Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν τα παιδιά διαβάζουμε και ένα παραμυθάκι. Κάποιες φορές διαβάζουμε ένα από τα μικρά βιβλία τους, κάποιες 2-3 παραμυθάκια από κάτι συλλογές και κάποιες φορές βιβλία ολόκληρα, από κάμποσες σελίδες κάθε φορά. Έχουμε διαβάσει αρκετά βιβλία έτσι (Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας, τον πρώτο και δεύτερο Χάρι Πότερ και άλλα).
Σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα να διαβάσουμε το Χόμπιτ. Και αποδείχθηκε πως είχα δίκιο. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν πραγματικά! Πρώτη φορά τα είδα και τα δύο να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για μια ιστορία. Ακόμα και η Ιωάννα που πολλές φορές κουραζόταν από τα βιβλία, τώρα ήθελε να διαβάζουμε ακόμα και άλλες ώρες. Μάθανε τους νάνους απέξω, λέγαν την ιστορία σε φίλους και συγγενείς και δε χόρταιναν να το ακούνε. Μαζί με αυτά φυσικά, ήταν μια ευκαιρία να το ξαναθυμηθούμε και εμείς.
Το τελειώσαμε χτες το βράδυ. Στεναχωρηθήκαμε όλοι από λιγο που τέλειωσε η ιστορία (είναι μικρά ακόμα για τον Άρχοντα), μια που περάσαμε καλά ένα μήνα τώρα με τον κ. Μπάγκινς και την παρέα του.