικό, αλλά το παλεύω γιατί ξέρω πως εγώ, το είναι μου, το μέσα μου, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, θετικός και έτσι θέλω να μείνω.
Είμαι πλέον και επισήμως “τωρινή κοντοστούπα“. Πριν καμιά εβδομάδα η Ιωάννα με πέρασε στο ύψος και σε λίγο με βλέπω να πρέπει να σηκώνω το κεφάλι για να τους κοιτάω όλους!
Φέτος δεν είχα πολύ κέφι να φτιάξω τούρτα. Έτσι κατέληξα να φτιάξω ένα από τα αγαπημένα μου κέικ (αυτό με το αβοκάντο και τη σοκολάτα), ένα ανάλαφρο φραουλένιο γλυκό και μια που είχα τη ζύμη για τα σου, έκανα και μερικά κυκνάκια! Κερνάω λοιπόν γλυκό:
και έχουμε και τραγουδάκι
* Αυτό το σχόλιο είναι επειδή διαβάζω Artemis Fowl το τελευταίο διάστημα και έτυχε να διαβάσω πολύ πρόσφατα το βιβλιο στο οποίο έπασχε από το Atlantis Complex και ο χειρότερος αριθμός του ήταν το 4… Έχω πάθει Αρτεμισοφαουλίτιδα χαχαχαχαχαχαχααχαα
Χρόνια Πολλά Στελλάκι! Μ αρέσεις γιατί είσαι ειλικρινής και ανοιχτή!
Να σου φέρει η χρονιά αυτή πολλές πολλές στιγμές με ακατάπαυστο γέλιο!
ΥΓ. το ότι δεν είχες κέφι και απλά έφτιαξες τρία γλυκά αντί να πας στο ζαχαροπλαστείο το αφήνω ασχολίαστο…
Χαχαχα Ελίζα όλοι μου έλεγαν “υπάρχουν και τα ζαχαροπλαστεία”, αλλά νομίζω πως αν με βρείτε να κερνάω έτοιμο γλυκό, σημαίνει πως μάλλον είμαι του θανατά! Σίγουρο σημάδι πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά! Η αλήθεια είναι πως το παράκανα λιγάκι, ξεκίνησα με το κέικ που είναι εύκολο, μετά σκέφτηκα πως δε θα φτάσει, έφτιαξα το φραουλένιο που δεν είχε προλάβει να δοκιμάσει η πεθερά και μετά αφού είχα ζύμη σου που περίσσεψε, έφτιαξα και τα κυκνάκια. Και μετά τσαντίστηκα που πέρασα το πρωινό στην κουζίνα! χαχαχαχαχαχααχααχχαα Αλλά οκ, όταν εξαφανίστηκαν όλα το βράδυ (κάποιοι δε τα πρόλαβαν δηλαδή καν), ξαναένιωσα καλά 🙂
Ευχαριστώ για τις ευχές!!!
Χρονια πολλα και καλα Στελλα!
Καθυστερημενες οι ευχες το ξερω, αλλα ισως οι ωριμες ειναι καλυτερες. Γενικα τα ωριμα ειναι καλυτερα 😉
Ετσι λοιπον ε, εφτασε η στιγμη! Θα σας δω ολους το Σεπτεμβριο καποια στιγμη και θα σας βαλω στη σειρα για φωτο σαν τους Νταλτον 🙂
Αυτο το κεικ σοκολατα-αβοκαντο φαινεται πολυ ενδιαφερον. Μιαμ μιαμ.