Ακριβώς 20 χρόνια πριν από σήμερα, ξεκίναγα με τον Luke για το Tour de l’ Angleterre. (Τον δικό μας γύρο της Αγγλίας). Σήμερα του έστειλα ένα μήνυμα να του ευχηθώ χαρούμενη επέτειο. Ο Luke θυμόταν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από εμένα (και κάποιες λίγο διαφορετικές. Πλάκα έχει η μνήμη).
Ελληνική μετάφραση στο τέλος του κειμένου.
Me:
Happy 20th year Tour De L’ Anglaiter anniversary
Luke:
Wow! yes – you too! If I remember correctly, that first day from Heathrow Airport to Reading was quite wet and drizzly – very similar to today’s weather in the UK. On leaving the airport, you started cycling on the wrong side of the road and suddenly encountered about four lanes of busy london traffic coming towards you – a lesson learned! Heading west – we soon joined the Thames and headed upstream, with you occasionally trying to hitch a ride with the passing boats. One of us punctured near Windsor that day, but the Thames water made the hole easy to identify. We bombed down a private road to Windsor Castle at top speed before heading further west along the Thames footpath to Maidenhead and then Reading, Tiring in the rain, and armed with only a national road map, we took a wrong road in Maidenhead and asked directions, when someone pointed out that we were heading the wrong way and were on course for Scotland. I think we camped a few miles to the south east of Reading that night – and it continued to rain, which washed a lot of oil off my bicycle.
I had a British folklore book at University which you were fascinated by. I remember sitting down with you one night and working out that a lot of the locations were within a couple of days bike ride west of London. We heard that a guy at the Student’s Union was selling a bicycle, so we went to have a look at it. It was a girls bike and far too small for you, but it worked and it was cheap. Once you had the bike, then it was game on – and of course, the further you go west, the more legends and folklore spring up – so I guess once we got within striking distance of Stonehenge and Glastonbury, we just had to keep going to see them.
Day two began on the outskirts of Reading, with sunshine clearing away the rain, but only after having washed most of the oil from my bicycle – which had been locked up on top of your bike, so had sheltered it for you. It was a sunday morning, and we couldn’t find any shops open, so had to rely on a local gardener lending me his wd40 can to get us going again and as it was clearer day, we decided to head further west – towards Stonehenge – probably two days away, but one if we were lucky.
Cycling past the extensive nuclear facility at Aldermaster, we ran into trouble as one of your pedals began to work terminally loose – and it lasted just long enough for you to tour down the hill into Tadley. The hardware store was open, but they didn’t stock any replacements. However, a very friendly local guy (I have an image on John Candy in my mind) who had a mobile phone – a rare thing in 1995 – took pity on us and managed to find a bike shop in Reading that was open – drove us there – paid for the replacement and brought us drinks – and brought us back too. A top bloke that any traveler should have the good fortune to meet if in need.
He mentioned that he was an amateur radio enthusiast, who liked going to the top of Watership Down for its clear communications. Up until this point, we had no idea that Watership Down was a real place, but learning that it was just a few miles down the road – we were now heading there. In the afternoon heat we reached Watership Down and pedaled up its western side – with our rucksacks feeling ultra heavy.
The views from the top were great and whilst we were enjoying the descent, we came to an abrubt halt when a spotted a recognisable image – Crop circles.
http://cropcirclesdatabase.com/19950505UKho
These crop circles were situated just outside Overton – and I find it intriguing that neither of our cameras worked that day.In the late afternoon sun, we pedaled further west – making good headway through Kingsclere, Whitchurch and Andover – but then began to loose light so began looking for somewhere to stop for the night. You were carrying an out of date national road map in your jacket, which indicated that there was a camp site nearby on the outskirts of Thruxton – but no-one seemed to have heard of it. Luckily, a local man, told us that he wasnt aware of a camp site – but that we were welcome to camp in his garden instead – and we gratefully agreed. I think that there was a pub nearby where we ate Rainbow Trout for tea – and I’m sure we slept well that night.
Μany memories from 1995 and I shall try and build upon them here. Over night stops were…
Sat night: A camp site about 5 miles south of Reading
Sun night: Someone’s garden near Thruxton
Mon night: On the playing field outside a leisure centre in Shaftsbury.
Tue night: Castle Cary camp site (we haggled with a camp site owner and paid half price. There were a lot of rabbits).
Wed night: Glastonbury Tor, where we met some people who gave us a ride to the festival….
…and then about 4 nights at the Glastonbury Festival. I’m pretty sure that you played harmonica on one of the smaller stages with a band.
Its a amazing how our bike ride has shaped my life. I did several short 3-10 day trips in the following years, mostly in Scotland. In 2002, I went to NZ for six months on my bike which was awesome. The following year, I was made redundant and decided to do a similar journey across Europe to visit you. However, as you know, I stopped in Brittany and met Kerry – where another story started.
