Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πολύ κουραστικές αυτές οι τελευταίες μέρες. Τα έχω παίξει… Τα παιδιά είναι και τα δύο ακόμα αρρωστούλια. Όχι βαριά, τους έχει μείνει αυτός ο βρωμερός βήχας που τα ταλαιπωρεί κυρίως το βράδυ. Και αυτά και εμάς. Τέταρτο βράδυ που ξενυχτάμε. Εκεί που έλεγα πως έγιναν καλά και θα πάνε και τα δύο σήμερα σχολείο, ο Γιώργος ανέβασε πάλι λίγο πυρετό χτες το βράδυ. Έτσι είναι και σήμερα εδώ (αφού αφήσαμε και την Ιωάννα να μείνει. Άλλωστε ακόμα βήχει και αυτή).

Το θέμα είναι πως την ημέρα, είναι και τα δύο σχεδόν καλά. Δηλαδή θα τα πιάσει βήχας, αλλά έχουν διάθεση, παίζουν και φυσικά επειδή είναι τόσες μέρες κλεισμένα μέσα στο σπίτι, χωρίς να βλέπουν κανέναν άλλο, έχουν αρχίσει και οι τσακωμοί. Τη μια στιγμή αγκαλιάζονται και φιλιούνται, παίζουν και κάνουν συζητήσεις και την άλλη ακούς -την Ιωάννα- να λέει (ψιθυριστά να μην την ακούσουμε εμείς) “Αν δε μου το δώσεις, θα σου δώσω μια μεγάλη μπουνιά…”, “αν δεν το κάνεις θα σου ρίξω μια κλωτσιά…”, “… αλλιώς θα σου κόψω τα μαλλιά!”, “είσαι βλαμμένος!!!!!”. Όχι ότι ο άλλος είναι αγγελούδι φυσικά. Την τσιγκλάει επί τούτου. Η άλλη τσιμπάει, αρχίζει τις απειλές, ο άλλος λέει “έλα, έλα” και πως δεν έχουν σκοτωθεί μέχρι τώρα δεν ξέρω. Και φυσικά όσο περνάνε οι μέρες, τόσο μειώνονται οι αγκαλιές και αυξάνονται τα τσιγκλίσματα. Εγώ στο μεταξύ, από τη μια προσπαθώ να τους πω ότι δεν είναι σωστό να κάνουν έτσι, πως δεν πρέπει ποτέ να ρίχνουμε κλωτσιές και μπουνιές, αλλά από την άλλη δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά, γιατί συνήθως έχω ήδη δακρύσει από τα γέλια. Μα είναι πολύ αστείο να βλέπεις ένα κατσαριδάκι να απειλεί έτσι τον αδερφό της. Γιατί φυσικά δεν το κάνουν με κακία, πραγματικά αγαπιούνται, αλλά τι να σου κάνουν και αυτά…

Εγώ από την άλλη, έχω να δουλέψω, να κάνω στο Γιώργο τα μαθήματα του σχολείου του που χάνει (όσο μπορεί), να τα φροντίσω για ό,τι θέλουνε, να σιγουρέψω πως δεν θα σκοτωθούν, να απαντήσω σε όλα τα χιλιάδες “μαμά” που ακούγονται το δευτερόλεπτο και φυσικά έχω να κοιμηθώ καλά από το σάββατο το βράδυ. Σήμερα δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, έχω νεύρα και σέρνομαι κανονικά.  Αντί να σκοτωθούν μεταξύ τους, θα τα πνίξω εγώ 🙂 . Τουλάχιστον πείσαμε τον Γιώργο να κοιμηθεί λιγάκι, γιατί έχει κάτι μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, σέρνεται και αυτός, αλλά για ύπνο δεν ήθελε ούτε να ακούσει.

Και οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ… Γκρρρ.