The Tour de l’anglaterre will always be the special first trip. That was awesome week Kostas and I am so grateful to you for joining me in that journey despite the fact that we had the wrong bikes, the wrong tyres, the worst map, no panniers, heavy rucksacks and no agreed destination. Wonderful stuff my old friend!
Και στα ελληνικά:
Εγώ:
Χαρούμενη 20η επέτειο του γύρου της Αγγλίας
Luke:
Γουάου – και σε εσένα! Αν θυμάμαι σωστά, εκείνη την πρώτη μέρα από το αεροδρόμιο Heathrow προς το Reading έβρεχε – όπως σήμερα στην Μεγάλη Βρεττανία. Φεύγοντας από το αεροδρόμιο άρχισες να κάνεις ποδήλατο στην λάθος πλευρά του δρόμου και ξαφνικά είδες να έρχονται κατά πάνω σου τέσσερις λωρίδες από αυτοκίνητα – πήρες το μάθημά σου! Με κατεύθυνση δυτική – σύντομα βρήκαμε τον Τάμεση και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα βόρεια, με εσένα να προσπαθείς πότε πότε να πείσεις τα ποταμόπλοια να μας πάρουν μαζί. Ένας από εμάς έπαθε λάστιχο κοντά στο Windsor εκείνη την ημέρα, και χρησιμοποιήσαμε το νερό του ποταμού για να βρούμε που ήταν η τρύπα. Τρέχαμε με φουλ ταχύτητα σε έναν ιδιωτικό δρόμο προς το κάστρο του Windsor και έπειτα ακολουθήσαμε ακόμα πιο δυτικά το μονοπάτι δίπλα στον Τάμεση προς το Maidenhead και μετά στο Reading. Κουρασμένοι στην βροχή, και οπλισμένοι μόνο με έναν χάρτη με τους τοπικούς δρόμους, πήραμε λάθος στροφή στο Maidenhead. Ρωτήσαμε πληροφορίες και κάποιος μας είπε ότι αν συνεχίζαμε θα φτάναμε στην Σκωτία. Νομίζω ότι κατασκηνώσαμε μερικά μίλα στα νοτιοανατολικά του Reading εκείνη τη νύχτα – και συνέχισε να βρέχει, το οποίο έπλυνε τα λάδια από το ποδήλατό μου.
Είχα ένα βιβλίο με παραδοσιακές ιστορίες της Βρεττανίας στο πανεπιστήμιο με το οποίο ήσουν ενθουσιασμένος. Θυμάμαι να κάθομαι μαζί σου ένα βράδυ και να ψάχνουμε ποιές τοποθεσίες ήταν μία με δύο μέρες δυτικά του Λονδίνου. Ακούσαμε ότι ένας τύπος στη φοιτητική λέσχη πουλούσε ένα ποδήλατο, οπότε πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά. Ήταν ένα γυναικείο ποδήλατο, και πολύ μικρό για εσένα, αλλά δούλευε και ήταν φτηνό. Αφού είχες ποδήλατο, είμασταν έτοιμοι – και βεβαίως, όσο πιο δυτικά πας, τόσο πιο πολλοί μύθοι ξεπηδούν – επομένως όταν βρεθήκαμε σε απόσταση που γινόταν από το Stonehenge και το Glastonbury, έπρεπε να συνεχίσουμε μέχρι να τα δούμε.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε στα περίχωρα του Reading, με τον ήλιο να διώχνει την βροχή, αλλά αφού η βροχή είχε προλάβει να βγάλει το λάδι από την αλυσίδα του ποδηλάτου μου – το οποίο το είχαμε κλειδώσει επάνω από το δικό σου, και έτσι το δικό σου ήταν προστατευμένο. Ήταν Κυριακή πρωί, και δεν μπορούσαμε να βρούμε ανοιχτά μαγαζιά, αλλά ένας κηπουρός εκεί κοντά μας δάνεισε το wd40 και ξεκινήσαμε ξανά. Καθώς ήταν ηλιόλουστη ημέρα αποφασίσαμε να πάμε ακόμα πιο δυτικά – προς το Stonehenge – το οποίο ήταν πιθανών δύο μέρες μακρυά, ή μία αν είμασταν τυχεροί.
Ποδηλατόντας δίπλα στο μεγάλο πυρινικό εργοστάσιο στο Aldermaster, το ένα σου πετάλ άρχισε να κουνιέται περίεργα – και κράτησε μόνο μέχρι να καταφέρεις να κατέβεις τον λόφο προς το Tadley. Ένα κατάστημα με εργαλεία ήταν ανοιχτό, αλλά δεν είχαν ανταλλακτικό. Όμως, ένας πολύ φιλικός τύπος εκεί (έχω μια εικόνα του John Candy στο μυαλό μου), που είχε κινητό τηλέφωνο (πράγμα σπάνιο το 1995) μας λυπήθηκε και κατάφερε να βρει ένα ποδηλατάδικο ανοιχτό στο Reading. Μας πήγε εκεί με το αυτοκίνητό του, πλήρωσε για το ανταλλακτικό και μας κέρασε ποτά, και μας έφερε πίσω. Ένας καταπληκτικός τύπος, που κάθε ταξιδιώτης θα πρέπει να έχει την καλή τύχη να συναντήσει όταν χρειάζεται.
Μας ανέφερε ότι ήταν ράδιοερασιτέχνης, και ότι του άρεσε να πηγαίνει στην κορυφή του Watership Down γιατί είχε πιο καθαρό σήμα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ιδέα ότι το Watership Down ήταν πραγματικό μέρος, αλλά μαθαίνοτας ότι ήταν μόνο μερικά μίλια πιο κάτω στον δρόμο τώρα πλέον κατευθυνόμασταν προς τα εκεί. Το απόγευμα μέσα στην ζέστη φτάσαμε το Watership Down και κάναμε ποδήλατο στην δυτική του πλευρά, με τα σακίδιά μας να φαντάζουν σούπερ βαριά.
Η θέα από την κορυφή ήταν καταπληκτική, και καθώς απολαμβάναμε την κατάβαση, σταματήσαμε απότομα όταν είδαμε μία εικόνα που αναγνωρίζαμε : Crop circles (αγρογλυφικά)
http://cropcirclesdatabase.com/19950505UKho
Αυτά ήταν λίγο πιο έξω από το Overton – και το βρήσκω πολύ ενδιαφέρον ότι καμία από τις φωτογραφικές μας μηχανές δούλευε εκείνη την ημέρα.
Κάτω από τον απογευματινό ήλιο, κάναμε ποδήλατο προς τα δυτικά – κάνοντας καλό χρόνο προς το Kingsclere, Whitchurch και Androver. Αλλά τότε άρχισε να λιγοστεύει το φως, και έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε κάπου να σταματήσουμε για το βράδυ. Κουβαλούσες έναν παλιό, ξεπερασμένο χάρτη στο μπουφάν σου, το οποίο έλεγε ότι υπήρχε ένα κάμπιγκ κοντά στα περίχωρα του Thruxton. Αλλά κανείς δεν είχε ακούσει για αυτό. Για καλή μας τύχη ένας ντόπιος μας είπε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ για ένα κάμπιγκ, αλλά είμασταν ευπρόσδεκτοι να στήσουμε τις σκηνές μας στον κήπο του – κάτι που με δεχτήκαμε με χαρά. Νομίζω ότι υπήρχε μία pub εκεί κοντά, όπου φάγαμε πέστροφα και ήπιαμε τσάι – είμαι σίγουρος ότι κοιμηθήκαμε πολύ καλά εκείνο το βράδυ.
Πολλές αναμνήσεις από το 1995 και θα προσπαθήσω να τις γράψω εδώ. Οι στάσεις μας τα βράδυα ήταν:
Σαββάτο βράδυ: Ένα κάμπινγκ περίπου 5 μίλια νότια του Reading
Κυριακή βράδυ: Στον κήπο κάποιου στο Thurxton
Δευτέρα βράδυ: Στο γήπεδο ποδοσφαίρου έξω από ένα χώρο αναψυχής στο Shaftsbury.
Τρίτη βράδυ: Στο κάμπιγκ του Castle Cary (παζαρέψαμε με τον ιδιοκτήτη του κάμπιγκ και πληρώσαμε τα μισά. Είχε πολλούς λαγούς)
Τετάρτη βράδυ: Στον πύργο του Glastonbury, όπου συναντήσαμε κάποιους ανθρώπους που μας μετέφεραν μέχρι το φεστιβάλ.
… και μετά τέσσερις νύχτες στο Φεστιβάλ του Glastonbury. Είμαι σίγουρος ότι έπαιξες φυσαρμόνικα σε μία από τις μικρότερες σκηνές με ένα γκρούπ.
Είναι εκπληκτικό πως αυτή η βόλτα μας με τα ποδήλατα διαμόρφωσε την ζωή μου. Έκανα κάποιες βόλτες 3-10 ημέρων τα επόμενα χρόνια, κυρίως στην Σκωτία. Το 2002 πήγα στην Νέα Ζηλανδία για έχι μήνες με το ποδήλατό μου και ήταν καταπληκτικά. Την επόμενη χρονιά έχασα την δουλειά μου και αποφάσισα να κάνω μία παρόμοια διαδρομή στην Ευρώπη για να έρθω να σε βρώ. Όμως, όπως ξέρεις, σταμάτησα στην Βρεττάνη και γνώρισα την Κέρυ – και εκεί μια άλλη ιστορία έφτασε. Ο γύρος της Αγγλίας θα είναι πάντα το σπέσιαλ πρώτο μου ταξίδι. Αυτή ήταν μία καταπληκτική εβδομάδα Κώστα, και είμαι ευγνωμών που με συνόδεψες στο ταξίδι παρ’ ότι είχαμε λάθος ποδήλατα, λάθος λάστιχα, λάθος χάρτη, δεν είχαμε τσάντες, είχαμε βαριά σακίδια πλάτης, και κανέναν προορισμό. Όμορφα φίλε μου!
